‘Nog iets anders,’ vertelde Seace. ‘Een goed A-veld heeft dezelfde werking als bijvoorbeeld röntgenstralen. Wij kunnen kanker bestrijden zónder nadelige gevolgen. Heb je al die nieuwe planten gezien?’
Al die nieuwe mensen ook, zei Charlie tegen zichzelf, maar niet hardop.
‘Neem nu het gras. Het wordt door niemand gemaaid, het staat daar maar. Met het A-veld kunnen we letterlijk alles transporteren; voedsel conserveren, stoffen fabriceren — werkelijk alles — en het kost praktisch geen energie.’
‘Wat voor energie gebruiken jullie?’
Seace trok aan zijn paardeneus: ‘Heb je wel eens van antimaterie gehoord?’
‘Is dat hetzelfde als contraterrene materie — waar het elektron een positieve lading heeft en de kern een negatieve?’
‘Je verbaast me! Ik wist niet dat jullie al zo ver waren!’
‘Sommige jongens die science fiction schrijven, waren zo ver.’
‘Goed. Weet je wat er gebeurt als anti-materie in contact komt met normale materie?’
‘Boem! En van het ergste soort.’
‘Inderdaad. De hele zaak wordt één brok energie. Het A-veld kan een analoog van alles construeren, zelfs een kleine massa anti-materie. Je kunt normale materie transformeren en er komt energie vrij — zoveel je maar wilt. Je construeert dus een analoogveld met een elektrische opvoerder. Wanneer het begint te werken, is er genoeg energie over om het op eigen kracht verder te laten werken.’
‘Ik wil niet beweren dat ik het begrijp,’ zei Charlie. ‘Maar ik geloof het.’
Seace glimlachte en zei met gespeelde ernst: ‘Je komt hier anders om over wetenschap te praten, en niet over godsdienst.’ Daarna vervolgde hij wat nuchterder: ‘Ik wilde je eigenlijk alleen laten zien hoe eenvoudig het allemaal is en dat we er bijna alles mee kunnen doen. Ik heb geloof ik al gezegd dat Ledom op twee pilaren steunt, en dit is er een van. De andere hebben we de naam cerebrostilus gegeven.’
‘Heeft dat iets met hersens en schrijven te maken?’ vroeg Charlie na enig nadenken.
‘Inderdaad,’ zei Seace. ‘Zijn eerste functie is om zich door hersens te laten beschrijven. En ten tweede kan het worden gebruikt om op hersens te schrijven, om iets op die hersens over te brengen.’
‘En wat is het dan wel?’ vroeg Charlie verward.
‘Een beetje colloïdaal spul in een doosje. Dat is natuurlijk te simpel gesteld. Als het met een brein in contact staat maakt het een opname van de gedachtengang die dat brein op dat moment volgt. Je weet waarschijnlijk genoeg over het leerproces om te weten dat een loutere conclusie niet genoeg is om iets te leren. Mijn bewering dat alcohol en water elkaar op het moleculaire niveau doordringen kan je op mijn gezag als waar aannemen, maar verder niet. Maar als ik het demonstreer door twee bekende hoeveelheden van elk te mengen, en dan toon dat het resultaat minder is dan de som van de oorspronkelijke twee hoeveelheden, dan begint het pas iets te betekenen. En om nog verder terug te gaan: ik moet er zeker van zijn dat de leerling de begrippen alcohol, water, volume, en mengen begrijpt, en verder moet hij weten dat dit resultaat niet overeenstemt met het gezonde verstand, dat zegt dat twee gelijke hoeveelheden vloeistof samen een twee maal zo groot volume moeten vormen als elk afzonderlijk. Met andere woorden: aan elke conclusie gaat een reeks gegevens vooraf, die allemaal zijn gebaseerd op vroegere observaties en bewijzen.
‘En de cerebrostilus absorbeert bepaalde dingen uit laten we zeggen mijn hersens en plant die bijvoorbeeld over in de jouwe. Maar niet alleen een conclusie: ook de hele voorafgaande serie. Het gebeurt bijna ogenblikkelijk, en alles dat de ontvangende geest moet doen is dit nieuwe correleren met de al aanwezige kennis. En dat laatste is een heel werk.’
‘Ik weet niet zeker of ik -’
Seace ging verder. ‘Ik bedoel dit: als de geest (naast een hoop bewezen feiten) een logisch beredeneerde bewering bevatte — en denk er aan dat logica en waarheid twee totaal verschillende dingen zijn — volgens welke water en alcohol onmengbaar zijn, dan zou die bewering tenslotte in conflict komen met andere beweringen. Welke gaat winnen is afhankelijk van het aantal ware en aantoonbare feiten die er achter staan. Tenslotte (in feite erg vlug) bepaald de geest dat een van de stellingen fout is. Deze situatie duurt net zo lang tot de geest tenslotte heeft uitgevonden waarom die bewering fout is.’
‘Dat is wel een handige manier van lesgeven,’ merkte Charlie op.
‘Het is het enige dat de ervaring kan vervangen,’ glimlachte Seace, ‘en het gaat heel wat vlugger. Ik wil er overigens de nadruk op leggen dat het niets met indoctrinatie te maken heeft. Met de cerebrostilus kun je iemand geen onwaarheid inplanten, hoe logisch die ook lijkt, want vroeg of laat zou hij tot een conclusie komen die strijdig is met de geobserveerde feiten, en dan houdt alles natuurlijk op. Evenmin is de cerebrostilus een soort ‘hersensonde’ waarmee je iemands diepste geheimen naar boven kunt halen. We hebben namelijk onderscheid kunnen maken tussen de dynamische series in de geest en de statische, de opslagplaatsen, dus de herinnering. Als een leraar de alcohol-en-water-cyclus overdraagt, ontvangt de leerling niet tegelijkertijd de hele levensgeschiedenis van de leraar en wat hij het lekkerst vindt om te eten.
‘Ik wil dat je dit begrijpt, want binnenkort zul je onder de mensen gaan, en dan vraag je je waarschijnlijk af hoe zij aan hun ontwikkeling komen. Die krijgen ze dus door de cerebrostilus, iedere achtentwintig dagen een half uur. En je kunt van mij aannemen dat ze de helft van al die dagen aan het werk zijn met correleren — ongeacht wat ze verder ook mogen doen.’
‘Ik zou dat apparaat wel eens willen zien.’
‘Ik heb er hier geen, maar je hebt er al kennis mee gemaakt. Hoe denk je anders dat je een hele taal in, laten we zeggen twaalf minuten, hebt kunnen leren?’
‘Dat ding met die helm in die operatiekamer!’
‘Inderdaad.’
Charlie dacht even na en zei: ‘Als jullie dit allemaal kunnen, Seace, waarom dan die onzin met mij? Waarom moet ik alles over Ledom te weten zien te komen voor ik word teruggestuurd? Waarom zetten jullie dat ding niet nog eens twaalf minuten op mijn kop?’
Seace schudde met een ernstig gezicht zijn hoofd: ‘We willen jouw mening horen, Charlie. Jouw mening. De cerebrostilus geeft je alleen de waarheid en als je die eenmaal hebt, weet je dat het ook de waarheid is. Maar wij willen informatie via het instrument Charlie Johns en wij willen zijn conclusie horen.’
‘Je bedoelt dat ik sommige dingen die ik met mijn eigen ogen zie niet geloven zal?’
‘Inderdaad. De cerebrostilus zou deze reacties uitsluiten.’
‘Waarom vinden jullie dat allemaal zo belangrijk?’
Seace spreidde zijn koele handen: ‘Wij willen ons oriënteren.’ Voor Charlie hem met vragen in de rede kon vallen, vervolgde hij: ‘Je ziet dus dat wij geen tovenaars zijn. We kunnen een heleboel doen, maar uitsluitend met ons A-veld en onze cerebrostilus. Daarmee kunnen we energie als probleem elimineren, zowel van machines als mensen. We hebben meer dan we ooit zullen gebruiken. Het onderwijs kost vrijwel niets. Evenmin hebben wij gebrek aan huizen, voedsel of kleding. Daardoor zijn de mensen vrij voor andere dingen.’
‘Wat voor andere dingen?’ vroeg Charlie nieuwsgierig.
Seace lachte en zei: ‘Dat zul je wel zien...’
‘Mam?’ vraagt de drie jaar oude Karen als ze wordt gewassen.
‘Ja, liefje?’
‘Kom ik nou heus uit jouw buik?’
‘Ja, liefje.’
‘Niet waar.’
‘Wie zegt dat?’
‘Davy zegt dat hij uit jouw buik komt.’
‘Dat is ook zo. Doe je ogen dicht, anders komt er zeep in.’
‘Als Davy uit jouw buik komt, waarom kom ik dan niet uit pappies buik?’