Васіль. Не хадзіў бы ты да майго калодзежа… Га, Мікіта?..
Гастрыт. Хадзіў і буду. Не забароніш.
Васіль. Забараніць не магу… Гэта калодзеж… Самая смачная, самая чыстая вада…
Гастрыт. У цябе? Самая смачная? Цьфу!
Васіль. Што ты робіш, вырадак?! На святы калодзеж пляваць! Гэта вада душу мякчэйшай робіць і галаву яснай…
Гастрыт (папрасіў). Васіль, растлумач ты мне… Хоць забі — не разумею…
Васіль. Што растлумачыць?
Гастрыт. Ты проста прыдурак ці толькі прыкідваешся? Сонцу, як людаед, моліцца, вада ў яго ну не проста вада, а жывая… Нябожчыку на пятку капні — у скокі пойдзе… Здзяцініўся пад старасць!
Васіль. Ідзі ты, Мікіта, адсюль…
Гастрыт. Не пайду.
Васіль. Не трывож майго сэрца!
Гастрыт. Не пайду! Вуліца не твая.
Васіль. Тады злазь з лаўкі, падла! Лаўка мая, сам рабіў…
Гастрыт устаў з лаўкі, сеў побач на траву.
Гастрыт. Падавіся сваёй лаўкай. Куркуль!
Васіль маўчыць.
Перажытак!
Васіль. Сталоўка ўжо адчынілася, Мікіта… Ідзі гуляш калгасны ў Займішча есці… Вадзіцы з майго калодзежа напіся і ідзі.
Гастрыт. І пайду. А ты бульбай нішчымнай давіся!
Васіль. Я сам сябе ўсё жыццё карміў, кармлю і да смерці карміць буду…
Гастрыт. Брэшаш! Грошай шкада, во і цягнеш з сябе жылы… А нашто яны табе? Богу ўзятку даваць уздумаў?
Васіль. Не хачу нават пад старасць як той клоп жыць… Хадзіць па зямлі і ў сталоўцы абедаць… Гэта ж сорам!
Гастрыт. Гэта не сорам! Гэта абшчэственная пітанія! І потым я заслужыў… У мяне пенсія!
Васіль. Пенсія хутка ва ўсіх будзе… Хто толькі нас гуляшамі карміць будзе?..
Гастрыт. Я калі-небудзь на цябе ананімку напішу. Пабачыш. (Злосны, пайшоў.)
Чайнік з калодзежнай вадой застаўся каля лаўкі.
Васіль (адзін). Ты не крыўдуй на яго… Душа ў чалавека баліць. Нічога за ўсё жыццё нікому не аддаў… Аддаць трэба… Трэба… Тады ты і сагрэеш, і суцешыш, і сілы пад старасць дасі… Праўда? Слухаеш? Пайду свіннату сваю карміць… Чуеш, вішчаць? Эх, ручухны мае, ручухны!.. Што ж гэта вы так расхадзіліся? Ці не дождж збіраецца?.. Не падобна як быццам…
З'яўляецца Ганна. З сумкай хлеба, стомленая і вясёлая.
Ганна. Канчай маліцца — будзем весяліцца…
Васіль. Хлеба купіла?
Ганна. Ага…
Васіль. А пенсію прынесла?
Ганна. Пенсію не далі… Ты, кажуць, з завітушкамі распісваешся, а я без завітушак… Сам сходзіш… (Прысела на лаўку, зняла хустку.) Ну, давай, Васіль!
Васіль (глядзіць здзіўлена). Што табе даць?
Ганна. Страсяні касцямі — пакажы самадзейнасць!
Васіль. Ды ты, мабыць, піва ў сталоўцы выпіла?
Ганна. Пісьмо табе прынесла…
Васіль (захваляваўся, але наўмысна спакойна). Ад каго?
Ганна. Ну, ад каго ты думаеш?
Васіль (рашуча). Давай!
Ганна. Не-не-не! Табе радасць, дык ты ўжо і мяне парадуй… Згоцай «Лявоніху» з прыпеўкамі…
Васіль. Не дуры галавы! Адкуль пісьмо?
Ганна. Ой, язык зламаць можна! Нешта такое джык-гам-гаў…
Васіль. Джэсказган!
Ганна. Во-во!
Васіль. Ад Грышкі…
Ганна. «Лявоніху», Васіль, «Лявоніху»…
Васіль. Ну, што ты як маленькая, чэснае слова…
Ганна. А так — забі, не аддам!
Васіль. А, ёлкі-маталкі! (Падышоў, схапіў сумку, пашукаў і не знайшоў.) Аддай, табе кажуць, а то зараз самую шчупаць пачну!
Ганна. Ой, спужаў! Мяне ўжо можна шчупаць…
Васіль. Цьфу!
Ганна. «Лявоніху», Васіль, а то зараз пайду!
Васіль. Дык я ж растрасуся…
Ганна (паднялася). Пайду! І аддам толькі пад вечар…
Васіль. Каб ты згарэла! (Разы са два тупнуў.)
Ганна. Не, не… Пад музыку. (Заспявала.)