Nun venis la sekreta monato kun belaj sunaj tagoj, gutado de tegmentoj, ventoj kaj flugantaj nuboj – kaj dumnokte akra malvarmo kun neĝokrusto kaj blindiga lunbrilo. Mumintrolo rondiris en sia valo kun kapturno pro atendo kaj fiero.
Nun alvenis la printempo, tamen ne kiel li antaŭe pensis. Ĝi ne plu estis tiu, kiu liberigis lin de fremda kaj malamika mondo, sed ĝi estis la natura daŭrigo de nova sperto, kiun li venkis kaj proprigis.
Li esperis ke la printempo estos tiel longa ke li konservos sian atendon kiel eble plej longe. Ĉiumatene li preskaŭ timis la plej mirindan: ke iu en la familio vekiĝos. Li moviĝis singarde kaj zorge evitis alpuŝi ion en la salono. Kaj poste li kuris en la valon por flari la novajn odorojn kaj vidi kio okazis de hieraŭ.
Peco da tero sude de la ŝtipejo komencis iĝi senneĝa. La betuloj ekhavis ombreton da ruĝa tono – sed oni vidis ĝin nur defore. La suno radiis rekte en la neĝdunojn, kiuj iĝis fragilaj kaj rompiĝemaj kiel vitro. Kaj la glacio malheliĝis, kvazaŭ la maro tralumus ĝin.
Eta Mim ankoraŭ glitadis tie ekstere. Ŝi interŝanĝis la skatolkovrilojn al kuirejaj tranĉiloj metitaj eĝe sub la ŝuoj.
Jen kaj jen Mumintrolo vidis ŝiajn spurojn en formo de okoj sur la glacio, sed malofte ŝin mem.
Ŝi ĉiam posedis la kapablon amuziĝi kun si mem, kaj kion ajn ŝi pensis kaj opiniis pri la printempo, ŝi sentis neniun bezonon informi iun pri la afero.
Tu-tiki purigis la bandometon.
Ŝi viŝis ĉiujn ruĝajn kaj verdajn fenestrajn vitrojn puraj, por ke la unua somera muŝo bonfartu, ŝi pendigis la banmantelojn en la sunbrilon kaj provis ripari la kaŭĉukan hemulon.
Nun la bandomo refariĝos bandomo, ŝi diris. Poste kiam ĉie estos varmege kaj verde kaj vi kuŝos kun la ventro kontraŭ la varmaj tabuloj sur la banponteto aŭdante akvoklukadon kontraŭ la strando...
Kial vi ne diris tion vintre, demandis Mumintrolo. Tio konsolus min. Mi diris: jen kreskis pomoj. Kaj vi nur respondis: sed nun kreskas neĝo. Ĉu vi ne komprenis ke mi estis melankolia?
Tu-tiki levis la ŝultrojn. Necesas ĉion mem eltrovi, ŝi diris. Kaj grimpi trans ĉion tute sola.
La suno brulis, brulegis.
Ĝi boris truetojn kaj kanalojn en la glacio, kaj tie sube la maro malkvietiĝis kaj sopiris supren.
Trans la horizonto grandaj ŝtormoj vagis tien-reen.
Dumnokte Mumintrolo kuŝis aŭdante krakadon kaj klakadon en la dormanta domo.
La prapatro silentis. Li jam fermis malantaŭ si la kahelfornajn lukojn kaj eble denove reiris mil jarojn. La kamenklapa ŝnuro malaperis en la fendo inter la kahelforno kaj la muro, kun franĝoj kaj perloj kaj la tuta kompleto.
Li ŝatis ĝin, pensis Mumintrolo. Nun li ne plu dormis en la korbo kun lignolano sed translokiĝis en sian propran liton. Matene la suno penetris pli kaj pli profunde en la salonon kaj surprizite lumigis araneaĵojn kaj polvotufojn. La plej grandajn polvotufojn kiuj volviĝis rondaj kaj personecaj, Mumintrolo kutimis porti en la verandon. Sed la malgrandaj rajtis kuradi laŭplaĉe.
Posttagmeze la tero sub la suda fenestro varmiĝis. Sube en ĝi ekis moviĝado de brunaj bulboj kiuj rompiĝis kaj etaj radikfadenoj kiuj fervore ensuĉis la degelantan neĝon.
Kaj en iu blova tago tuj antaŭ la krepusko aŭdiĝis forta kaj majesta knalo fore de la maro.
Nu bone, diris Tu-tiki kaj demetis sian tetason. Jen la printempa kanonado.
La glacio malrapide ondis kaj nova knalo tondre alproksimiĝis.
Mumintrolo elkuris el la bandometo por aŭskulti en la varma vento.
Rigardu, jen venas la maro, diris Tu-tiki malantaŭ li.
Malproksime mare siblis blanka rando el ondoj, koleraj kaj malsataj ondoj kiuj ronĝis pecon post peco de la vintra glacio.
Nun nigra fendo kuris tra la glacio, ĝi iris tien-reen ĝis ĝia forto elĉerpiĝis kaj ĝi malaperis. La maro refoje leviĝis. Kaj la fendoj pluiris. Ili plivastiĝis.
Nun mi konas iun kiu devos rapidi, diris Tu-tiki.
Eta Mim sendube jam vidis ke io okazos. Sed ŝi tutsimple ne povis rezigni. Ŝi devis iri tien por rigardi, eksteren tute ĝis la loko kie la maro liberiĝis. Ŝi glitis ĝis la lasta glacirando kaj faris fieran okon tuj antaŭ la vizaĝo de la maro.
Poste ŝi turnis sin kaj rapide glitis reen sur la rompiĝantajn glacipecojn.
Unue estis nur delikataj fendoj. "Danĝere" skribis la fendoj, kien ajn oni rigardis.
La glacio ondis, altiĝis kaj malaltiĝis, kaj de temp’ al tempo kanonpafo de festo kaj detruo pelis frostotremojn de feliĉo laŭ la dorso de eta Mim.
Espereble tiuj idiotoj ne venos ĉi tien por savi min, ŝi pensis. Tio detruus ĉion. Ŝi glitis for tiel ke la kuirejaj tranĉiloj kliniĝis flanken, sed la bordo ne alproksimiĝis.
Nun la fendoj malfermis sin kaj iĝis riveroj. Kolera ondeto ŝprucis supren.
Kaj subite la maro estis plena de balanciĝantaj glaciinsuloj kiuj konfuzite kunpuŝiĝis unu kontraŭ la alia. Sur unu el ili staris eta Mim vidante la akvon vastiĝi ĉirkaŭe, kaj ŝi pensis sen tre granda timo: Jen bela afero.
Mumintrolo ekiris por savi ŝin. Tu-tiki dum kelka tempo rigardis, poste ŝi eniris en la bandometon por varmigi akvon sur la kameno. Nu ja, ŝi diris suspire. Savi kaj saviĝi. Tiel ĉiam estas en iliaj aventuraj rakontoj. Mi dezirus ke iu iam verku pri tiu kiu klopodas poste varmigi la heroojn.
Kurante Mumintrolo rigardis fendeton kiu kuris apud li tra la glacio. Ĝi havis la saman rapidecon kiel li. Li sentis la glacion leviĝi pro la mara hulado, poste ĝi disrompiĝis kaj komencis ondi.
Eta Mim staris senmova sur sia glacipeco rigardante la saltantan mumintrolon. Li aspektis precize kiel resaltanta kaŭĉuka pilko, kaj liaj okuloj estis globaj pro ekscitiĝo kaj peno. Kiam li saltis apud ŝin, Mim levis la brakojn kaj diris: Metu min sur vian kapon por ke mi povu salti for kiam okazos malfeliĉo.
Ŝi kaptis firman prenon al liaj oreloj kaj kriis: Tuta kompanio al strando, ek!
Mumintrolo ĵetis rapidan rigardon al la bandomo. Leviĝis fumo el la kamentubo, sed neniu staris surponte por maltrankvili. Li hezitis kaj liaj kruroj laciĝis pro elreviĝo.
Ekiru! kriis eta Mim.
Kaj Mumintrolo saltis. Li saltis, saltadis, kunpremante la dentojn dum liaj kruroj tremegis. Ĉiufoje kiam li transiris sur novan glacipecon li ricevis malvarman duŝon sur la ventron.
La tuta glacia tegaĵo jam disrompiĝis kaj la ondoj dancis valson.
Tenu la takton! vokis eta Mim. Nun venas ondo... nun vi sentas ĝin subpiede... saltu!
Kaj Mumintrolo saltis, ĝuste kiam la ondo malrapide antaŭenpuŝis la glacipecon sub li. Un’ du tri, un’ du tri, kalkulis eta Mim laŭ valsa takto. Un’ du tri restu – un’ du tri saltu!
Liaj kruroj tremis kaj la ventro estis tute glacikovrita. Subite la nuba ĉielo disrompiĝis en ruĝan sunsubiron kaj la glacio kaj ondoj brilis tiel ke doloris al la okuloj. La dorso de Mumintrolo varmiĝis, sed lia ventro frostiĝis kaj la tuta kruela mondo valsis kun li.
En la bandoma fenestro Tu-tiki serioze sekvis ĉion, kaj nun ŝi vidis ke okazos malfeliĉo.
Aj aj, ŝi pensis. Li ja ne scias ke mi rigardis lin dekomence...
Ŝi elkuris sur la ponteton kaj kriis brave!
Sed tiam jam estis tro malfrue.
Mumintrolo ne havis fortojn por la lasta sola salto kaj nun kuŝis enmare ĝisorele dum eta vigla glacipeco batadis al li la nukon.
Eta Mim lasis liajn orelojn kaj faris longan salton teren. Estas strange kiel simple oni kutimas elturniĝi, se oni estas Mim.
Jen ekprenu, diris Tu-tiki kaj etendis firman manon. Ŝi kuŝis surventre sur la lavtabulo de Muminpanjo rigardante rekte en la ekscititajn okulojn de Mumintrolo.
Bone, bone... ŝi diris. Malrapide Mumintrolo estis haŭlata trans la glacian randon, li krablis inter la strandajn ŝtonoj kaj diris: Vi eĉ ne eliris por rigardi.
Mi vidis vin tra la fenestro, diris Tu-tiki zorgeme. Nun envenu en la bandomon por varmiĝi.