Fine la hemulo demetis la skibastonojn kaj diris petege: Komprenu, mi tiel ege amas hundojn. Mi ĉiam pensadis ke iam mi havos propran hundon kiu ankaŭ ŝatas min. Kial vi ne volas ludi kun mi?
Mi ne scias precize, murmuris Jelp ruĝiĝante. Kiel eble plej rapide li reŝteliris en la bandometon por plu revi pri la lupoj.
Kun ili li volis ludi. Estus senlima feliĉo ĉasadi kun la lupoj, akompani ilin ĉie, fari kiel ili kaj plenumi ĉiujn iliajn dezirojn. Kaj iom post iom li ŝanĝiĝus kaj iĝus same sovaĝa kaj libera kiel ili.
Ĉiunokte kiam la lunbrilo glimis en la prujnofloroj sur la fenestrovitro, Jelp vekiĝis bandome kaj sidiĝis por aŭskulti. Kaj ĉiunokte li tiris la lanan ĉapon sur la orelojn kaj plandis eksteren.
Li ĉiam iris la saman vojon, oblikve trans la strandon kaj deklivon kaj en la sudajn arbarojn. Li iris tiel foren ke la arbaro maldensiĝis kaj li povis vidi en Solecan Montaron. Tie Jelp sidiĝis sur la neĝo por atendi ĝis li aŭdis la lupojn ululi. Foje ili estis tre malproksime, foje pli proksime. Sed ili kantis preskaŭ ĉiunokte.
Kaj ĉiufoje kiam Jelp aŭdis ilin, li suprenigis la nazon kaj respondis.
Je mateniĝo li reiris hejmen kaj eniris la bandoman vestoŝrankon por dormi.
Unufoje Tu-tiki rigardis lin kaj diris: Tiel vi neniam forgesos ilin.
Mi ne volas forgesi ilin, respondis Jelp. Jen kial mi iras tien.
Stange estis, ke la plej timema el ĉiuj, la eta knito Salome, vere ŝatis la hemulon. Ŝi ĉiam esperis aŭdi pli da korna muziko. Bedaŭrinde la hemulo estis tiel granda kaj ĉiam tiel urĝata ke li neniam rimarkis ŝin.
Kiom ajn ŝi rapidis, li ĉiam forskiis de ŝi, kaj kiam ŝi iufoje atingis la muzikon ĝi jam silentiĝis kaj la hemulo okupiĝis pri io alia.
Kelkfoje la knito Salome provis klarigi kiom ŝi admiras lin. Sed ŝi estis ege tro timida kaj malkonciza, kaj la hemulo neniam estis tre bona aŭskultanto.
Do nenio grava iĝis dirita.
Iunokte la knito Salome vekiĝis en la tramo el marŝaŭmo, kie ŝi aranĝis por si sur la malantaŭa platformo. Estis iom malkomforte dormi tie pro ĉiuj butonoj kaj sekurpingloj kiujn la muminfamilio dum la paso de jaroj metis en sian salonan ornamaĵon. Kaj la knito Salome kompreneble estis tro respektoplena por forigi ilin.
Nun ŝi aŭdis ke Tu-tiki kaj Mumintrolo interparolas sub la balancoseĝo – kaj tuj komprenis ke la afero koncernas ŝian amatan hemulon.
Ĉi tio ne plu eblas, diris la voĉo de Tu-tiki en la mallumo. Ni devas reakiri trankvilon. Post kiam li komencis sian kornomuzikon, mia muzikema soriko rifuzas ludi fluton. La plej multaj el miaj nevideblaj amikoj fuĝis norden. La gastoj estas nervozaj kaj malvarmumas ĉar ili sidas subglacie dum la tutaj tagoj. Kaj Jelp kaŝiĝas en la ŝranko ĝis mallumiĝas. Iu devas diri al li ke li foriru.
Mi ne povas, diris Mumintrolo. Li tiel certas ke ni ŝatas lin.
Do ni devas trompe forpeli lin, diris Tu-tiki. Rakontu al li ke la deklivoj en Soleca Montaro estas multe pli altaj kaj bonaj ol ĉi tie.
Sed tie ja ne troviĝas skideklivoj, diris Mumintrolo riproĉe. Nur abismoj kaj dentaj rokoj kiuj eĉ ne surhavas neĝon.
La eta knito Salome frostotremis, kaj ŝiaj okuloj eklarmis.
Tu-tiki diris: Hemulo ĉiam elturniĝas. Kaj ĉu vi trovas pli bone lasi lin kompreni ke ni ne ŝatas lin? Pensu pri la afero.
Ĉu ne vi povas fari tion, petis Mumintrolo mizervoĉe.
Li loĝas en via ĝardeno, diris Tu-tiki. Estu pli brava! Ĉiuj pli bonfartos poste. Ankaŭ li.
Poste silentiĝis. Tu-tiki elrampis tra la fenestro.
La eta knito Salome kuŝis sendorma gapante en la mallumon. Ili intencis forsendi la hemulon kaj la latunan kornon.
Ili intencis lasi lin fali en abismon. Troviĝis nur unu afero por fari. Necesas averti lin pri Soleca Montaro. Sed delikate. Tiel ke li ne komprenas, ke ili volas liberiĝi de li, ĉar tio malĝojigus lin.
La knito Salome dum la tuta nokto restis sendorma cerbumante. Ŝia eta kapo ne kutimis je tiel gravaj pensadoj, kaj je la mateniĝo ŝi senpove endormiĝis. Ŝi preterdormis la matenan kafon kaj la tagmanĝon, kaj neniu eĉ memoris ŝin.
Post la kafo Mumintrolo iris sur la skideklivon.
Saluton! diris la hemulo. Vi ne estas tre parolemaj, mi rimarkis. Tuj kiam mi venas vi iĝas silentaj kaj foriras.
Mumintrolo rapide rigardis lin, sed la hemulo ŝajnis nur interesita kaj gaja. Tiam Mumintrolo longe enspiris kaj diris: La afero estas ke hazarde troviĝas tre mirindaj deklivoj en Soleca Montaro.
Ĉu vere? diris la hemulo.
Jes ja! Enormaj! daŭrigis Mumintrolo nerve. Ili deklivas supren kaj suben kaj estas vere enormaj!
Oni devus esplori ilin, diris la hemulo. Sed estas sufiĉe malproksime. Se mi ekirus tien povus okazi, ke ni ne plu renkontiĝus ĝis printempe. Kaj tio ja estus bedaŭrinda, ĉu ne?
Jes, diris Mumintrolo mensoge kaj ege ruĝiĝis.
Sed tamen imagu, pripensis la hemulo. Tio estus vivo en sovaĝejo! La vespera lignofajro kaj ĉiumatene nova montopinto por venki! Longaj glitadoj en la ravinoj kun mola netuŝita neĝo kiu susuras kiam la skioj tratranĉas...
La hemulo profundiĝis en revado. Vi estas vere afabla kiam vi interesiĝas pri mia skiado, li diris danke.
Mumintrolo gapis al li. Kaj poste ne plu eblis. Li kriis: Sed tiuj deklivoj estas danĝeraj!
Ne por mi, diris la hemulo. Vi tre afable zorgas, sed mi amas deklivojn.
Sed tiuj deklivoj estas vere neeblaj! kriis Mumintrolo. Ili kondukas rekte en abismon kaj ili eĉ ne surhavas neĝon! Mi diris tute erare! Nun mi subite ekmemoras, ke ili tute ne konvenas por skiado!
Ĉu vi certas pri tio? demandis la hemulo surprizite.
Kredu min, petis Mumintrolo. Mi petas, restu ĉe ni. Mi pripensis lerni skii...
Nu, en tiu okazo, diris la hemulo. Se vi tiel ege volas ke mi restu.
Post la interparolo kun la hemulo Mumintrolo estis tro afliktita por hejmeniri. Anstataŭe li vagis ĝis la marbordo kaj sekvis ĝin foren kun granda kromvojo ĉirkaŭ la bandometo.
Paŝante li sentis sin pli kaj pli senŝarĝigita. Fine li preskaŭ emociiĝis, fajfadis kaj lerte piedbatis glacipecon antaŭ si laŭ la strando. Kaj tiam malsubite komencis neĝi.
Ĝi estis la unua neĝado post Novjaro, kaj Mumintrolo tre surpriziĝis.
Unu floko post alia kuŝiĝis por degeli sur lia varma nazo. Li kaptis ilin enmane por admiri ilin dum mallonga sekundo, li rigardis supren kaj vidis ilin sinki kontraŭ lin, pli kaj pli multaj, pli molaj kaj malpezaj ol lanugoj.
Ĉu ĉi tiel okazas, pensis Mumintrolo. Kaj mi supozis ke ĝi kreskas de sube.
La aero pli mildiĝis. Oni vidis nenion ĉirkaŭ si pro falanta neĝo, kaj Mumintrolon kaptis la sama mirego kiun li kutimis senti somere vadante en la maron. Li deĵetis de si la banmantelon kaj faletendis sin en neĝamason.
Vintro! li pensis. Ja eblas ŝati ĝin!
Krepuske vekiĝis la knito Salome kun angora sento ke io tro malfruas. Poste ŝi memoris la hemulon.
Ŝi saltis suben de la komodo, unue sur seĝon kaj poste sur la plankon. La salono estis malplena, ĉar ĉiuj estis bandome por vespermanĝi. La knito Salome grimpis en la fenestron kaj ekploronte ĵetis sin eksteren tra la neĝa tunelo.
Eksterdome troviĝis neniu luno kaj neniu nordlumo. Nur dense falanta neĝo kiu gluiĝis al la vizaĝo kaj robo kaj malhelpis al ŝi paŝi. Ŝi palpiris ĝis la neĝdomo de la hemulo kaj rigardis enen. Ĝi estis malluma kaj forlasita.
Tiam paniko kaptis la kniton Salome, kaj anstataŭ atendi ŝi ekiris en la neĝegadon.
Ŝi vokis al sia adorata hemulo, sed tio estis kiel kriado tra plumkusenoj. Ŝiaj nerimarkeblaj piedsignoj tuj estis kaŝitaj de falanta neĝo.
Vespere la neĝado ĉesis.
Ĝi fortiriĝis kiel malpeza kurteno kaj la perspektivo estis libera ĝis fore mare kie malhelblua nuba muro kaŝis la sunsubiron.