Воклiч зусiм не напалохаў дружкоў, а, наадварот, яшчэ больш наддаў iмпэту. Пакуль адны паказвалi на ваўкоў, узбуджана крычалi, размахвалi рукамi, з'язджалiся ў гурт, два хлопцы - зразумела, самыя маладыя - ужо i памкнулiся былi скакаць, гнацца, калi i не ўпаляваць, бо не было зброi, то хоць бы проста патрэсцiся ў сядле, пагалёкаць, адным словам - папалохаць гэтых лясных прывiдаў, валацугаў. Ды ваўкi не зрушылiся з месца, нават не паварушылiся, i постацi iх - наструненыя, з высока ўзнятымi галовамi, незразумела ўпэўненыя насцярожылi старэйшых, i перш Мiкiту.
- Стой, маладзёны! - устаў ён у вазку, i голас яго - нечакана рэзкi, уладны - астудзiў усiх, спынiў; нават узялася цiшыня.
А тыя двое самых маладых ужо ўзялi разгон, падскоквалi ў сёдлах, нiчога не бачачы i не чуючы.
Самае дзiўнае - конi, якiя пры ваўчыным з'яўленнi заўсёды храплi, круцiлiся, прысядаючы на заднiя ногi, стрыглi вушамi, дзiка выкочвалi бялкi вачэй, - конi iх цяпер ахвотна скакалi да ваўкоў, быццам бачылi перад сабой якiх зайцоў, зусiм не баялiся. Наогул усе конi стаялi спакойна, пафырквалi, пераступалi. I ўжо нават маладзейшыя ў нерухлiвасцi ваўкоў адчулi нешта не тое, ухапiлiся за павады, вернучы галовы коней убок, а тыя ўсё не хацелi паварочваць, скакалi, i з кожным такiм скачком бялелi перакошаныя твары хлопцаў, дранцвелi рукi i ногi, спыняў кроў жах. Нават тым, хто моўчкi на ўсё гэта глядзеў, было вусцiшна. Урэшце конi ўсё ж перад самымi мордамi ваўкоў завярнулi i лёгка памчалi назад, i хлопцы на iх драўляна падскоквалi, усё не маглi ачомацца.
- Не баяцца!.. - здаўленым голасам сказаў нехта ў дружыне, i адказам гэтаму голасу былi толькi пафыркванне i мяккi перастук капытоў.
- Вось я i кажу, - сказаў дзядзька Мiкiта, - што конi iх баяцца не будуць. I яны нiкога не баяцца. Нi страла iх не возьме, нi дзiда, нi самы востры корд. А вяселле яны, калi могуць, перастрэнуць заўсёды. Во так пастануць - i стаяць. Не варушацца, не дыхаюць нават. Усё жыццё ўспамiнаць будзеце, хлопчыкi, усё жыццё... Мала каму выпадае пабачыць. Можа, раз у сто гадоў. А мы з вамi бачым.
- Дзядзька, i што яны ўвесь час так стаяць будуць?.. - у дрыготкiм голасе быў непрыхаваны жах.
- Ды не. Пастаяць i пойдуць. Яны чакаюць цяпер.
- Каго чакаюць?!
- Не каго, - усмiхнуўся дзядзька. - Замовы чакаюць. I шкада ж iх... З чалавека ў звера перавярнуцца - не дай Божа.
- А я чуў, - распiхваючы ўсiх, да вазка пад'ехаў Антось, - што раней можна было назад у чалавека перавярнуцца. Нават адзiн князь быў... Мне Iгнась Забалоцкi - са збяднелых Забалоцкiх, не з тых, у каго маёнтак, - Iгнась расказваў пра Ўсяслава Чарадзея. Сёння воўк - заўтра чалавек. Адсюль у Кiеў воўкам бегаў.
- Гэтыя назад у людзей самi не могуць, - сказаў Мiкiта. - У даўнейшыя часы, можа, i ўмелi, а тут цi забылiся, цi праклён якi над iмi. Раз вяселле шукаюць - не могуць. Iх людзьмi толькi такiя, як мы, могуць зрабiць.
- Як?! - слова вырвалася ва ўсiх, i дружкi, нязвыкла цiхiя, уважлiвыя да дзядзькавых слоў, збiлiся яшчэ шчыльней.
- Яно i проста, ды... Ат! - Дзядзька махнуў рукой. - Бачыце, заўсёды да вяселля, заўсёды. Зразумела, зрэшты - вяселле ж самая што нi на ёсць чалавечая справа. Сям'я ладзiцца, гаспадарка, людзi ладзяцца! Вось як у цябе, - Мiкiта павярнуўся да Змiтрака.
- Дзядзька!.. - зазвiнеў голас маладога. - Кажы, дзядзька, як iх у людзей перавярнуць! А то пра мяне ён!..
- I правiльна, пра цябе. А iм мы не дапаможам. Шкада iх, бачыш, чакаюць?
Мiкiта раптам выскачыў з вазка i прайшоў колькi крокаў да тых, што чакалi.
- Няма ў нас нявесты, чуеце? - гукнуў ён. - I скрыпкi няма! Не дапаможа вам мая замова. Не верыце? То слухайце! I вы слухайце, - павярнуўся ён да дружыны.
Мiкiта набраў поўныя грудзi паветра i закрычаў:
- Цi не досыць жа вам хадзiць, людзей смяшыць, сабак дражнiць?! Iдзiце лепш дамоў!
Рэха ўзляцела да вяршалiн соснаў, палунала там, дробненька паскакала ў кустах - i знiкла ў гушчары. I ўсiм здалося, што тых, каму рэха прызначалася, яно абмiнула. Бо тыя стаялi ў каменнай маўклiвасцi, па-ранейшаму чакалi.
- Казаў жа я... - павярнуўся i пайшоў да вазка дзядзька. - Не пайшоў туды голас, не захацеў у бок паляны iсцi. А пасля замовы трэба было на скрыпцы зайграць. Нi маладой, нi скрыпкi...
- Зараз!.. - устаў у сядле Змiтрок, i як не пазнаць было яго - рашучага, злога, прыгожага. - Зараз, дзядзька, i маладая будзе, i скрыпку ў рукi возьмеш! Чакайце, хлопцы, тут чакайце!
I ён сцебануў каня i памчаў проста на тых, што павiнны былi таксама чакаць, мусiлi чакаць, бо цяпер ён не збiраўся шкадаваць нi сябе, нi каня, нi сваю маладую, каханую. Не шкадаваць дзеля iх. Дзеля будучых людзей.
- Стой!.. - крыкнуў наўздагон дзядзька Мiкiта, але дарэмна.
Тыя, на каго ляцеў Змiтрок, ажылi, усе ўтрох адбеглiся ўлева, зноў спынiлiся. Пошчак слабеў, глухнуў, урэшце зусiм сцiх. Дружына маўчала, бо гаварыць не было чаго.
I тут тыя, шэрыя, маўклiвыя, незямныя, раптам лёгка i бязгучна зрушылi з месцаў, выцягнулiся ў шнурок - морда да хваста - i слiзганулi ў гушчар, злiлiся з iм, растварылiся.
- Сто-ой!.. - высокiм, не голасам, падгалоскам закрычаў-заплакаў самы маладзенькi з дружыны, малодшы брат Змiтракоў Васiлька, прымусiў здрыгануцца людзей, коней, дрэвы. - Сто-о-й!..
I захвастаў свайго конiка, зусiм спудзiў яго, сялянскага конiка, паскакаў у дрэвы, у гушчар з кустамi, засталася ад яго адно магерка, збiтая суччам. Ды недалёка праскакаў Васiлька, спынiўся, не ведаючы, у якi бок гнацца за тымi, i заплакаў, па-дзiцячы, няўцешна.
Пяць машын вяселля, пяць "Жыгулёў", убраных каляровымi стужкамi, папяровымi кветкамi, паветранымi шарамi, гэтае зiмовае поле, на якiм павiвалася лёгенькая замець i кацiлiся доўгiя, абгладжаныя вятрамi сумёты, пераскочылi даволi хутка i толькi ў пералесачку, што застаўся, як невялiкi востраў пасярод мора, ад колiшняга Тамашэўскага лесу, прыцiшылi хуткасць дарога тут круцiлася, як той вуж, што ўцякае ў хмызняк. Але ад гэтага ляска не ляска - купкi ялiн ды бяроз - да вёскi, куды кiравалася вяселле, было ўжо ўсяго пятнаццаць - дваццаць хвiлiн язды. У першай машыне, дзе на пярэднiм сядзеннi шчаслiва ўсмiхалася маладая з шасцiгадовай дзяўчынкаю на руках, пляменнiцаю, а ззаду надзвычай сур'ёзна глядзеў перад сабой i нiчога не бачыў малады, было цёпла, утульна, з радыёпрыёмнiка ляцелi рытмы сучаснай рок-музыкi, - у машыне панавалi радасць, свята. Малады, Дзiма, з усяе моцы стараўся прывесцi да ладу i свае думкi, хоць бы падумаць аб нечым канкрэтным i абавязковым - i не мог. Маладая, Iрына, проста бяздумна ўсмiхалася i прымала гэты дзень - з усмешкамi, вiншаваннямi, пацалункамi, жывымi кветкамi - лёгка i вольна, такiм, якi ён ёсць. Яна была жанчынай, таму i не старалася думаць, ёй хапала таго, што яна ўмела адчуваць.