— Гм-м, — ужо смялей нагадала аб сабе Лідзія Камуліна: — Вы хочаце сказаць, што заўтрашняе мерапрыемства адкладваецца?
Фельчарка глянула на яе, як на іншапланецянку.
— Я нічога не абавязана і не збіраюся ведаць аб вашых заўтрашніх мерапрыемствах. У мяне свае мерапрыемствы. І адно з іх — завезці ў бальніцу Яўменавіча.
– І на колькі часу? — ужо патрабавальна запытала Лідзія Камуліна.
Фельчарка нечакана паморшчылася, як ад кіслага.
— Нешта вы недачулі… Я вам сказала: чалавек павінен легчы ў бальніцу. І гэта ўсё. Жэнька, у мяне там ліпкая лента, вось гэту бутэльку абматай так, каб можна было вось за гэты цвічок замацаваць…
Фельчарка стала даставаць з сумкі інструменты, не звяртаючы больш увагі на жанчыну ля дзвярэй.
Тая выйшла.
Праз хвіліну яе атрад з сумным выглядам стаў згортваць дзве пастаўленыя палаткі. Хлопцы назіралі за гэтымі зборамі моўчкі. Было адначасова і радасна, і прыкра: гэтыя паедуць, але і іх паход зрываецца. Ды яшчэ невядома, на колькі…
— Бачыш ты, якія ж гэтыя дарослыя непрадказальныя, — загаварыў Віцька. — Быццам усё было гатова…
— Дзед — стары чалавек. А калі б яму на востраве дрэнна стала? — запярэчыў Віталь. — Яму ж не 16 гадоў. Вайну перажыў, блакаду…
Тым часам атрад сабраўся і праз надворак маўкліва выйшаў да свайго аўтамабіля. Яшчэ колькі хвілін — машына загула і знікла.
– І не развіталіся, — заўважыў Віталь.
— А хто мы для іх? — горка заўважыў Сяргей. — Яны прыязджалі па славу…
— Чаму ты так гаворыш?
— А таму… Бач, як толькі стала вядома аб нашым паходзе, то і атрад арганізаваўся. І форму яны знайшлі, і рукзакі, і палаткі новенькія. Гэта не наша, латаная… І камандаваць тут пачалі. Вунь як лужок стапталі… Ім не мы трэба былі, а наш плыт…
— Ну і застаўся ў нас плыт, што далей? — з выклікам спытаў Віталь.
— Ды супакойся ты… Не ведаю, — міралюбіва адказаў Сяргей. — Лета вялікае, дзед паправіцца. Ну, а мы з Нэлай заўтра на тоню пойдзем. Будан там зробім, будзем лавіць рыбу…
— Добра табе, — са шкадаваннем зазначыў Віцька. — Нас без дарослых на астравы не пусцяць з начоўкай. То мы табе дапаможам заўтра будан паставіць, парыбачым — мо і днём клёў добры будзе. Пойдзем, Віталь? Два астравы мы абследуем пакрысе. Усё справа з месца зрушыцца.
— Ага, пойдзем! Можа, і ўгаворым сваіх — мы ж не плаваць па тоні будзем, а толькі ноч адну заначуем…
Выйшла з хаты Жэнька.
— Што, няма ўжо «Пошуку»?
Хлопцы насцярожыліся — твар у Жэнькі быў ні капелькі не сумны. Хітраваты і вясёлы.
— Няма… А як там дзед? — асцярожна спытаў Віцька.
— Добра дзед. Зараз пад капельніцай паляжыць і ўсе справы, — бестурботна адказала Жэнька.
— Як — усе справы? Ты тлумач!
Жэнька прыжмурылася і нечакана задзірыста паказала хлопцам язык.
— Эх вы! Даследчыкі-разведчыкі! Вы дзеда дрэнна ведаеце! Але ціха! — па-змоўніцку паднесла яна палец да рота і прадоўжыла: — Мы з дзедам у хату зайшлі, быццам пераапрануцца, тут мне дзед і кажа: бяжы да фельчаркі і скажы, каб ішла неадкладна да мяне. Быццам мне стала дрэнна…
— А навошта? — залыпалі вачыма хлопцы.
— Дзівакі! Няўжо вы думаеце, што дзед дазволіць, каб нас ад нашай справы ўбок адцерлі? Гэта ж нашы землякі, і ідэя наша, і мы плыт збіралі… Таму дзед і прыкінуўся, што захварэў, каб гэты дэсант са двара выправадзіць. Не гнаць жа іх — яны ж ні ў чым не вінаватыя… Так што заўтра — у дарогу.
— Ура! — закрычалі ўголас Віцька і Віталь, не стрымаўся і Сяргей: радасна ўскінуў адну руку ўгору, голасна закрычаў: —Э-гей!
Нэла пляскала ў свае худзенькія далонькі, смяялася залівіста.
Быццам на гэты шум выйшла з хаты і фельчарка.
— Чаго крычыце? Ану, кыш у сад. Няхай адпачне ад вэрхалу стары чалавек. У яго сапраўды ціск узняўся… З вамі і не памрэш спакойна, — усміхнулася яна.
У садзе хутка назбіралі яблыкаў-паданак, памылі, і хоць баба Адарка пярэчыла, але сталі іх рэзаць — усё дзеду Васілю з бабай будзе лягчэй.
Праз хвілін сорак выйшаў з хаты і сам дзед Васіль з фельчаркай. Тая ў адной руцэ трымала свой чамаданчык, а ў другой — новенькі лазовы кошык.
— От, Яўменавіч, не варта мне так дзякаваць, то ж работа мая.
— Я табе не за работу дзякую, — адказаў дзед Васіль. — А за чалавечнасць. За гэта ніколі дзякаваць не многа.
Фельчарка пайшла на вуліцу, дзед — у сад.
Яго чакалі з радаснымі тварамі.