Цераз Лету бяздонную
З мутнаю вадою
Пераплывём са сваёю
Славаю святою —
Несмяротнай, маладою.
Або цур, мой дружа,
I без яе абыдуся —
А як буду дужы,
То над самым Флегетонам[247]
Або над Сціксам, там, дзе рай,
Нібыта над Дняпром шырокім,
Дзе шэпча лісцем вечны гай,
Пастаўлю хатку і садочак
Навокал хаткі насаджу,
Цябе ў таемны халадочак,
Нібыта кралю, пасаджу.
Мы Украіну прыгадаем,
Дняпро і селішчы ў гаях,
Магілы ў цёмных курганах —
I ціха песню заспяваем...
1861
С.-Пецярбург