La sorĉita bandometo
Ĉe la mara flanko, pli okcidente, eta sciuro senplane saltis tien-reen sur la neĝo. Ĝi estis tre malsaĝa sciureto kiu volonte pensadis pri si mem kiel "la belvosta sciuro".
Cetere li pensadis nek ofte nek longe. Pli ĝuste li kutimis percepti aŭ senti. Ĵus li sentis ke la matraco en lia nesto komencis esti malmola, do li ekiris serĉi novan.
De temp’ al tempo li murmuris "matracon..." al si mem por ne forgesi kion li serĉas. Li tiel facile forgesis.
La sciuro saltis tien kaj ĉi tien, inter la arbojn kaj sur la glacion, li ŝovis la nazon en la neĝon kaj cerbumis, rigardis supren al la ĉielo, skuis la kapon kaj denove saltis plu.
Fine li atingis la groton kaj eniris ankaŭ en ĝin. Sed veninte tiel foren li ne plu povis koncentriĝi sed tute forgesis la matracon. Anstataŭe li sidiĝis sur sian voston kaj komencis pripensi, ke ankaŭ eblus nomi lin "la belliphara sciuro".
Trans la neĝduno ĉe la grota enirejo iu metis pajlon surteren. Kaj sur la pajlo staris granda kartonskatolo kun aertruoj en la supro.
Jen io stranga, diris la sciuro surprizite. Tiu skatolo ne troviĝis ĉi tie antaŭe. Devas esti io malĝusta pri ĝi. Aŭ ĉi tio estas tute malĝusta groto. Ankaŭ eblus ke mi estas malĝusta sciuro, sed tion mi ne ŝatus kredi.
Li malfermis angulon de la kovrilo kaj enigis la kapon en la skatolon.
Ene de la varmo troviĝis io mola kaj agrabla, kaj subite la sciuro rememoris sian matracon. Liaj akraj dentetoj truis la molaĵon kaj eltiris tufeton da lano.
Li eliris unu tufon post alia, li akiris plenbrakon da lano kaj laboris furioze per ĉiuj kvar piedoj. Li estis tre kontenta kaj ĝoja.
Kaj subite iu provis mordi al li la kruron. Fulmrapide li elsaltis el la skatolo, hezitis dum momento, kaj decidis esti pli scivola ol timigita.
Baldaŭ kolera kapo kun hirta hararo eliĝis tra la kovrila truo.
Ĉu vi entute prudentas!?! diris eta Mim.
Ne, mi pensas ke ne, respondis la sciuro.
Nun vi vekis min, daŭrigis eta Mim severe. Kaj manĝis mian dormsakon. Pri kio temas?
Sed la sciuro tiel ekscitiĝis ke li jam reforgesis la matracon.
Eta Mim elsnufis kaj komplete elskatoliĝis. Ŝi fermis la kovrilon super sia fratino kaj iris antaŭen por palpi la neĝon.
Ho, ĉu tiel ĝi aspektas, ŝi diris. Ĉion ili eltrovas. Ŝi tuj premis neĝbulon kaj celtrafe ĵetis ĝin al la sciuro. Poste eta Mim eliris el la groto por ekposedi la vintron.
Ŝia unua ago estis gliti sur la glacia roko kaj tre malmole sidiĝi.
Ha, ĉu vere, diris eta Mim minace. Ĉu statas tiel!
Poste ŝi ekpensis pri tio, kiel Mim aspektas kun la piedoj supren kaj longe ridis, sola kun si mem. Ŝi rigardis la monton pensante. Poste ŝi diris "Aha" kaj glitis sur la postaĵo la tutan vojon malsupren laŭ la monto eĉ tra la ĝibo kaj pluiris foren sur la glatan glacion.
Sesfoje ŝi refaris tion kaj rimarkis, ke ŝia ventro malvarmas.
Tiam eta Mim reiris en la groton kaj elŝutis sian dormantan fratinon el la kartona skatolo. Ja Mim neniam vidis sledon, tamen ŝi havis definitivan antaŭsenton, ke skatoloj uzeblas prudente.
Kiom koncernas la sciuron, li sidis en la arbaro distrite rigardante de unu arbo al la alia.
Je lia vosto li ne povis memori en kiu el ili li loĝas kaj kion li efektive eliris serĉi.
Mumintrolo ankoraŭ ne atingis tre fore suden kiam la mallumo komencis densiĝi sub la arboj.
Je ĉiu paŝo la piedoj subiĝis profunde en la neĝon, kaj la neĝo ne plu estis tiel ekscita kiel komence.
La silento kaj la senmoveco en la arbaro estis absoluta. Jen kaj jen granda neĝamaso falis de branĉo. Dum momento ĝi svingiĝis, kaj poste ĉio denove estis senviva.
La tuta mondo vintrodormas, pensis Mumintrolo. Nur mi vekiĝis kaj ne povas reendormiĝi. Nur mi vagos, vagados, dum ĉiuj tagoj kaj ĉiuj semajnoj, ĝis ankaŭ mi iĝos neĝduno kiun neniu eĉ konas.
Kaj tiam la arbaro malfermis sin kaj sub li etendiĝis alia valo. Transe li vidis Solecan Montaron. En ondo post ondo ĝi vagadis suden, kaj neniam antaŭe ĝi aspektis tiel soleca.
Nur nun Mumintrolo vere komencis frosti. La vespera mallumo alrampis el la krutaĵoj kaj malrapide grimpis supren al la frostigitaj krestoj. Tie supre neĝo kuŝis kiel dentaj blankaj strioj kontraŭ nigra roko, blanke kaj nigre, kaj dezerto tiel longe kiel oni vidis.
Tie transe troviĝas Snufmumriko, diris Mumintrolo al si. Li sidas ie manĝante oranĝojn. Se mi scius ke li scias ke mi grimpos trans ĉi tiun montaron pro li, mi povus fari tion. Sed tute sola tio ne eblas.
Kaj Mumintrolo turnis sin kaj komencis malrapide repaŝi sur siaj propraj piedsignoj.
Mi streĉos ĉiujn horloĝojn, li pensis. Eble pro tio la printempo venos iomete pli rapide. Kaj ja povus okazi ke iu el ili vekiĝus se mi ekzemple hazarde frakasus ion grandan.
Sed li sciis ke neniu el ili vekiĝos.
Subite io okazis. Malgranda spuro deflanke trairis tiun de Mumintrolo. Dum longa tempo li staris senmova gapante al ĝi. Io vivanta plandetis tra la arbaro, eble antaŭ nura duonhoro. Ĝi ne povis esti malproksima. Ĝi iris kontraŭ la valon kaj sendube estis malpli granda ol li mem. La piedoj apenaŭ sinkis tra la neĝo.
Mumintrolo tute varmiĝis, de la vosta tufo ĝis la pintoj de la oreloj.
Atendu! li kriis. Ne foriru de mi! Li ĝemante stumblis antaŭen tra la neĝo, kaj subite konkeris lin la tuta timego pro mallumo kaj soleco.
Evidente ĝi troviĝis ie dum la tuta tempo, jam ekde kiam li vekiĝis en la dormanta domo, sed nur nun li vere kuraĝis ektimi.
Li ne plu kriis, ĉar li timis ne ricevi respondon. Li ne kuraĝis levi la nazon de la spuro kiu apenaŭ vidiĝis tra la mallumo. Li krablis kaj rampis kaj senĉese ĝemis en soleco.
Kaj subite li ekvidis la lumon.
Kvankam ĝi estis tre malgranda ĝi plenigis la tutan arbaron per milda ruĝa lumo.
Mumintrolo trankviliĝis. Li forgesis la spuron kaj malrapide plupaŝis, ĝis li alvenis kaj ekvidis, ke ĝi estas tute ordinara kandelo kiu staras stabile ŝovite en la neĝon. Ĉirkaŭ si ĝi havis piramidan dometon konstruitan el globaj neĝbuloj. Ili estis tralumataj kaj malforte flavruĝaj kiel la ŝirmilo de la hejma noktolampo.
Trans la lampo iu enfosis sin en la neĝon en komforta kavo, iu kiu kuŝis rigardante supren al la serioza vintra ĉielo kaj fajfis, tre mallaŭte, sed tamen.
Kia kanto estas tio? demandis Mumintrolo.
Ĝi estas kanto pri mi mem, respondis iu el la kavo. Kanto pri Tu-tiki kiu konstruis neĝlanternon, sed la rekantaĵo temas pri tute aliaj aferoj.
Mi komprenas, diris Mumintrolo kaj sidiĝis en la neĝon.
Tion vi ne faras, diris Tu-tiki amike kaj eliĝis tiom ke ŝi montris sian ruĝe- kaj blankstrian puloveron. Ĉar la rekantaĵo temas pri ĝuste tiaj aferoj kiujn oni ne komprenas. Ĝuste nun mi pensas pri nordlumo. Oni ne scias, ĉu ĝi ekzistas aŭ nur vidiĝas. Ĉio estas tre malcerta, kaj ĝuste tio trankviligas min.
Poste ŝi rekuŝiĝis en la neĝon kaj daŭrigis rigardi la ĉielon, kiu jam tute nigriĝis.
Mumintrolo levis sian vizaĝon kaj vidis la nordlumon, kiun antaŭ li neniu mumintrolo jam vidis. Ĝi estis blanka kaj blua kaj iomete verda kaj drapiris la ĉielon per longaj flirtantaj kurtenoj.
Mi pensas ke ĝi ekzistas, li diris.
Tu-tiki ne respondis. Ŝi rampis ĝis la neĝlanterno kaj eligis sian kandelon.
Ĉi tiun ni kunportu hejmen, ŝi diris. Antaŭ ol la morho venos sidiĝi sur ĝin.
Mumintrolo serioze kapjesis. Li vidis la morhon unu solan fojon. En tiu aŭgusta nokto antaŭlonge. Glacie malvarma kaj griza ŝi kaŭris en la ombro de la siringoj nur rigardante al ili. Sed kiel ŝi rigardis. Kaj kiam ŝi foriris, la tero kie ŝi sidis jam frostiĝis.
Dum momento Mumintrolo scivolis ĉu la vintro efektive estas rezulto de tio ke dekmil morhoj sidis sur la tero. Sed li decidis paroli pri tiu afero nur kiam li iomete pli bone konos Tu-tiki’n.
Dum ili elserĉis la vojon malsupren laŭ la deklivo, la valo heliĝis, kaj Mumintrolo vidis ke la luno leviĝis.