Выбрать главу
А можа, блюзнерства даруеш? А мо?.. Ты, поўны пакоры, кахання без зыску. Ды толькі нашто мне здалося. Дармо! Плюю табе ў ціхую пыску!»
А ён усё тут, і ўжо ява, не здань, Што сном несмяротнасці мучыць стагоддзі, І твар яго ясны, як летняя рань, Як вечнасці дзень, што гарыць, не праходзе.

1925

«Не кляні, о анёл-абаронца!..»

Не кляні, о анёл-абаронца! Вартаўнік маіх спраў, не кляні. І самому мне нудна бясконца Валачыць мае чорныя дні.
У змаганні ганебным няўзнаны І самому прывабны не раз Ў цьмяным дуле кавал алавяны, — Як збавенне і пэўны адказ…
Твая ж мова спакусаю поўна, Ты далей паглыбляеш адчай, Але не — не патрэбна… ўсё роўна, Але не — пачакай, пачакай!
Дачадзіць і сама гэта свечка, Недалёка сумотны канец: Скончыць смерць падрахунак і спрэчку І задзьмухне жыцця каганец.

1926

Перайманне («Ледзь лятункі ўздыхнуць аб каханку…»)

Ледзь лятункі ўздыхнуць аб каханку І да сэрца прылашчыцца сум, Ў амазонцы вы выйдзеце з ганку, І каня патрымае вам грум.
Прачакалі трывожнае ранне, Не было і сягоння ліста. Ах, што значыць даўгое маўчанне, А на сэрцы такая слата.
І лягчэй у блакітнай паветцы, Дзе жальбуе сумота цішэй, Калі конь, нібы вецер, нясецца, Калі вецер звініць ля вушэй.
Імчыцеся вы шпарка палямі, Упіваецца далямі зрок, А наводдалі скача за вамі Тонкі грум, шчэ дзіця, дзецючок.
Нібы неба, ягоны пагляды, І танчэй, чым у дзеўчыны, пас. Ён пацешыць вас быў бы так рады, Ён маліцца гатовы на вас.
Ды, як мовіць, малы неразумны, Што на сэрцы салодка цяжыць. Толькі бровы танклявыя думны І нямота на вуснах ляжыць.

1926

Прыкляты

Нявесты вусны шчыльна сцяты. Не пасміхнецца жаніху. Але не лічыць сэрца страты І верыць даўняму шляху.
Апошні тэрмін ўжо на сходзе, І час здзяйснення настае, Гадзіна вешчая надходзе, І вось для верных знак яе.
Праз ноч жаніх мячом пазвоне — Хвалёна будзь святое ймя! — І ўчуўшы тупат ад пагоні Здалёк, за рэчкамі дзвюма.
А ўсход ружова-светлы будзе, Скудлачыць вецер пасмы хмар, Калі пры звонаў перагудзе Нявесты праяснее твар.

1926

Іронія

Аздобленае ў мудрасць сэрца Стае, здаволена малым, Дабро жыцця ў найменшай мерцы Удзячнасцю сугучна ў ім.
Ды хто ляпей (хоць мо і люта) Нас вучыць шанаваць дары, Як не хвароба і пакута? Як не блізняты — дзве сястры?
Шмат дзён ляжаў я непрытомны, У цяжкай немачы слабы, І варажыў мой лёс таёмны, Паўнюткі горкае жальбы.
Знясілены, худы, без ежы Чакаў я — стухне воч святло, І дух слабеў на цёмным ўзмежжы, — Але жыццё перамагло.
І як не правы ты, Дэкарт! Далі мне есці, я каштую І чуюся, што нешта варт: Я ем, і я — ужо існую.

1926

На эміграцыі

Даўно ўжо тыя ж дні й не тыя, І я, патрэпаны, не той. Як жудасна вятрыска вые, Нібы над згубаю маёй.
Там за акном глухая восень І ноч лягла стаццём глухім. Не ведаю, нашто здалося І што пачну з жыццём сваім.
Якую дам сабе я раду І накіруюся куды, Калі віхор гудзе без ладу І к радасці замёў сляды.
Мае пакрадзеныя скарбы — І звонкі смех, і зрок жывы, І дум вясёлкавыя фарбы, І песні — дзе цяпер? Дзе вы?
Ад жахаў долі чалавечай, Што не сціхалі на мамэнт, Душа зрабілася старэчай І апарожненай ушчэнт.