Атручан хмельным соладам кахання,
На кліч таёмны йду без дум, пытанняў
Вітаці светлавокую Лауру.
А з вуснаў шчырых рвецца ўжо санет
Гучны, нібы віхор свавольны ў буру,
І радасны, бы ўлюблены паэт.
1921
Дзед
Патухшымі вачыма
Глядзіць на божы свет
Стары, у крук сагнуты
Як голуб, белы дзед.
Пражыў на свеце многа:
Без нечага сто год,
За век пабачыў гора,
Нямала вынес слот.
Калісьці, да паўстання,
Рабіў, цярпеў прыгон…
К нямцом не раз віціны
Ганяў па Нёмне ён.
Меў сілу непамерну,
Здаровы быў, як мур,
Таму так жыва, з песняй
Арэ сын родны шнур;
Таму так — шчыры ў працы —
Будуе Край унук,
Адважны і бясстрашны,
Не пакладае рук.
А дзед жыве мінулым,
Таемным і глухім,
Гаворыць-бае казкі
Аб даўнім і сівым:
Пра войны, панства, войтаў,
Русалак і начніц, —
І хараством чаруе
Няхітры склад быліц.
Ды часта паглядае
За вёску ён… туды,
Дзе між бяроз пад крыжам
Спачыне ад бяды.
Ды хоць стары, а думку
Гадуе ўсё адну:
Хоць перад смерцю ўбачыць
Свабоднай старану.
1921
Пралескі
Маці-зямля радзіла іх
Ад першых пацалункаў сонца.
Між зёлак леташніх, сухіх
Яны ў бары ўзышлі ў старонцы.
Шумяць шторазу весялей
Над імі хвоі аб прадвесні,
І вецер штодня ласкавей
Іх песціць і пяе ім песні.
І хоць зімы відаць сляды,
Яшчэ марозіць часам ночкай,
Ды больш не страшаць халады.
І верыш мілым сінім вочкам;
І любы так бясконца мне
Яны, з усмешкай ціхай дзеці…
Пара іх, кволых, праміне,
Прайдуць яны, як ўсё на свеце.
Але ўжо мкне душа мая
У сіню даль, за пералескі,
І ў сэрцы ўсходзяць — чую я —
Тугі вяснянае пралескі.
1921
Незразумелае
О, как убийственно мы любим…
Як малой ты хапала агонь,
І казала з трывогаю маці:
«Гэта жыжа, дзіцятка маё!»
Ты спяшалася ручкі прыняці.
А цяпер вось кахання агню
Аддаеш пачуццё ты і сілы,
А заўважыць хто гэта табе —
У адказ ты смяешся так міла…
1921
Скажы
Гэтых вочак ясны свет,
Постаць і аблічча —
Ах, зрабілі, што няслед:
Мучаць, вабяць, клічуць.
Як русалка, ўся яна
Пераменна, квола:
Вось зіяе, як вясна,
Раптам — невясёла.
Часам гутарку зачне
Ці пяе няспехам,
Потым гляне на мяне
І абдорыць смехам.
Яе ж погляд, яе смех…
Дзе ад іх мне дзецца?
Любіць сэрца… як на грэх,
Птушкай б'ецца ў клетцы.
Чую, кажа: не блажы,
Пакінь, міла, кпіны,
Калі любіш, дык скажы,
А не муч хлапчыны.
1922
«Чырванее заход ад марозу…»
Чырванее заход ад марозу,
Пад нагамі парыпвае снег;
Быццам чорная думка, з пагрозай
Змрок паўзе, выглядае з-пад стрэх.
К ночы вецер падняўся у боры
І бушуе з канца у канец,
А на вокнах з'явіліся ўзоры…
Гэй, пара запаліць каганец!
Доўгі вечар зімовы, без меры,
Песням ветру ўважаць немага…
Слізкай гадзінай, вузкай і шэрай,
Аблягае ля сэрца туга…
1922
Палімпсест
Ёсць рукапісы, змест якіх сцярты, ледзь знаць,
Ці нат другі напісан сэнс бязбожна.
Іх палімпсестамі1 прынята здаўна зваць,
І першы іхні змысл пайме не кожны.
Краіна родная! Так сталася й з Табой.
Багацце й хараство твае прыроды
І прошласць слаўную змяшаў чужак з гразёй
І словы вывеў гідкія для зводу.