На працягу гэтага часу ён атрымаў вестку, што матухна сканала, а цётухна, родная сястра матухны, якую ён ведаў толькі таму, што яна прывозіла яму ў маленстве і пасылала нават у Гадзяч сушапыя ігрушы і робленыя ёю самою вельмі смачныя пернікі (з матухнай яна была пасварыўшыся, і таму Іван Фёдаравіч пасля не бачыў яе), гэтая цётухна, з свае дабрадушнасці, узялася кіраваць невялікім яго маёнткам, пра што паведаміла яго ў свой час пісьмом. Іван Фёдаравіч, будучы зусім упэўнены ў разважлівасці цётухны, пачаў паранейшаму выконваць сваю службу. Іншы на яго месцы, атрымаўшы такі чын, заганарыўся-б; але гордасць зусім была яму невядома. І, зрабіўшыся падпаручыкам, ён быў той самы Іван Фёдаравіч, якім быў некалі і ў прапаршчыцкім чыне. Прабыўшы чатыры гады пасля гэтай значнай для яго падзеі, ён рыхтаваўся выступіць разам з палком з Магілеўскай губерні ў Вялікаросію, як атрымаў пісьмо такога зместу: