- Без мяне ты зусім бы па іншаму плану дзейнічаў, так? - уздыхнула Валя.
- Жыццё не сплануеш, ды яшчэ ў такі час. Цяпер для нас галоўнае, што ёсць мэта, напрамак.
- Мне здаецца, што я іх не бачу.
- Няпраўда.
- Ты ляж, Валодзя, вось тут ля ўслона, а я рукой буду трымацца за цябе, мне не будзе так страшна, і ты паспіш.
- Валечка, як я цябе шкадую, люблю, люблю...
- Ты будзеш мяне любіць заўсёды?..
Па двары нехта прабег. Вось ён ужо ў сенцах, ідзе ў хату.
- Немцы з шашы ідуць у вёску, - прыглушана сказаў на парозе хаты адзін з вартавых.
- Вось чорт бы іх пабраў, нясе... не далі перадыхнуць, - з болем у душы сказаў Валодзя і пачаў вобмацкам пад услонам шукаць свой аўтамат.
- Дык я пабягу дадому, - сказаў вартавы.
- Ідзіце, дзякую вам.
- Хлопцы, пад'ём, пад'ём, немцы ў вёску ідуць, - па чарзе штурхаў кожнага партызана камандзір.
Хлопцы падхапіліся і, нібы злоўленыя птушкі, якіх толькі што выпусцілі ў хаце, кідаліся да завешаных акон, біліся ў сцены, лавы.
Яны яшчэ не зусім прачнуліся і адразу не маглі зразумець, дзе знаходзяцца, але на двор выйшлі ўсе ў поўнай гатоўнасці.
- Дзе-небудзь даспім, - сказаў Валодзя і падышоў да Валі. - На тваё запытанне я адкажу ўсім сваім жыццём, якое будзе побач з табою.
Стары Астап адвесіў акно і глядзеў, як аддаляліся партызаны чорнымі кропкамі па белым снезе, глядзеў, пакуль іх не праглынула ноч.