Антон Рудак
ВЕРХНІ ГОРАД
Усе правы абаронены. Ніякая частка гэтага выдання не падлягае адлюстраванню, капіяванню, захаванню ў базах дадзеных альбо пошукавых сістэмах, распаўсюджванню любымі магчымымі сродкамі і спосабамі без папярэдняга пісьмовага дазволу праваўладальніка.
Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў
«Кнігарня пісьменніка» заснаваная ў 2009 годзе
Падсерыя «Пункт адліку» заснаваная ў 2012 годзе
Электронная кніга падрыхтавана па выданні:
Рудак, А.
Верхні горад : вершы / Антон Рудак. — Мінск : Кнігазбор, 2014. — 86 с. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў «Кнігарня пісьменніка»; Пункт адліку).
ISBN 978-985-7089-92-5.
Дэбютную кнігу Антона Рудака (нар. 1989) склалі вершы, напісаныя за апошнія пяць гадоў. «Верхні горад» — гэта знаёмыя мясціны з нечаканага ракурсу, прыватныя ўспаміны і агульная спадчына, мінулае і сучаснасць.
© Рудак А., тэкст, 2014
© Афармленне. Кнігазбор, 2014
музыка ў паветры
з вечаровых сеансаў паддатыя кінамеханікі
прыходзяць дахаты адначасова з каровамі
трамваі ўначы звіняць на аціхлых ускраінах
дзе глебу раз-пораз разорваюць шматпавярховікі
час забірае голас змывае колеры
на чорна-белую стужку няўмольна шчоўкае
сябры і ворагі звыкла мяняюцца ролямі
і бамбасховішчы робяцца танцпляцоўкамі
пара надыходзіць збіраць камяні спатыкання
і наўзамен руінаў пакінутых бомбамі
каб не пазбыцца набытых нядаўна навыкаў
героі падполля гурмою супольна з палоннымі
адпаведна з усімі правіламі маскіроўкі
будуюць кардонны горад блытаюць карты
каб вайна калі нават і вернецца ўжо не здолела
пазнаць тыя самыя вуліцы і заблукала
2012
Чароўная песня Нямігі
Аб’явы прыпынкаў ужо не ідуць з галавы,
у горадзе шумна і тлумна, няўтульна і пыльна.
Замкнутыя дзверы сабора і Жоўтай царквы,
на Ракаўскай вуліцы спіць некранутая Вільня.
Ты крочыш па горадзе, дзе ні хвіліны не жыў,
ён іншы, чужы і ніколі табе не належаў.
З-за новай Нямігі прыцішана, бы з-за мяжы,
азваўся апоўдні гадзіннік на ратушнай вежы.
Разбітыя мары, і часу няўмольнага такт
удар за ўдарам табе адмярае. Дванаццаць.
Ты хочаш навечна застацца ў аціхлых дварах,
пайсці, заблукаць і ніколі назад не вяртацца.
Чароўная песня ліецца, нібы з-пад зямлі
Няміга спявае і плача, няўцешна і глуха.
А ў небе кружляюць анёлы, нібы матылі,
і горад стары засыпаюць таполевым пухам.
2009
Могілкі Менска
Могілкі Менска даўно абярнуліся скверамі,
зніклі крыжы, надмагіллі зраўнялі бульдозеры.
Толькі злавесна-трывожнымі плямамі шэрымі
даўняе места хаваецца ў спляжаным горадзе.
Там, дзе сабакі й каты беспрытульна бадзяюцца,
дзеці дурэюць пад сонцам на скошанай траўцы,
дзе патрулююць мянты і збіраюцца п’яніцы,
дзе кожны вечар Дзяды і штораніцы Радаўніца.
2009
Трамвай
Уяўляеш, я спазніўся на трамвай —
год на семдзесят, а можа і паболей.
І раптоўна агарнуў мяне адчай,
што ніколі — разумееш? — аніколі
мой трамвай не прагрукоча, як раней,
па старой сталічнай вуліцы цэнтральнай,
і званок ягоны ўжо не скалане
цішыню глухую гарадскога рання.
Што ніколі не сустрэне ён мяне,
і дарэмна я чакаю на прыпынку,
можа, «двойку», што блукае, нібы ў сне,
можа — звонкую, імклівую «адзінку»…
Той трамвай ужо адбегаў, адзвінеў,
не прыедзе, не адчыніць свае дзверы —
ён загінуў на няскончанай вайне
разам з горадам, што жыў, кахаў і верыў.
2009
На вакзале
Месца сустрэчы нязменна,
з сонцам вясновым ці снегам —
пункт прыбыцця-адпраўлення,
альфа твая і амега:
звонка імкнуцца трамваі,
дрэмлюць у скверы анёлы,
нешта ізноў паўтарае