«Злавілі!» закрычалі падышоўшыя ў гэты час дзесяцкія.
«Каго злавілі?» запытаў галава.
«Д'ябла ў вывернутым кажусе».
«Падавайце яго!» закрычаў галава, схапіўшы за рукі прыведзенага палонніка. «Вы звар'яцелі: гэта п'яны Каленік».
«Што за насланнё! у руках нашых быў, пане галава. У завулку абкружылі праклятыя хлопцы, пачалі танцаваць, тузаць, высалапліваць языкі, вырываць з рук… ліха з вамі!.. І як мы злавілі гэтую варону, замест яго, бог адзін ведае!»
«Уладаю маёю і ўсіх міран даецца загад злавіць у гэты-ж момант гэтага разбойніка; а аднолькавым чынам, і ўсіх, каго знойдзеце на вуліцы, і прывесці на расправу да мяне!..»
«Злітуйся, пан галава!» закрычалі некаторыя, кланяючыся ў ногі. «Убачыў-бы ты, якія храпы; забі бог нас, і нарадзіліся і хрысціліся — не бачылі такіх паганых храп. Ці доўга да граху, пане галава, дерапужаюць добрага чалавека так, што потым ні адна баба не возьмецца выліць пярэпалах».
«Дам я вам пярэпалах! Што вы? не хочаце слухацца? Вы, пэўна, трымаеце іх руку? Вы бунтаўшчыкі? Што гэта?.. Што гэта… Вы заводзіце разбоі?.. Вы… Я данясу камісару? У гэты-ж момант! Чуеце, зараз-жа. Бяжыце, ляціце птушкаю! Каб я вас… Каб вы мне…»
Усе разбегліся.
V. Тапельніца
Не турбуючыся ні аб чым, не клапоцячыся аб разасланых пагонях, віноўнік усяе гэтае мітусні павольна падыходзіў да старога дома і сажалкі. Не трэба, я мяркую, казаць, што гэта быў Леўка. Чорны кажух яго быў расшпілены. Шапку трымаў ён у руцэ. Пот валіўся з яго градам. Велічна і змрочна чарнеў кляновы лес, абсыпаючыся толькі на ўскраіне, што стаяла тварам да месяца, тонкім срэбраным пылам. Нерухомая сажалка падзьмула свежасцю на стомленага пешахода і прымусіла яго адпачыць на беразе. Усё ціха, у глыбокім гушчары лесу чуліся толькі раскаты салаўя. Неадольны сон пачаў хутка сплюшчваць яго зрэнкі; стомленыя члены гатовы былі забыцца і анямець; галава схілялася… «Не, гэтак я засну яшчэ тут!» гаварыў ён, уздымаючыся на ногі і праціраючы вочы. Азірнуўся: ноч здавалася перад ім яшчэ больш бліскучаю. Нейкае дзіўнае ўпаяльнае ззянне дамяшалася да бляску месяца. Ніколі яшчэ не здаралася яму бачыць падобнага. Срэбраны туман упаў навакола. Пах ад цвітучых яблынь і начных кветак ліўся па ўсёй зямлі. Са здзіўленнем глядзеў ён у нерухомыя воды сажалкі; старасвецкі панскі дом, абярнуўшыся ўніз, відзён быў у ёй чысты і ў нейкай яснай велічы. Заместа змрочных акяніц глядзелі вясёлыя шкляныя вокны і дзверы. Праз чыстыя шыбы мільгала пазалота. І вось здалося, быццам акно адчынілася. Затаіўшы дух, не здрыгануўшыся і не спускаючы вачэй з сажалкі, ён, здавалася, перасяліўся ў глыбіню яе і бачыць: спачатку белы локаць выставіўся ў акно, пасля выглянула прыветлівая галоўка з бліскучымі вачыма, якія ціха свяціліся праз цёмнарусыя хвалі валасоў, і абаперлася на локаць. І бачыць: яна ківае крыху галавою, яна махае, яна ўсміхаецца… Сэрца яго адразу забілася… Вада задрыжала, і акно зачынілася зноў. Ціха адышоў ён ад сажалкі і зірнуў на дом: змрочныя акяніцы былі адчынены; шыбы ззялі пры месяцы.
«Вось як мала трэба пакладацца на людскія гутаркі», падумаў сам сабе герой наш. «Дом навюткі; фарбы жывыя, як быццам сёння пафарбаваны ён. Тут жыве хто-небудзь» — і моўчкі падышоў ён бліжэй, але ўсё ў ім было ціха. Моцна і гучна перагукваліся бліскучыя песні салаўёў, і калі яны, здавалася, паміралі ў тамленні і пяшчоце, чуўся шолах і стракатанне конікаў ці гудзенне балотнае птушкі, якая біла слізкім носам сваім у шырокае вадзяное люстра, нейкую салодкую цішыню і ціхае прыволле адчуў ён у сваім сэрцы. Настроіўшы бандуру, заіграў ён і заспяваў:
Акно ціха адчынілася, і тая-ж самая галоўка, якой адбітак ён бачыў у сажалцы, выглянула, уважліва прыслухоўваючыся да песні. Доўгія вейкі яе былі крыху апушчаны на вочы. Уся яна была бледная, як палатно, як бляск месяца; але якая дзівосная, якая чароўная! Яна засмяялася!.. Леўка здрыгануўся. «Заспявай мне, малады казак, якую-небудзь песню!» ціха прамовіла яна, нахіліўшы галаву сваю набок і апусціўшы зусім густыя вейкі.
«Якую-ж табе песню заспяваць, мая ясная панначка?»
Слёзы ціха пакаціліся па бледным абліччы яе. «Парубак», казала яна, і штосьці невыказна-чуллівае чулася ў яе словах: «парубак, знайдзі мне маю мачыху! Я нічога не пашкадую для цябе. Я ўзнагароджу цябе. Я цябе багата і раскошна ўзнагароджу! У мяне ёсць зарукаўе, шытае шоўкам, каралі, ажарэлле. Я падарую табе пояс, унізаны жэмчугам. У мяне золата ёсць… Парубак, знайдзі мне маю мачыху! Яна страшная вядзьмарка, мне не было ад яе спакою на белым свеце. Яна мучыла мяне; прымушала працаваць, як простую мужычку. Зірні на твар: яна вывела румянец сваімі нячыстымі чарамі са шчок маіх. Зірні на белую шыю маю: яны не змываюцца! яны не змываюцца! яны ні за што не змыюцца, гэтыя сінія плямы ад жалезных кіпцюроў яе. Зірні на белыя ногі мае: яны шмат хадзілі: не па дыванах толькі — па пяску гарачым, па зямлі сырой, па калючай цярніне яны хадзілі, а на вочы мае, зірні на вочы: яны не глядзяць ад слёз… Знайдзі яе, парубак, знайдзі мне маю мачыху!..».