II
Тады ўжо ўсходзіла зара
Над Віфлеемам. Праўды слова,
Святое праўды і любові
Зара ўсясветная ўзышла
I мір і радасць прынясла
На землю людзям. Фарысеі[187]
I ўся мярзота Іудзеі
Заварушылася, раўла,
Як тая гадзіна ў балоце,
I сына божага ва плоці
На той Галгофе распяла
Паміж зладзеямі. I спалі,
Упіўшыся крывёю, каты,
Тваёй крывёю. А ты
Паўстаў з труны. I слова ўстала.
I слова праўды паняслі
Па ўсёй нявольніцкай зямлі
Твае апосталы святыя.
III
Тады ж якраз яе Алкід,
А з ім гетэры маладыя
Ды п’яны дзед — казліны від[188] —
Над самым Апіевым шляхам[189]
У гаі слаўна разлягліся,
Ды яшчэ лепей напіліся,
Хвалу прыносячы Прыаму[190].
Аж зірк! Ідзе святы Пятро
Ды, ў Рым ідучы з божым словам,
Звярнуў у гай — пад яго сховам
З дарогі адпачыць. «Мір вам!» —
Сказаў утомлены апостал
I оргію благаславіў.
Ды словам ціхім і лагодным
Ім звеставаў, як блізкім, родным
Любоў, і праўду, і дабро,
Дабро найлепшае на свеце —
То браталюбства. I той сыты
I п’яны голы як ёсць Фаўн
I сын Алкід твой, і гетэры —
Пападалі ўсе да зямлі
Перад Пятром і павялі
К сабе у тэрмы[191] на вячэру
Таго апостала...
IV
I ў тэрмах оргія. Зіхцяць
Палацы ў пурпуровых шатах.
Амфоры курацца. Дзяўчаты
Траха не голыя стаяць
Перад Кіпрыдаю[192] і ў лад
Спяваюць гімн. Тут угатован
Вясёлы баль. I паляглі
На ложак госці. Рогат. Гоман.
Гетэры госця прывялі
Сівабародага. I словы
З вуснаў апостала святога,
Як рэчка срэбра, пацяклі.
I сціхла оргія. А жрыца
Кіпрыды, оргіі царыца,
Панікла радасным чалом
Перад апосталам. I ўстала,
I ўсе за ёю паўставалі
I за апосталам пайшлі
У катакомбы. I адзіны
Твой сын Алкід пайшоў за імі
I за апосталам святым,
За тым настаўнікам сваім.
А ты вясёлай выйшла з хаты —
Ці не ідзе к сваім пенатам[193]
Алкід твой з гаю... Не, няма!
I ўжо не будзе! Ты сама
Памолішся сваім святыням.
Вячэраць сядзеш, ды без сына,
I не вячэраць, а рыдаць,
Рыдаць і долю праклінаць
I век зжываць адной. I гора!
Памрэш адна ў глухой цішы,
Як у праказе!
V
На крыжы
Пятра, апостала святога,
Распялі долу галавой,
А неафіты ў Сіракузы[194]
Адведзены ў кайданах. Твой
Алкід, твая дзяціна,
Твая адзіная радзіна,
Любоў адзіная твая,
Гніе ў няволі, ў кайданах.
А ты, гаротная, не знаеш,
Дзе ён канае, прападае.
Ідзеш шукаць яго ў Сібір,
Ці як там... Скіфію[195]... I ты...
I ці адна ты? Божжа матка!
I заступі нас, і укрый.
Няма сям’і, і няма хаткі,
Няма ні брата, ні сястры,
Каб з горам цяжкім не хадзілі,
Не катаваліся ў турме,
Або ў далёкай старане,
Ў брытанскіх, гальскіх легіёнах
Не мардаваліся... Нероне,
Нероне люты! Божы суд,
Праўдзівы суд, неспадзяваны
Цябе асудзіць. Прыплывуць
I прыляцяць у славе-цвеце
Святыя мучанікі, дзеці
Волі святой. Каля адра,
Каля смяротнага ў кайданах
Падыдуць і табе даруюць:
Яны браты і хрысціяне,
А ты сабака! Людаед!
Сшалелы дэспат!
вернуться
187
Фарысеі — прадстаўнікі рэлігійна-палітычнай плыні ў Іудзеі. У пераносным сэнсе — крывадушнікі.
вернуться
188
Ды п’яны дзед — казліны від...— Фаўн, бог палёў і лясоў, пакравіцель атар і пастухоў у рымлян.
вернуться
189
Апіеў шлях — шлях, пракладзены ў 312 г. да н. э. з Рыма да Капуі (поўдзень Апенінскага паўвострава) рымскім цэнзарам Апіем Клаўдзіем. Цэнзар — службовая асоба ў старадаўнім Рыме, якая кантралявала фінансы, будаўніцтва і г. д.
вернуться
190
Прыам — у міфах Грэцыі — бог садоў, пакравіцель вінаграднікаў, у рымлян — бог пладавітасці і пачуццёвых асалод.
вернуться
192
Кіпрыда — так называлі багіню кахання і прыгажосці ў старажытных грэкаў — Афрадзіту — па месцы міфалагічнага паходжання (востраў Кіпр).