Васіль (не адразу). Добры сон…
Ганна. А чым?
Васіль. Неба было чыстае?
Ганна. Ну.
Васіль. Чыстае неба заўсёды на дабро. Жыта было?
Ганна. Было…
Васіль. Хлеб на дабро. Жаўрукі з песняй таксама на радасць…
Ганна. А Іванька? Нябожчыка ж сніць гэта ж, кажуць…
Васіль. Ён жа «без весці»! Які ж нябожчык, дурніца старая?!
Ганна. Яно-та так…
Васіль. Я табе кажу — добры сон… Чакай.
Ганна. Што чакаць?
Васіль. Радасці, дзіва нейкага…
Ганна. Ну, дзякуй табе… Маліся далей, пайду казу пасвіць… У Займішча буду заходзіць, мо ўзяць што?
Васіль. Хлеба купі… І пенсію сёння павінны даць…
Ганна. Ага…
Разышліся. Васіль панёс вядро з вадой дахаты. З другога боку вуліцы выходзіць Гастрыт. Маленькі, жвавы і нейкі калючы дзядок. Усё ў яго вострае: і барада, і плечы, і локці, і калені, і нос. Прыйшоў па ваду з чайнікам. Дастаў, наліў у чайнік, выпіў з носіка. Пастаяў, уздыхнуў, прысеў на лавачку.
Гастрыт (кліча). Васіль!
За плотам з'явіўся Васіль.
Васіль. Га?
Гастрыт. Калі паміраць думаеш?
Васіль (без паўзы). У сераду…
Гастрыт (збянтэжыўся). У гэту, ці што?
Васіль. У якую, ліха яе ведае, а што ў сераду — гэта як піць даць. Самы зручны дзень. Памру, значыць, зранку… Не, не! Пасля абеду. Памыюць вадой вось з гэтага калодзежа…
Гастрыт. Халодная ж…
Васіль. Табе халодная, а мне ў акурат… Ну, увесь чацвер паляжу ў хаце… У пятніцу, значыць, на кладзішча, а потым ужо ўсе выхадныя памінайце… Піце, гуляйце аж да панядзелка… На гэта сотню-другую пакіну…
Гастрыт (падумаўшы, злосна). Брэшаш! Не веру. І ты баішся. Павінен баяцца, а не… Ну што ты ў жыцці бачыў, каб з лёгкай душой смерць прымаць?
Васіль. Усё трэба рабіць з лёгкай душой…
Гастрыт. Брэшаш!
Васіль. А ты не гаўкай тады! Прыпёрся, ёлкі-маталкі, і пра смерць бае. Знайшоў пра што… А я, можа, на ўсю сотню замахнуўся…
Гастрыт. Нашто табе столькі капціць?
Васіль. Унукаў дачакацца трэба…
Гастрыт (усміхнуўся). Дык а яны, можа, ужо ёсць, а ты і не ведаеш. Унукі… Піша каму-небудзь твой Грышка?
Васіль (ніякавата). Піша… Мне піша…
Гастрыт. Брэшаш… Мае не пішуць, і твой павінен не пісаць…
Васіль. Піша!
Гастрыт (спакойна). Брэшаш…
Васіль (нечакана). Калі ты нарадзіўся, Мікіта?
Гастрыт. Ну, восенню…
Васіль (падумаў, нібы падлічваючы). Правільна…
Гастрыт. Што правільна?
Васіль. У Каляды цябе бацька з маткай рабілі, во што! У самую сцюжу… І на сугробе…
Гастрыт. А цябе…
Васіль (не даў дагаварыць). Мяне на печы. На гарачых цаглінах. І ўсё! Ідзі дадому, Мікіта… З табой пагаворыш — потым цэлую ноч поскудзь усялякая сніцца…
Гастрыт (зацята). Ладна! Пагляджу я, ці такі ты будзеш вясёлы, калі гэта сука касая ўсур'ёз за цябе возьмецца… Пагляджу!
Васіль. А мо мне давядзецца паглядзець? Га? Ты ж ад сваёй злосці капыты адкінеш… Твар вунь, як жоўты кукіш…
Гастрыт. На гэта не надзейся! Здохну, а цябе перажыву!
Васіль (зірнуў на дарогу). Пачакай, пачакай… Едзе нехта! У вёску едзе!
Выбеглі ўперад, глядзяць. Чакаюць. Уздыхнулі.
Гастрыт. Павярнулі… Па грыбы прыкацілі… А ты ўжо ўзрадаваўся! Не прыедуць… (Засмяяўся.) Яны і на хаўтуры не прыедуць! Сорамна будзе ў труне ляжаць…
Васіль. І чаму ты так пра смерць любіш пагаварыць, не раўнуючы як я пра свой раўмацізм?.. Дык у мяне хвароба, яна, праклятая, косці ломіць, хочаш не хочаш, а будзеш і памятаць і гаварыць… А пра смерць… На які д'ябал языком мянціць, прымервацца да яе? Не спужаеш і не ўцячэш!
Гастрыт. Не разумею! Як так можна? Усё яму добра, усё хораша! Што за народ?! Б'юць іх — добра, апошняе адбіраюць — хай, дзеці забыліся — так трэба, смерць у вочы глядзіць — заходзь, любая, чарку дам! Лапух!