Песні ўсе мае дапеты.
Да цябе апошні верш:
Абдары мяне прыветам,
Пашкадуй, як маці, перш…
Песні ўсе мае дапеты.
Ў ціхі, змрочны час змяркання
Заручы душу з сабой.
З тайнай радасцю спаткання
Жджэ нязрадны, верны твой,
Ў ціхі, змрочны час змяркання.
Ад цяжкіх нягод зямелькі,
Ад дакучных, крыўдных слоў
З ласкі смерці-збавіцелькі
Я прыйду ў палацы сноў —
Ад цяжкіх нягод зямелькі.
Будзе добра, лёгка, ціха,
Супакойна, люба мне.
Не стрывожыць цішы ліха,
Гора сэрца не пратне.
Будзе добра, лёгка, ціха…
1924
«Усе мы страчаныя…»
Усе мы страчаныя,
Нібы ў траве сляды.
Пражыць прызначаныя
Спяшаемся гады.
Шляхі нямераныя
Цярэбяць нам віхры,
А мы, знявераныя,
Пільнуемся нары.
Рабы прыгнечаныя,
Ледзь-ледзь мы жывямо,
Душой скамечаныя,
Валочыма ярмо.
Жыццё драбязгавае,
Нібы асенні дзень,
Мы перабразгаем
І пройдзем, быццам цень.
І нат успомінамі
Не ўцешымся падчас,
Вятры над комінамі
Не нагадаюць нас.
Ды вам, узрушаныя,
Што ўчулі звонаў медзь,
Душа не змушаная
Не кіне славу пець.
1924
Праметэй
О няволя… нясіла… Ды не!
З гордых вуснаў не вылеціць стогн!
Пакарацца, хіліцца не мне!
Гнеў, як полымя, мора імкне,
І ў вякі, і ў вякі мой праклён!
Мой праклён, мой пратэст — нібы гром,
Хай пачуюць, хто думаў, хто смеў,
Хто маім прасвятляўся агнём.
Ганьба! Вечная ганьба багом,
Чый магутны, няправедны гнеў!
1924
Экспрэс
Едуць, едуць паязджане.
«Маладняку» да 3-х угодкаў яго існавання
Сёламі, доламі, борам, прасторам
Стукаты, грукаты, звон.
Збуджаны, знуджаны, змораны горам,
Зможаны змора і сон.
Скогатам, рогатам рэжа паветра.
Супраць карагі, ламы…
Бурнасцю ветра з панурага нетра, —
Хто гэта? Хто гэта? — Мы!
Ад спанку, з паўстанку мы рушыма ранкам,
Выраю высіцца зык.
Рэха, грымоты, разводдзе-заранка,
Наш бліскавіца-цягнік.
Мінуты міма жальба і жалоба,
Жорсткае джала жалю.
Радасць буялая, радасць-аздоба
Зяблую зябіць зямлю.
Верыма, верым вясёлаю верай,
Лёсам даверана нам:
Шлях нам — бясконцы, нямераны мерай,
Шлях нам заказаных брам.
Мкнем напярэсціг, навысціг удалей,
Вечнасці наперарэз…
У далі ўсё далей і далей для далей
Рушыць і крышыць экспрэс.
1925
Вершы аб Вільні
І
Калі сябры нас гудзяць згубаю
І ворагі прарочаць скон, —
Тады к Табе, о Вільня любая,
Прыводзяць згадкі у палон.
Ў маіх лятунках ты — ўладарная,
Пануеш ты, харашыня:
Завулкаў сон і ціш кляштарная,
Віллі празрыстай глыбіня;
Вялікай вуліцы экзотыка,
Тэатры, кіно, шпіталі:
І маліцвенна ўзносіць готыка
Да неба тонкія шпілі;
Святая Ганна — спеў, напеўнасцю
Салодка ўзрушаны ўсягды;
А поруч з бізантыйскай пэўнасцю
Царква прысела ля вады;
Увечар за гарой трохкрыжнаю
Палае захаду пажар,
Як знак, што веліччу аблыжнаю
Яна не выкліча ахвяр;
І плюск Вілейкі, хвалі ветрыка
Люляюць Бернардынскі сад;
І мільгаціць праз ноч электрыка
Ў зацёмкаў мескіх шалы чад;
Плыве па вулках пыха панская,
Распуста, блуднасць і мана;
І ярасць жорсткая, паганская
Бліскае ў вочах літвіна.
У жыдоўскім гета дробязь, клопаты
І аб Сіёне сны ў туман,
І гэткі ж сум, і тыя ж допыты
Вядуць таполі базыльян.
А там, па-над мурамі даўнымі,
Дзе места ўсенькае відно,
Руіна думамі дзяржаўнымі
Гадае нам: чыё яно?