Цікава і боязна глядзець, калі ён плыве над самаю галавою. Зусім усё на ім відаць, прэцца ў паветры цэлая грамадзіна, і так лёгка і плаўна, толькі трашчыць, як малатарня.
Я думаў, што гэта наш, не ўмеў тады разбірацца па крыжыках і кружках пад крыламі, Аж ён троху адляцеў ад мяне ўбок, і тут, — о, будзь ты прокляты! — зашумела-загудзела, тра-ра-рах! — кінуў бомбу. Дзе ўпала фантанам зямля, клубам чорны дым...
Добра, што далёка ад сялянскага абозу, у полі, дзе нікога не было. А дзе абоз, — бачу адзаду, здалёк, спуджаныя коні, адурэлае быдла, звар’яцелыя людзі...
Дзе — шарахнуліся, бягуць, уцякаюць, як дробныя птушкі ад коршуна; дзе — перамяшалася ўсё ў адной кучы, не разабраць, што там робіцца: «Добра, што я не там!»
Гэта было маё першае навочнае знаёмства з вайною. Цікавасць мая была скора насычана. Праз поле і лясок лакіраваўся я назад на Пузырышкі, там узяў логам — на Віленскі тракт.
Наддаў ходу і як пайшоў, як пайшоў — яшчэ да вечара падходзіў к Вільні. І абедаць нікуды не зайшоў, есці забыўся. Толькі ўпацеў, як мокрая мыш. У вёсках заходзіў напіцца.
— Там — ізноў ніхто нічога не ведае. Усё ціха, спакойна. Хто ў полі на рабоце, хто дома каля току. Пытаюцца: што чуваць пра вайну?
Калі кажу ім пра Пузырышкі і Папялышкі, дык глядзяць з нявераю, думаюць, што маню. А я, спатыкаючы людзей, што ішлі ці ехалі ад Вільні, пытаўся:
— Немцаў няма яшчэ ў Вільні?
Дык яны смяюцца:
— Няма, няма! Адагналі назад.
— Адкуль ведаеце?
— У Вільні ад салдатаў чулі.
IV. НЕМЦЫ
Пацучок у склепе жыў,
Качаўся ў масле, ў тлушчы,
Аж і брушка адрасціў...
В. Гётэ
Песня п’яных студэнтаў з «Фаўста» Гётэ,
пяяць якую вучыў мяне немец-салдацюга рыжы Рудольф з кайзераўскімі вусамі,
самы паганы чалавек у свеце.
Гэтымі ж днямі віленская польская інтэлігенцыя, напаўлегальна, арганізавала «міліцыю обыватэльску». На чале яе стаялі інжынеры, адвакаты, дактары, тыя чыноўнікі-палякі, што не паехалі ў Расію.
Узбройваліся хаваючыся і чым каму ўдалося: рэвальверамі, старымі шашкамі, нажамі-фінкамі. Казалі, што немцы дадуць самаўрады, пакінуць польскую міліцыю і ўзброяць яе па-вайсковаму.
Рабэйка, пэўна ж, вылез з падпечча: збегаў запісаўся. Сказала мне Юзя. Яна прыйшла да мяне першы раз пасля шлюбу, і думаю, што тайком ад свайго новаспечанага, маладога мужа.
Прычына прыходу:
— Тым, хто цяпер запішацца ў польскую міліцыю, будзе потым добра, дык можа ты, Мацей, хочаш запісацца...
— Где уж нам уж выйти замуж... — пажартаваў я.
А яна, нібы з гонарам, нібы сарамліва, ціханька і скоранька дадала:
— Праз Ромуся можна ўстроіць...
Раней яна ніколі не казала: «Ромусь», а толькі: «Рабэйка». Мне зрабілася пацешна, я не стрымаўся і моўчкі ўсміхнуўся.
Яна зразумела, горда закінула галаву і выставіла нагу наперад, зашавяліла носам. А я паглядзеў ёй, без слоў, глыбока-глыбока, на самае дно вачэй.
І яна на момант звяла і захлопала-захлопала вачыма — вось-вось заплача...
Не: крута завярнулася і на хаду, і не азірнуўшыся, моцна бразнула маімі жыдзенькімі, двухпольнымі, з тоненькіх філёнак, дзверцамі... Ай, Юзя!
Не паспелі мае дзверы перастаць трасціся, як прыйшла да мяне маці. Яны спаткаліся каля брамы, на вуліцы, калі заплаканая Юзя выбягала з нашага падворка.
Маці пажурыла мяне, нашто гэта я нечым ізноў яе ўкрыўдзіў, паўздыхала, што не Ромусю б Рабэйку павінна была дастацца такая дзяўчына і з такою майстэрняю...
Потым паплакала, што ад бацькі няма лістоў вось ужо тры месяцы з паловаю. Можа хварэе, можа што... І цяпер, вось, «як немцы, з боскае волі, забяруць нас, польскіх, пад сваю апеку», і зусім не атрымаем ад яго ніякае весці...
А нарэшце сказала, што пані Будзіловіч паслала яе да мяне, прасіць, каб гэтую ноч пераначаваў у іх. Было гэта ўвечары 14 верасня, у нядзелю.
Я з ёю разам і пайшоў.
Там ужо стаяў мне на верандзе тапчанік з валасяным матрацам і саламянаю падушкаю і ляжала, акуратненька складзеная на крэсле-качалцы, старая байкавая коўдрачка пакрыцца.
Далі павячэраць... З’еў я талерачкі чатыры майго ўлюбёнага бульбянога супчыку, заскваранага салам, і кавалачак любовага мяса з паўкіло. Аказваецца, для мяне спецыяльна і зварылі.
Бачачы мой добры апетыт, пані Будзіловіч сказала маці даць мне — што там яшчэ засталося ад абеду. І з’еў я дзве смачныя-смачныя катлеты па масле, з салодкім салатам у смятане, а на закуску — поўную глыбокую талерку чырвонага кісялю, салодкага, як цукар, і з халодненькім малаком.
Наеўся так, што кісель еў ужо без хлеба. Бо не ведаў жа я, што будзе дабаўка, і палёг быў спачатку на хлеб: умалоў з паўкіло сітнага і з паўкіло белага.