Прарок вяроўкі апусціў.
— Прыйшоў гарадавы, пытае — твой?.. А я не прызнала-са!.. Да роднага сына не прызналаса!.. Ну, лупі!..
Не ўпершыню было Альяшу караць так блудніц, і ён сам не разумеў, што сёння з ім адбываецца. Ці ў яго руках раптам не стала сілы, ці ў жанчыны гора было гэтак вялікае, што Тэклю не бралі і лейцы... Чамусьці лупцаваць яе больш ужо не мог.
— Ну, бі мяне, чаго перастаў?! — стукаючы то кулаком, то лбом у гліняную падлогу, енчыла, прасіла, патрабавала яна.— Больш не хочаш? — спыталася з расчараваннем.
Альяш маўчаў.
— Не хочаш і ты-ы, гы-гы-гы-гы-ы!.. I ты не хочаш пэцкаць аб мяне ру-укі!.. Тады ратуй мяне, грэшную, хоць малітвай, хай бог даруе мне ві-іны!.. Ты святы, ты можаш!.. Ты с л о в о такое ведаеш, яно табе богам данае!.. Ой-ой-ой, недарэзаная я, падпілаваная ракіта, вішня з падсечанымі карэнцамі, як мне цяпер жы-ыці, ох-ха-ха-ха-а!..— зайшлася яна плачам і расцягнулася знямоглая перад старым.
— З распутнікамі б...?! Дзіця роднае, сука, загубіла?! Не біць — закінуць табе на шыю пастронак трэбо і задушыць — і то будзе мало!
Альяш ужо выкінуць маладзіцы не мог.
Касціў ён яе толькі так, для парадку, а ў самай справе адчуваў, што гэтага скандалу ён як бы чакаў ад смерці жонкі — з прагнасцю і жаданнем.
Дзядзька нерашуча патаптаўся, адкінуў лейцы, штурхнуў маладзіцу нагой і кінуў:
— Цэлую ноч будзеш маліцца во тутака, сатана дзіявальс-кая! I каб не дакраналася ні да чаго ў маёй хаце, паскуда паршывая, бо ты е нячыстая!.. Бачыш ты яе, ложак мне паслала ўжэ, у жонкі набіваецца!..
Альяш пайшоў да іконастаса зноў.
— Нічога, вытрываю і гэто сатанінскае наваджэнне, бачыў не такіх!..
Ужо разумеючы, што атрымала перамогу, з падлогі жаласліва папрасіла Тэкля:
— Не праганяй мяне, святы чалавек, мне зусім няма куды падацца, не гані з хаты сваёй!
— На кухні ля цабэрка будзеш спаць!
— Нават у сабачай будзе жыці стану, ценню хадзіціму, калі загадаеш,— мо вымалю ў госпада ратунак!..
...Хімка з меляшкоўкай вярталіся з царквы позна. У Альяшовай халупіне стаяў крык і енк, што аж дзінькалі шыбы.
— Ох, як разышоўсо наш гаспада-ар!..— стаіўшыся, прашаптала меляшкоўка з гордасцю ад таго, што і яна належыць да кампаніі прарока. Пачуццё супольнасці было ёй вядома не з-за выгады. Так прастытуткі прывязваюцца да сваіх сутынёраў, хоць тыя з іх здзекаваюцца і не лічаць за людзей.
— Гэто добро, хай пакрычыць, пакрычыць на яе, ха-ай! — разважыла наша цётка Хімка.— Калі я расказала Альяшу пра свой грэх, ён і мяне так бэсціў. Ой жа бэ-эсціў, няхай бог крые-ратуе! Затое так, дальбо, добро было мне пасля...
— А-га-га-га-а!..— даляцела з-за акна.
Жанчыны сталі прагна лавіць енк і жальбу маладзіцы. Паспрабавалі і самі ўсплакнуць ды адпаведна сябе настроіць, каб паспытаць гаючую асалоду растрывожанага болю.
Хімка шапнула:
— О! Б'е ўжэ яе!..
— Ага, лупцуе!.. — як бы з зайздрасцю пацвердзіла маладая меляшкоўка.
Праз хвіліну Сахарышына пляменніца ўздыхнула і з гонарам пахвалілася:
— I я яго прасіла, каб пабіў, расказаўшы пра свой блуд. То як пачаў мяне свянціць той самай вяроўкай, як пачаў!.. — з вясёлым ажыўленнем і пахвальбой успомніла яна,— аж потам пераняло і слязьмі гэтаксамо зайшласа! Затое забыласа адразу пра мінулае, хоць і залечувала пісягі на целе доўга. Бы рагі, крывавыя, паплылі па мне праз усю спіну і бакі!.. О-о, сілу ён мае, паспытала яе і я, паспыта-ала!..
— Святы чалавек! — уздыхнула ўдзячная цётка Хімка пад дзікі, падобны на смех, Тэклін енк і скавытанне.— Колькі людзям дабра робіць!
— Бы Хрыстос, дальбо!..
— А непрыветлівы такі, здаецца!.. Як тое сонцо: глянеш — заплачаш, а ўсе яму рады!.. Недарам гэтак пруцца ў гэту Грыбоўшчыну — дзень і ноч, з усіх канцоў свету!..
— Шчаслівыя мы, Хімачка!
— О-ох, ніц не кажэм, Ліза, шчаслівыя! Я так у Страшаве мэнчыласа пры брату, так мэнчыласа, што і не выказаць. Бывало, праміне ноч, а я і вока не заплюшчу — галасы ўсіх пеўняў на вёсцы вывучыла, дальбо! Як прыйшла сюды, як засталаса, то бы не ново на свет нарадзіласа! Аж не верыцца цянер, што магла інакш жыць!
— А яна, бедная, усё не сціхае... От узяўсо за яе, от чалавек заядлы!..
— Малада-ая, слёз мно-ого!.. Хай, хай вы-ыплачацца, Ліза, гэто надто добро, калі выцячэ з цябе ўвесь урэдны сок, не перашкаджаймо мы ўжэ ім.
— Але ці падумала ты, Хімко, што рабіць нам, куды самім падзецца, гэто ж — ноч?
— Падзенемса куды-кольвек, каб большай бяды адно не мелі!
Гэтак уражаныя трагедыяй ды з-за таго, што крык у Альяшовай халупе нагадваў больш сямейную сварку, цёткі яшчэ крыху пастаялі ды адправіліся шукаць іншы начлег.