Шпаркі і смелы ў захопленні,
Лёгка праскочыў праз плот,
Штось зашумеў між каноплямі,
Борзда мінуў агарод.
Там жа, дзе жыта з пшаніцаю
Спеляць свае каласы,
Блытаў, віхрыўся дурніцаю
І перабег на аўсы.
Лесу пабачыўшы цёмнага
Хмура-задумны аблік,
Быццам спужаўся таёмнага,
Сцішыўся, зменшыўся, знік…
1922
Туман
Навіс пасцілкаю туман,
З імглы сатканы густа-густа,
Заслаў лес, поле і курган,
Паўзе да хат, як смоўж той тлусты.
І, быццам цяжкі грэх жыцця,
На сэрца шэрай лёг жудою,
І яснасць дум і пачуцця
Прыкрыў, халодны, ён сабою.
1922
«Толькі той, чый вольны дух…»
Толькі той, чый вольны дух
Застаецца ў бойках квол,
Толькі той, хто творыць рух
Беларускіх мест і сёл,
Толькі той, хто вера ў цуд —
Лепшу долю курных хат,
Толькі той, хто любіць люд,
Толькі той — мой любы брат.
Брат — бо думкі ў нас адны
І адзін злучае лёс,
Бо для роднай стараны
Долі хочама без слёз.
Мы мацнеем што ні раз,
Чуюць моц чужы і свой.
Жджэм: надыдзе грозны час —
Будзе радасць, будзе бой.
Пагалоска здзівіць свет,
Заварожыць песняў тахт, —
Бо значон дзядоўскі след
І вядзе у далі шлях.
А мо спыніць які кат?
Мо спужаемся чагосць?
Калі трэба, ўмерці нат
Нам не страх, а шчасце ёсць.
1922
Раніцаю
Бывайце! Ізноў мне ўсміхаюцца далі,
І сонца ў крыві і пястуе валоссе.
Забыўся я дома нудоту і жалі,
І ў свеце — мне сніцца — ліхое звялося.
Чароўнасцю веюць хмурынак румянцы,
І з цішаю звонкасць цалуюцца ў губы.
О ветрыку свежы, скажы там каханцы,
Які гэты свет — і салодкі і любы!
Іду я па росным зялёным каберцы,
І песня ад шчасця ў знямозе нямее,
І сэрца, як сонца, і сонца, як сэрца,
Сусветнае сэрца гарыць, палымнее!
1922
«Ізноў пытанні…»
Ізноў пытанні… З глуму,
З бяды ўстаюць ў кляцьбе.
І не магу не думаць,
Край родны, аб Табе.
Дазнаў кахання й мушу
Дзяліці лёс благі,
І знак кладуць на душу
Твае мне ланцугі.
Я звону іх цяжкому
Склаў песню не адну —
І не аддам нікому
За ўсякую цану.
Выходжу з хаты рана,
Каб стаць за азярод
І першаму з туману
Пабачыць сонца ўсход.
Каб на ўзрунелых рытвах
Усцешыцца цяплу
І раннія малітвы
Паслаць яму — Святлу:
«Спалі, калі так трэба,
І пожні, і пале,
Пашлі грымоты з неба,
Віхор пашлі, але
Хай пройдзем праз напасці,
І дачакаю хай —
Убачыць ў новым шчасці
Мужычы Край».
1922
«Тваё пісьмо…»
Л.С.
Тваё пісьмо… Пасля даўгіх гадоў
Расстання, сноў благіх, надзей абманных.
З трывогаю ў радкі ўглядаю слоў,
Рукою пісаных каханай.
Абуджаны дзіўныя пачуцці,
Узрушаная мысль ўяўляе жвава,
І абразы, што зніклі ў забыцці,
Ўстаюць у памяці яскрава;
І твой аблік ласкавы, мілы,
Пастаць і пасмы светлыя валос,
І к перамогам з новай клічаш сілай
Мяне, знямогшага ад слёз;
І радасць светлая з радкоў цячэ
І абнаўлення чары ў сэрца сее…
Нібы не ўсё загублена яшчэ,
Нібы магчымы йшчэ надзеі…
1923
«Нікне ў імгле старана…»
Все поют и поют вдалеке…
Нікне ў імгле старана…
Пільна сачу праз туман…
Нечая песня чутна,
Нечы зыбаецца стан…
Лёс даручыў палашу,
Моўчкі, даўно сцерагу…
Песня трывожыць душу,
Слоў зразумець не магу…