Vespere li kunportis tien la lampon kaj kuŝis aŭdante la prapatron susuri en la kahelforno.
Tiel mi eble loĝis antaŭ mil jaroj, Mumintrolo amuzite pensis.
Kelkan tempon li pripensis ĉu voki ion tra la kamentubo. Ion de sekreta akordo. Sed li rezignis tion, estingis la lampon kaj kunvolvis sin profunde en la lignolano.
KVINA ĈAPITRO
La solaj gastoj
Ĉiutage la suno staris iom pli alte surĉiele. Fine ĝi atingis tiel alten ke ĝi ĵetis kelkajn timemajn radiojn en la valon. Tiu estis tre grava tago. Ankaŭ pro tio ke posttagmeze alvenis fremdulo.
Li estis maldika hundeto kun difektita lana ĉapo tirita suben ĝis la okuloj. Li asertis ke lia nomo estas Jelp kaj ke la manĝo elĉerpiĝis en la valoj pli fore. De kiam la glacia sinjorino venis tien estis eĉ pli malfacile trovi ion manĝeblan. Laŭdire iu hemulo en senespero manĝis sian propran kolekton de skaraboj, sed tio supozeble estis nura onidiro. Pli kredinde estus se li manĝus la kolekton de sia kolego. Ĉiuokaze amaso da bestoj ekiris kontraŭ Muminvalon.
Iu asertis ke tie troviĝas sorpoj kaj konfitaĵa kelo. Sed sendube ankaŭ tiu konfitaĵa kelo estis nura onidiro...
Jelp sidiĝis en la neĝo sur sian maldikan voston kaj ĉifis la tutan vizaĝon pro ĉagrenoj.
Ni vivas per fiŝosupo, diris Tu-tiki. Sed pri konfitaĵa kelo mi neniam aŭdis ion.
Mumintrolo ĵetis rapidan rigardon al la ronda neĝduno malantaŭ la ŝtipejo.
Jen ĝi estas! rakontis eta Mim. Tie troviĝas tiom da konfitaĵo ke oni povus malbonfarti, ĉio kun jaro kaj ruĝa ŝnuro ĉirkaŭ la kovrilo!
Iumaniere mi gardas la aferojn de la familio dum ĝi dormas, diris Mumintrolo ruĝiĝante.
Kompreneble, murmuris Jelp subiĝeme.
Mumintrolo rigardis la verandon kaj poste la ĉifitan vizaĝon de Jelp.
Ĉu vi ŝatas konfitaĵon, li demandis kolere.
Mi ne scias, diris Jelp.
Mumintrolo suspiris kaj diris: Nu bone. Sed memoru ke vi komencu per la plej malnovaj konservujoj.
Kelkajn horojn pli malfrue aro da etaj knitoj alvenis trans la ponton, kaj konfuzita filifjonkino kuradis tien-reen en la ĝardeno plendante. Ŝiaj florpotoj frostiĝis. Iu formanĝis ŝian manĝon. Kaj survoje al Muminvalo ŝi renkontis senrespektan gafsinon kiu diris ke vintro estas vintro kaj ke oni prizorgu siajn aferojn ĝustatempe.
En la krepusko la valo estis plena de bestoj kiuj tretis vojojn al la konfitaĵa kelo. Tiuj, en kies kruroj restis iom pli da forto, iris ĝis la maro kaj la bandometo kaj ekloĝis tie.
Sed neniu rajtis loĝi en la groto.
Eta Mim pretekstis ke necesas ne ĝeni la mimlinon.
Antaŭ la mumindomo sidis la plej mizeraj lamentante.
Mumintrolo elvenis tra la tegmenta luko kun la petrollampo enmane kaj lumigis ilin. Nun vi venu endomen dum la nokto, li diris. Oni ne scias pri morhoj kaj alio kio insidas.
Mi ne grimpas per ŝnura ŝtupetaro, deklaris maljuna homso.
Tiam Mumintrolo komencis elfosi la dompordon el la neĝo. Li ŝovelis kaj gratis kaj penis. Li fosis longan malvastan tunelon traneĝe, sed kiam li fine atingis la doman muron tie tute ne troviĝis pordo. Nur frostfiksiĝinta fenestro.
Ŝajne mi misfosis, diris Mumintrolo al si mem. Kaj se mi farus novan tunelon mi eble tute maltrafus la domon. Tial li frakasis la vitron kiel eble plej mallaŭte, kaj la gastoj enrampis.
Ne veku la familion, diris Mumintrolo. Jen dormas Panjo kaj jen Paĉjo kaj tie for estas Snorkfraŭlino. Mia prapatro dormas en la kahelforno. Vi povas envolvi vin en la tapiŝojn, ĉar ĉio cetera estas pruntedonita.
La gastoj riverencis al la dormanta familio. Poste ili bonkondute volvis sin per tapiŝoj kaj tablotukoj, kaj la plej malgrandaj endormiĝis en ĉapoj, pantofloj kaj similaĵoj.
Multaj malvarmumis kaj iuj sopiris hejmen. Ĉi tio estas terura, pensis Mumintrolo. Baldaŭ la konfitaĵa kelo estos malplena. Kaj kion mi diru kiam la familio vekiĝos printempe kaj la bildoj pendas mise kaj la tuta domo estas plena de bestoj?
Li rerampis eldomen tra la tunelo por esplori ĉu iu postrestas ekstere.
Regis blua lunbrilo kaj Jelp sidis sola en la neĝo tirbojante. Li direktis la nazon rekte supren kaj ululis, longan, melankolian kanton.
Kial vi ne enlitiĝas? demandis Mumintrolo.
Jelp rigardis lin per okuloj kiuj verdiĝis en la lunbrilo. Unu orelo direktiĝis supren dum la dua aŭskultis flanken. Lia tuta vizaĝo aŭskultis.
Tre mallaŭte ili aŭdis lupojn ululi. Jelp malgaje kapjesis kaj denove surkapigis la ĉapon.
Jen miaj grandaj fortaj fratoj, li flustris. Se vi scius kiom mi sopiras al ili.
Ĉu vi ne timas ilin? demandis Mumintrolo.
Jes, diris Jelp. Jen la malĝojiga afero.
Poste Jelp ekiris laŭ la tretita vojo al la bandometo.
Mumintrolo reiris en la salonon.
Malgranda knito ektimis la spegulon kaj nun plorsingultis en la tramo el marŝaŭmo.
Cetere regis silento.
Kiajn problemojn ĉiuj havas, pensis Mumintrolo. Eble tamen ne estas tiel terure pri tiu konfitaĵo. Ja eblus ĉiuokaze rezervi la dimanĉan skatolon. Tiun kun fragoj. Provizore.
Je la sunleviĝo la valo vekiĝis pro klara, penetra kornomuziko. Mim eksidis en la groto kaj komencis bati la takton perpiede. Tu-tiki streĉis la orelojn, kaj la hundo Jelp kuris sub la benkon kun la vosto interkrure.
La prapatro de Mumintrolo kolere tintigis la kamenklapon kaj la plej multaj gastoj vekiĝis.
Mumintrolo kuris ĝis la fenestro kaj elrampis tra la neĝa tunelo.
En la pala vintra sunbrilo granda hemulo glitis malsupren laŭ la deklivo. Li blovis brilan latunan kornon kaj ŝajnis farti bonege.
Tiu manĝos multe da konfitaĵo, pensis Mumintrolo. (Kaj kion li havas subpiede?)
La hemulo demetis la kornon sur la tegmenton de la ŝtipejo kaj forigis la skiojn.
Vi havas bonajn deklivojn, li diris. Ĉu vi havas slalomon ĉi tie?
Mi demandos, diris Mumintrolo.
Li rerampis en la salonon kaj demandis: Ĉu troviĝas iu ĉi tie nomata Slalomo?
Mi nomiĝas Salome, flustris la knito kiun timigis la spegulo.
Mumintrolo iris eksteren al la hemulo kaj diris: Nur preskaŭ. Troviĝas iu nomata Salome.
Sed la hemulo flaradis sur la tabakbedo de Muminpatro kaj ne aŭskultis. Jen bona domejo, li diris. Jen ni konstruos neĝdomon.
Vi povus loĝi ĉe mi, diris Mumintrolo malcerte.
Ne dankon, respondis la hemulo. Tio estas malsaniga kaj enfermita. Mi preferas freŝan aeron, kaj multe da freŝa aero. Nun ni eku por ne perdi tempon.
La gastoj de Mumintrolo iom post iom elvenis el la domo kaj staris rigardante.
Ĉu li ne povus plu ludi? demandis la eta knito Salome.
Por ĉio estas ĝusta tempo, diris la hemulo gaje. Ĝuste nun ni laboru.
Post kelka tempo ĉiuj gastoj okupiĝis konstrui neĝdomon sur la tabakbedo de Muminpatro. La hemulo mem banis sin en la rivero dum kelkaj frostantaj knitetoj terurite rigardis lin.
Mumintrolo kuris ĝis la bandometo tiel rapide kiel liaj kruroj kapablis.
Tu-tiki! li kriis. Hemulo alvenis... Li intencas loĝi en neĝdomo kaj ĝuste nun li banas sin en la rivero!
Ej, ĉu tia hemulo, diris Tu-tiki seriozmiene. Do ne plu estos paco ĉi tie. Ŝi demetis la fiŝvergon kaj kuniris.
Survoje ili renkontis etan Mim, kiu radiis pro ekscito. Ĉu vi vidis kion li surhavas, ŝi kriis. Ili nomiĝas skioj! Mi tuj akiros precize similajn!
La domo de la hemulo malrapide ricevis sian formon. La gastoj laboris laŭ sia plena kapablo, sed ĵetis sopirajn rigardojn al la konfitaĵa kelo. La hemulo gimnastis apud la rivero. Ĉu ne malvarmo estas mirinda, li diris. Mi neniam estas en tiel bona fizika stato kiel vintre. Ĉu ne ankaŭ vi prenos banon antaŭmanĝe?