Сяргей не ведаў, з якой нагоды гэта чужая яму і Нэле жанчына, частуючы іх ягадамі, так шкадуючы ўздыхала.
Вось таму Сяргей ішоў з Нэлай па лузе да дзялкі Аркадзя смела.
Аркадзь заўважыў, што Сяргей разам з сястрой ідзе менавіта да яго, прыпыніўся і (усё роўна ж не паспееш!) дастаў цыгарэту, каб хоць хвілін пяць даць спачынак рукам — не так лёгка кідаць угару.
— Ты ж Зойчын, га? — замест прывітання спытаў Аркадзь Сяргея, калі той спыніўся перад ім.
— Зойчын.
— А чаго гуляеш? Такі хлопец, памог бы каму сена грэбці, на цукеркі малой зарабіў, — упікнуў паўжартам Аркадзь.
— Я і прыйшоў.
— Што прыйшоў? — не зразумеў адразу Аркадзь.
— Да вас прыйшоў, дапамагаць і зарабляць, — прыўзняў Сяргей руку, паказваючы, што нясе з сабой вілы.
— А ці многа плаціць табе трэба? Чуеш, Галя! — гукнуў Аркадзь да жонкі. — Будзеш развязваць панчоху, бо во работнік наймацца прыйшоў, ці хопіць у нас грошай?
Яго жонка ў адказ, назіраючы з прычэпа за мужам, Сяргеем і Нэлай, толькі махнула рукой.
— Хопіць.
— Мне грошы не трэба, — заспяшаўся Сяргей. — Мне… Нам… Вось у вас дзеці ёсць… Дзяўчынка ў вас старэйшая за Нэлу. Можа, у вас засталося што з адзення дзявочага? А то ў Нэлы… трусікаў няма. І кофтачку якую… Бо… няма нічога…
— Т-э-э-к, — Аркадзь умомант пасур’ёзнеў, выбіў каблуком ямку ў дзёрне, затаптаў туды недакурак. — Чула, маці?
— Чула, — нявесела адказала Галіна.
— Знойдзецца там у нас што, каб аздобіць гэтую маўклівую прыгажуньку? — Аркадзь, ужо зноў усміхаючыся, прысеў перад Нэлай.
— Ды знойдзем, — адказала Галіна.
— Т-э-эк! Чула, маўчуня, будзе табе пасаг. А цяпер хадзі — я цябе пасаджу ў трактар, будзеш там сядзець, а то ногі тут наколеш вельмі, там, далей, бадзякоў многа. А мы з тваім брацікам хуценька сена будзем грузіць.
Аркадзь падхапіў яе на рукі, занёс у кабіну трактара.
— Толькі нічога не чапай, добра?
Нэла кіўнула, уціснулася камячком у сядзенне.
— Ну, маці, цяпер трымайся! — Аркадзь хапіўся за вілы.
Закідвалі сена ўдвух, Галіна паспявала ўкладваць. Потым Аркадзь пераганяў трактар, хапаўся за граблі — заграбаў палоску ў валкі, і ўсё — подбегам, подбегам. Сяргей ссоўваў валок у кучу, каб добра пачапіць на вілы, подбегам нёс да прычэпа.
— Гэ, маці, управімся! — гукаў весела Аркадзь, кідаючы на прычэп сена. — З такім памочнікам тры рэйсы зробім!
Яны напоўнілі прычэп хутка, як было кідаць.
Галіна засталася — складаць копы, пакінулі і Нэлу, а самі паехалі.
Галіна адшукала ў валку свой вузельчык — брала з сабой полудзень, ды так во і не прысела. І цяпер вырашыла, што можна хоць крыху адпачыць. Разаслала хусцінку, стала развязваць вузельчык.
— Паядзім з табой, Нэла…
…І разгрузілі прычэп хутка, і сена ўнеслі ў хлеў, і зноў паімчалі на луг. Закідвалі сена з коп, а дакладней — з вялікіх куч, не спяшаючыся, хоць сонца ўжо, бліснуўшы апошні раз праз шчыліну ў аблоках, схавалася за лесам.
— Управімся тут, управімся і дома. Святло ўключым, будзе ўсё відаць, — прыгаворваў Аркадзь. — Ці ты мо на танцы ў клуб пойдзеш? — падміргнуў Сяргею.
— Не, не хаджу я на танцы, — адказаў сур’ёзна Сяргей.
— Што, не падабаюцца табе нашы дзяўчаты? — не адставаў Аркадзь.
— Я на іх не гляджу.
— Ну, то справа асабістая, — заключыў Аркадзь, бачачы, што Сяргей не хоча размаўляць жартаўліва.
Вярталіся ў вёску ўжо прыцемкамі.
Сяргей скінуў сена з прычэпа, скочыў долу. Разам з Аркадзем яны заганялі вілы глыбока ў сена, разам прыўздымалі і потым цягнулі ў хлеў вялізную кучу — аднаму ні за што не падняць і за чатыры разы.
Галіна спяшалася туды-сюды па двары: вішчалі парсюкі, стаяла ў маўклівым, пакрыўджаным чаканні — калі яе падояць — карова.
Апошняя ахапка сена легла на месца. Сяргей падгроб акуратна надворак.
— Ну, дзякуй за дапамогу! — працягнуў Аркадзь руку.
І калі Сяргей трохі разгублена падаў сваю, адчуў, як моцна сціснуў яе Аркадзь.
— Вось гэта, я разумею, выручыў, як мужчына мужчыну. Ну, пойдзем у хату, перакусім, што там маці падрыхтавала.
— Не, не трэба, мы не галодныя. Я ж… для Нэлы там прасіў, — стаў адмаўляцца Сяргей.