Ну, чаго ты колам стаў?! Танцуй! (Спявае.)
Весялей, весялей…
Васіль скача.
А цяпер упрысядкі! І-і-і-эх!
Васіль сагнуўся, каб пусціцца ўпрысядкі, і знерухомеў.
Васіль (схапіўся за спіну). Ой!
Ганна. Чаго й та ты?
Васіль (стаіць, сагнуўшыся, як пытальнік). Порхаўка старая! Прысядкі ёй трэба! З маім здароўем — «Лявоніху»! Хадзі во, разгінай мяне, каб табе не ведаю што… У мяне ж сярэдзіна!
Ганна. А, Госпадзі! (Падбегла.) Што ж рабіць?
Васіль. Увапрыся далоняй у сярэдзіну… Ды не кулаком, а далоняй! Так… так… Не, вышэй трохі… Во чокнутая! Ці ж можна так з чалавека здзекавацца?
Ганна. Ну ладна табе…
Васіль. Дай толькі разагнуцца — ты ў мяне балетам заскачаш! Во так трымай. Цяпер бяры за галаву… Так… (Камандуе.) Разгінай!
Ганна спрабуе «разгінаць».
(Стогне.) Нічога не выйдзе… Цягні на лаўку, пакладзі як-небудзь… Сам буду разгінацца.
Ганна (вядзе старога да лаўкі). Аёечкі, каб жа я ведала…
Васіль (сярдзіта). Галавой думаць трэба… Самадзейнасці ёй захацелася…
Ганна падвяла Васіля да лаўкі, асцярожна-асцярожна паклала яго на яе.
(Паволі выпрамляецца.) Давай пісьмо!
Ганна (дастае з-пад кофты). На, на…
Васіль, лежачы, разрывае канверт, нецярпліва выцягвае белы лісток.
Васіль. У цябе акуляры з сабой?
Ганна. Зараз, зараз… (Дастае з сумкі.) На…
Васіль надзявае акуляры. Ганна ўздыхнула, адышла да плота, глядзіць.
Васіль жмурыцца, здымае акуляры.
Васіль. Ты ў іх бачыш што-небудзь?
Ганна. Усё чыста.
Васіль. Туман нейкі, і ўсё… (Перавярнуў акуляры дужкамі ўперад.) Во! Другое дзела… Ты ж іх не тым бокам носіш! (Прачытаў некалькі радкоў, спахмурнеў, адразу, забыўшыся пра сярэдзіну, падняўся, сеў, паклаў на калені пісьмо, акуляры. Сумна глядзіць перад сабой.)
Ганна (устрывожана). Ну?! Што там у яго?
Васіль. Маё гэта пісьмо, Ганна, маё… Пасылаў з месяц таму… Вярнулася… Зноў Грышка выбыў некуды… Во табе і «Лявоніха ня жонка была»…
Паўза. Старая павольна падыходзіць да лаўкі, сядае побач.
Ганна. Не сярдуй, Васіль…
Васіль. Кінь ты…
Ганна. Табе хоць ёсць ад каго чакаць…
Васіль. Дачакаешся…
Ганна. А я б, здаецца, з раніцы да ночы скакала, каб толькі ведаць, што мой Віцёк няўдачны калі-небудзь успомніць пра мяне… Хай ужо і пісьма не напішыць… Абы толькі ўспомніў… Не сярдуй… (Дастае з сумкі хлеб.) Булкі табе хопіць?
Васіль. Хопіць…
Ганна. А то дзве магу пакінуць…
Васіль. Хопіць адной…
Ганна. Ну, пайду… (Пайшла.)
Стары зноў разгарнуў пісьмо. Пакруціў у руках, паглядзеў і горка-горка засмяяўся. Падыходзіць Гастрыт.
Гастрыт (весела). Жывеш?
Васіль. Жыву…
Гастрыт. А чаго гэта ты рагочаш?
Васіль. Хачу і рагачу…
Гастрыт. Атрымаў, я бачу?
Васіль. Ну, атрымаў, а табе што?
Гастрыт. Давай пачытаю…
Васіль. Ідзі, Мікіта, не чапляйся…
Гастрыт. Грошай, канечне, просіць. Прапіўся да ніткі, во і бацьку ўспомніў.
Васіль (стомлена і не злосна). Каб ты здох! Ну, што ты за чалавек? Гастрыт, адно слова — Гастрыт… Чаго ты такі злы?
Гастрыт. Я не злы! Я чэсны…
Васіль. Гваздану я цябе калі-небудзь…
Гастрыт. У суд падам. Пасадзяць…
Васіль. Прэмію дадуць! Ад цябе ж ва ўсім свеце холадна… Ідзі, ідзі, я табе сказаў…
Гастрыт. Я па свой чайнік прыйшоў… Забыўся тут… Дзе падзеў?
Васіль. Вунь стаіць!
Гастрыт падышоў, узяў чайнік, выліў з яго ваду…
Гастрыт. Вады свежай можна ўзяць?
Васіль. Бяры…