La mumindomo dormis sola kun si mem trans la ponto. Sed Tu-tiki turnis sin okcidenten kaj diagonale trairis la nudan fruktoĝardenon.
Ĉi tie kreskadis pomoj, Mumintrolo rimarkigis amikeme.
Sed nun kreskas neĝo, diris Tu-tiki forece kaj paŝis plu.
Ili venis ĝis la maro kiu estis nur granda mallumo kaj singarde suriris la mallarĝan ponton al la bandometo.
Ĉi tie mi kutimis plonĝi, flustris Mumintrolo tre silente kaj rigardis la flavajn rompitajn kanojn kiuj eliĝis el la glacio. La akvo estis tute varma, kaj mi naĝis kvin naĝmovojn sub la akvo.
Tu-tiki malfermis la pordon de la bandometo. Ŝi eniris kaj metis la kandelon sur la rondan tablon kiun la patro de Mumintrolo antaŭlonge trovis en la maro.
Ĉio estis simila en la malnova okangula bandometo de la familio. La nodaj truoj de la flaviĝintaj tabulmuroj, la fenestroj kun etaj verdaj kaj ruĝaj vitroj, la mallarĝaj benkoj kaj la ŝranko por banmanteloj kaj la kaŭĉuka hemulo kiun neniam eblis komplete plenblovi.
Ĉio estis sama kiel somere. Tamen la ĉambro estis ŝanĝita en sekreta maniero.
Tu-tiki demetis la ĉapon kiu tuj grimpis supren laŭ muro por pendigi sin sur najlon.
Tian ĉapon ankaŭ mi ŝatus havi, diris Mumintrolo.
Vi ne bezonas ĉapon, diris Tu-tiki. Vi povas svingi la orelojn por teni vin varma. Sed viaj piedoj malvarmas.
Kaj trans la planon alpaŝis du lanaj ŝtrumpoj kaj kuŝiĝis antaŭ Mumintrolo.
Samtempe ekbrulis fajro en la tripieda fera kameno plej fore, kaj subtable iu komencis mallaŭte ludi fluton.
Li estas timida, diris Tu-tiki. Jen kial li ludas subtable.
Sed kial li ne videblas? demandis Mumintrolo.
Ili tiel timidas ke ili iĝis nevideblaj, respondis Tu-tiki. Ili estas ok malgrandegaj sorikoj, kiuj dividas la domon kun mi.
Ĉi tio estas la bandomo de Paĉjo, diris Mumintrolo.
Tu-tiki serioze rigardis lin. Vi eble pravas kaj eble malpravas, ŝi diris. Somere ĝi estis de iu patro, vintre ĝi estas de Tu-tiki.
Surkamene poto komencis boli. La kovrilo levis sin kaj kulerego turnis la supon. Alia kulero enŝutis iom da salo kaj bonkondute reiris al la fenestrobreto.
Ekstere la malvarmo kreskis kiam nokto alproksimiĝis, kaj la lunbrilo lumigis ĉiujn verdajn kaj ruĝajn vitrojn.
Rakontu al mi pri la neĝo, diris Mumintrolo sidiĝante sur la sunpaligitan ĝardenan seĝon de la patro. Mi ne komprenas ĝin.
Ankaŭ mi ne, diris Tu-tiki. Oni supozas ke ĝi malvarmas, sed se oni faras el ĝi neĝdomon ĝi varmiĝas. Oni pensas ke ĝi blankas, sed foje ĝi roziĝas kaj foje bluiĝas. Ĝi povas esti plej mola el ĉio kaj pli malmola ol roko. Nenio estas certa.
Telero da fiŝosupo singarde alŝvebis tra la aero kaj surtabliĝis antaŭ Mumintrolo.
Kie viaj sorikoj lernis flugi? li demandis.
Nu, diris Tu-tiki. Oni ne demandu ĉiujn pri ĉio. Eble iuj volas konservi siajn sekretojn en paco. Ne zorgu pri ili, nek pri la neĝo.
Mumintrolo manĝis sian supon.
Li rigardis la angulan ŝrankon kaj pripensis kiel bone estas scii, ke lia propra banmantelo pendas tie ene. Ke meze de ĉio nova kaj maltrankviliga restas io certa kaj hejmeca. Li sciis ke lia banmantelo estas blua, ke mankas al ĝi pendigilo kaj ke kredeble kuŝas bluaj sunokulvitroj en ĝia poŝo.
Fine li diris: Tie ni kutimas havi niajn banmantelojn. Tiu de Panjo pendas plej interne.
Tu-tiki etendis la manon kaj kaptis sandviĉon. Dankon, ŝi diris. Tiun ŝrankon vi neniam malfermu. Vi devas promesi al mi neniam malfermi tiun ŝrankon.
Mi promesas nenion, diris Mumintrolo malgajmiene kaj rigardis suben al sia supo.
Subite ŝajnis al li plej grave el ĉio en la mondo malfermi tiun pordon por rigardi, ĉu la banmantelo restas. Nun la fajro brulis tiel ke muĝis en la kamentubo. La bandomo estis tute varma, kaj subtable la fluto daŭrigis sian solecan melodion.
Nevideblaj manoj forportis la malplenajn telerojn. La kandelo brulsinkis en lagon el stearino kie la meĉo dronis, kaj nun lumis nur la ruĝa okulo de la kameno kaj la desegno el verdaj kaj ruĝaj lunbrilaj kvadratoj surplanke.
Mi intencas dormi hejme ĉi-nokte, diris Mumintrolo severe.
Bone, diris Tu-tiki. La luno ankoraŭ ne subiris, do vi certe trovos la vojon.
La pordo malfermiĝis per si mem kaj Mumintrolo elpaŝis sur la neĝon.
Ĉiuokaze, li diris. Ĉiuokaze mia blua banmantelo pendas en tiu ŝranko. Dankon pro la supo.
La pordo fermiĝis, kaj ĉirkaŭ li troviĝis nur lunlumo kaj silento.
Li rapide rigardis foren al la glacio kaj kredis vidi la grandan malgracian morhon glitpaŝi antaŭen ĉe la horizonto.
Li vidis ŝin atendi trans la ŝtonoj ĉeborde. Kaj dum li paŝis tra la arbaro ŝia ombro obstine insidis malantaŭ ĉiu arbo. La morho kiu sidiĝis sur ĉiu lumo kaj paligis ĉiujn kolorojn.
Fine Mumintrolo atingis la dormantan domon. Li malrapide grimpis supren laŭ la enorma duno ĉe la norda flanko kaj rampis ĝis la tegmenta luko kiu restis duonmalfermita.
La aero endome estis varma kaj odoris je mumintrolo, kaj la lustro tintis rekone kiam li preteriris sur la planko. Mumintrolo ŝovis sian matracon suben kaj metis ĝin apud la liton de lia patrino. Ŝi iom suspiris endorme kaj murmuris ion kion li ne komprenis. Poste ŝi ridis pri io kaj ruliĝis pli proksimen al la muro.
Mi ne plu apartenas ĉi tien, pensis Mumintrolo. Nek tien. Mi ne scias kio estas veka kaj kio sonĝata. Kaj poste li endormiĝis en momento kaj la someraj siringoj kovris lin per sia amika, verda ombro.
Eta Mim ĉagrenite kuŝis en sia difektita dormsako. Vespere komencis blovi, kaj la vento direktiĝis rekte en la groton. La malseka kartonskatolo disfendiĝis en tri lokoj kaj la remburaĵo de la dormsako konfuze flugadis de angulo al angulo en la groto.
Hej, aĝa fratino, vokis eta Mim batante la dorson de la mimlino. Sed la mimlino plu dormis, ŝi eĉ ne moviĝis.
Nun mi koleriĝas, diris eta Mim. Ĝuste kiam fratino unufoje kiel escepto povus utili.
Ŝi piedbate forigis la dormsakon. Poste ŝi rampis ĝis la enirejo de la groto kaj rigardis eksteren en la nigran mallumon kun certa plezuro.
Nun ni vidu, murmuris eta Mim decideme kaj glitis suben de la monto.
Ĉi-ekstere estis pli dezerte ol ĉe la fino de l’ mondo – se iu entute iam atingis tiel foren. Je mallaŭta flustro la neĝo balais la glacion kiel grandaj grizaj ventumiloj. La strando malaperis en mallumo, ĉar la luno jam subiris.
Jen ni ekiras, diris eta Mim kaj etendis la jupojn en la severa vento el norde. Ŝi komencis gliti inter la neĝmakuloj, eksteren-internen, disigis la krurojn kaj konservis la sekuran ekvilibron al kiu oni kutimas se oni estas Mim.
La kandelo en la bandometo jam antaŭlonge finbrulis kiam eta Mim preterglitis. Ŝi vidis nur la pintan tegmenton siluete kontraŭ la nokta ĉielo. Sed ŝi ne pensis: jen nia malnova bandomo. Ŝi flaris la akran kaj danĝeran odoron de vintro kaj haltis ĉeborde por aŭskulti. La lupoj ululis meze de Soleca Montaro, ege malproksime.
Nun estos serioze, murmuris eta Mim rikanante en soleco en la mallumo. Ŝia nazo diris al ŝi ke jen proksimume iras la vojo al Muminvalo kaj la domo kie troviĝas varmaj kovriloj kaj eble eĉ nova dormsako. Ŝi kuris trans la strandon kaj inter la arbojn laŭ rekta linio.
Ŝi estis tiel malgranda ke ŝiaj piedoj ne lasis spurojn en la neĝo.
TRIA ĈAPITRO
La granda frosto
Nun denove ĉiuj horloĝoj funkciis. Mumintrolo streĉis ĉiun horloĝon en la tuta domo por senti sin malpli sola. Ĉar la tempo ĉiuokaze perdiĝis li altempigis ilin je malsamaj horoj – eble iu el ili estis la ĝusta.
Ili de temp’ al tempo batis, kelkfoje la vekhorloĝo sonoris kaj tio konsolis lin. Sed li ne povis forgesi la teruran aferon – ke la suno ne plu leviĝis. Tio efektive estas vera; mateno post mateno heliĝis en ia griza krepusko kaj iom post iom transiĝis en la longan vintronokton – sed la suno neniam montris sin. Ĝi estis perdita tutsimple, eble ĝi ruliĝis for en la universon. Komence Mumintrolo rifuzis kredi tion. Li longe atendis.