Рабіна ўжо чырвона,
Не чуць птушых спяванняў, —
І ў мяккіх шэрых тонах
Настрой ціхі канання.
І на кустах, на руні,
На йржанні-павуценні;
І за гумном, за пуняй
Дрыжаць даўжэй суцені.
І сонца слаба ўсмешка, —
Як хмара, небарача,
Бо восень вось на ўзмежку,
Бо восень плача, плача…
1924
«Нашы тайны й жаданні, як рэчы, як кветы…»
Нашы тайны й жаданні, як рэчы, як кветы,
Маюць водар і якасці фарб.
Іх багацці і тонкасць — цудоўныя светы,
Іх калёраў нязлічаны скарб…
І калі ты прыціхнеш, дзяўчына, няждана
І замысліцца воч ясната,
Хараство летуценняў тваіх незраўнана,
Незраўнаная іх любата.
І здаюцца мне раніцай снежныя горы,
Там нічый непракладзены шлях,
І альпійскай фіялкі ў празрыстым прасторы
Ледзьве чутны чаруючы пах.
Але ўсенька, сяброўка, усенька гавора:
І румянец, і грудзі, і стан —
Ап'яніць і ўзбунтуе галованьку скора
Ружаў вакхавых млявы туман.
1924
«Хто там паклікаў?..»
Хто там паклікаў? Спяшаю за кім?
Хто так ўладарна й нячутна?
Ты, незнаёмая, правам якім,
Сілай якою магутна?
Доўгі з пытаннем супынен пагляд,
Чорныя вочы — вуголлі.
Кроўю і крозай закляты — ўжо фат,
Следам імкну мімаволі.
Ўсё заўважаецца — шэрасць, туман,
Людзі, рух вуліцы хуткі.
Гнуткі, паветравы ўслізгвае стан,
Крок яе лёгкі і пруткі.
Вось азірнулася — полымя з воч,
Профіль спакойны ж і тонкі.
Профіль… І бегчы?.. як смешна!.. А, проч!
Боль, як і радасці, - звонкі!
Сэрца, замоўкні, ўзрушэнне, адрынь!
Дзіўна мне мерай ты мерыш.
Біцца, маё неразумнае, кінь!
Як немагчымаму верыш?
1924
На постаці
Сумнай песні голас,
Бы ў цудовым сне..
Жыта спелы колас
Жнейка хутка жне.
Сонца жар. Знямога.
Спёка, гарачынь…
Пачакай, нябога,
Крыху адпачынь!
Выпрастала спіну, —
Шчок палае мак,
Стала на часіну
І знямела так.
Задуменне пала,
Пазірае ўдаль.
Мо аб чым згадала?
Мо кагосьці жаль?
1924
«Месячыку-месяц…»
Месячыку-месяц,
Срэбненькія рожкі
З-за хмарынкі, месяц,
Выгляні хоць трошкі.
Бедная галоўка,
Што не мае долі:
Дажынаць свякроўка
Кінула на полі.
Супраць ночы цёмнай
Ледзь дамоў вяртаю,
Цішынёй таёмнай
Цемната пужае.
Мгліца ў вочы лезець,
Не відаць дарожкі,
Месячыку-месяц,
Срэбненькія рожкі.
1924
Віно звініць
Адно для нудных рэзанёраў
Віно разбаўліваць вадой.
Я светам недасяжных зораў
Гару іскрыста прад табой.
Я ў патаёмным церпкім хмелі
Падзіўна-весела таю
Табе, што завірухі пелі,
Надзею пэўную тваю.
У келіху, да краю поўным,
Чырвона-цёмнае, бы кроў,
Я клічу бачаннем чароўным
Да нездзяйснёных думных сноў.
Прыйдзі і пі!.. Ўваччу памершым
Зайграю бліскам маладым,
Каханнем незраўнана першым
Узрушу ў сэрцы залатым.
Праз лёс крывавы і лядачы
Я прывяду цябе к вясне…
О, ўсё згубіўшы да астачы,
Ты знойдзеш радасці ў віне!
1924
«Прытулі, сястра, слабога…»
Давно завидная мечтается мне доля…
Прытулі, сястра, слабога,
Прыгалуб, каханка-смерць.
З гэткай шчырасцю нікога
Не прасіці мне, не смець, —
Прытулі мяне, слабога.
Ўсё кахаў на гэтым свеце
І адбіў паэт ў сабе.
Пад далёкія павеці
Закаханы йду к табе, —
Ўсё кахаў на гэтым свеце.