14/10/1943
PAROLI KAJ SILENTI
Ĉiuj homoj konas la proverbon: "Parolad' similas je arĝento, sed je or' similas la silento." Tamen mi aldonas mian penson: La silento orvaloron havas tiam nur, se ne-paroli pravas. Ne-paroli estas multafoje peko, aŭ almenaŭ ĝi eraro estas, aŭ malkonsilinda faro; se vi ne respondas al demando serioza, estas ag' nesaĝa, neprudenta, laŭ kutim' sovaĝa. Do respondu al la demandanto, kiam estus la respond' utila, kaj al vi se estos ĝi facila. Sed silentu al demand' malsaĝa, aŭ al la parolo fanfarona: tiam la silento estos bona; kaj parolu, se vi povos doni priklarigon, lumon al animo: pri la ver' instruu ja sen timo "
14/10/1943
Teodoro A. Dolejŝ.
NATURO KAJ ARTO
Multaj homoj diras, ke kulturo estas io mala al naturo; kaj ke nur naturo havas vivon, arto ke nur kreas negativon, kiu al homaro ne utilas, se naturon ĝi ne asimilas. Mi demandas tamen: Kio estas la naturo? Ĉu ĝi ĉiam restas, kio ĝi jam estis? neŝanĝema? La demando estas ja problema. La naturo al prahomo ridis kruelege kaj lin brute gvidis, kiam li militis pro malsato kontraŭ bestoj, kontraŭ homa frato. Kiu venkis la sovaĝajn bestojn? Kiu faris domojn kaj vestojn? Kaj la veturilojn? Ĉu l' naturo? Ne! sed de la arto la susuro. Kamp' natura estas tre malriĉa, sen labor' ĝi estas nesufiĉa por produkti fruktojn, panon kaj por nutri eĉ la vilaĝanon. Ĉiam donas la natur' komencon, kaj la art' riĉecon kaj sciencon.
15/10/1943
PRI LA AMO
Vera amo, la ekflamo de du simpatiaj koroj, estas riĉa de feliĉa ĝojo kaj eĉ de doloroj.
Ĝi ne mortas, se alportas la vivado la suferon, havas ĉiam la esperon, kaj neniam malesperon.
Vera amo, Dia flamo, donas fortojn al la homoj, fortojn eĉ de korpatomoj al herooj sen glornomoj.
Vera amo sin mem donas, la ofendojn ĝi pardonas, volas ĉiam bone servi kaj de l' vivo celon konas.
Vera amo ne pereas, vivas ĉiam, vivon kreas. Kie ĝi en koroj tronas, anĝelkanto dolĉe sonas.
17/10/1943
Teodoro A. Dolejŝ.
Noto. - En tiu mateno la mediumo ricevis la viziton de sia filino Marta Lorenz Hьber, edziniĝinta antaŭ 4 monatoj, kaj petis ke ŝi sidiĝu kaj ĉeestu lian mediuman laboron. En la ĉeesto de la juna sinjorino la Spirito de Dolejŝ, amiko de la familio Lorenz, skribis tiujn belajn versojn.
Do la versoj estas dediĉataj al S-ino Marta, kvankam la poeto tion ne skribis.
AL FRANCISKO KANDIDO XAVIER
F rato kaj amiko mia kara, R evadanta pri la bon' homara: A nĝelpura estas via menso, N etuŝebla al malbona penso; Ĉ iam sin fermante al fiero, J am ĝi estas riĉa je sufero.
rriĉecon ja vi ne avidas
K iam ĉe aliaj vi ĝin vidas. A lta estas via Idealo: N ur deziras vi, ke en l' Astralo D io vin per Sia Lum' instruu,
manenta ver' ke vin influu. D o ni laŭdas vian vivo-vojon,
ferantan al vi veran ĝojon.
X avier', ni ŝatas vian koron A moplenan, kiu la doloron V enkas, konfidante nur al Dio,
mitante Jesuon en tio,
E kzemplegon, kiun ni komprenu! R egu Li en vi, kaj Li vin benu!
Kune kun aliaj spiritoj-samideanoj salutas vin
31/10/1943
AL LA NOVJARO 1944
La jaro mortis; vivu do la nova! La rado de la tempo, ĉiam-mova, antaŭen kuras, kiel volas Dio kaj dum la jar' efektiviĝos ĉio skribita en la saĝa, Dia plano, kaŝita al la vido de l' terano. En tiu plano, homa vol' libera sur vojo, aŭ interna aŭ ekstera por diaj celoj povas kunlabori, aŭ siajn proprajn celojn ja esplori. Ke kun la saĝaj planoj la homaro dezirojn siajn, dum ĉi tiu jaro plenumigu, ankaŭ ni deziras kaj tiusence, fratoj, al vi diras: Feliĉon veran la homar' posedu, kaj de l' Pasint' nur Bonon ĝi heredu!
1/1/1944
Teodoro A. Dolejŝ.
LA VIRINO
Tre ŝatinda estas virgulino, ĉarme ŝin ornamas la pudoro, la plej granda de l' junec' trezoro, de l' feliĉ' virina riĉa mino.
Kun matura aĝo la destino skribas novan leĝon en la koro; plialtiĝas de l' virin' valoro: ŝi edzino iĝas kaj patrino.
Post juneco de la ĉarmaj floroj venas seriozaj vivlaboroj; kaj en ĉiuj penoj la virino
amas kun fidela korinklino, preta ĉiam por suferoj mil pro la bon' de sia kara fil' .
14/2/1944
Teodoro A. Dolejŝ.
Noto. - Ĉeestis S-ino Marta Lorenz Hьber, filino de la mediumo.
TROSEKECO KAJ PLUVO
Ĝemas pro la trosekec' la tero; la plantaĵon la soif torturas; la velkanta foliar' murmuras preĝon al la Reĝo de l' aero,
Ke haltigu Li de l' malespero l' ondon, kiu tra la mondo kuras kaj malsaton kun la mort' aŭguras, se daŭrados plu la sekvetero.
Materialismo estas tia blinda trosekec' de kred' sendia, kiu vivon de l' animoj neas;
sed alvenis kvazaŭ milda pluvo Spiritismo, kaj per ĝi la pruvo ke post mort' l' animoj ne pereas.
15/2/1944
Teodoro A. Dolejŝ.
PRI L' GEFILAJ DEVOJ AL LA GEPATROJ
Fil' , la grandan amon ne forgesu de la nobla koro de l' patrin'; ke vi vivu, ŝi oferis sin al sufer'; do ami ŝin ne ĉesu!
Multan dankon ŝuldas vi, konfesu, al ŝi pro l' anĝela am' sen fin'; ŝi preĝadas, protektante vin, ke vi ĝojon havu kaj progresu.
Amu ankaŭ vian patron bonan; li por vi prizorgas la bezonan panon, veston, liton, edukilon;
Ŝatu lian volon kaj konsilon! la gepatrojn se estimos vi, benos vin l' anima Patro, Di'.
15/2/1944
Teodoro A. Dolejŝ.
dua parto EL "PARNASO DE ALЙM-TЪMULO"
de
FRANCISKO CВNDICO XAVIER Tradukis F.V.Lorenz
Abнlio Guerra Junqueiro, la plej fama portugala poeto post Luiz de Camхes, naski- ĝis en 1850 kaj mortis en 1923. Dum la vivo li verkis diversajn famajn librojn kaj post la morto, per la mediumeco de F-ino Amйrica Delgado, li diktis du novajn volumoj. En la verko Parnaso de Alйm Tъmulo aperas diversaj longaj kaj belaj poemoj ricevitaj de li per la mano de la mediumo Francisco Cвndico Xavier.
ETERNA VIKTIMO
En la silenta pac' de l' vert' de Kalvario ankoraŭ sur la kruco pendas la Mesio.
Jarcentoj dudek da doloro agonia haltadas en l' okul' de l' Filo de Maria.
Suferas, forlasita sur la monto seka, senfinan turmentegon la Viktim' senpeka;
Skurĝita, perfidita, Li en plend' pro l' fato, de l' ter' al la ĉiel' rigardas kun kompato.
Dum du jarmiloj la murdistoj Lin turmentas sen ĉes', kaj kiel tigroj, kompaton ne sentas.
Tre multaj reĝoj, tronsidantaj kaj glorataj per la trumpetaj voĉoj de trupoj soldataj;
Ĉevalrajdantaj famaj herooj de l' tero, skribantaj leĝojn per la fajro kaj per fero;
Ĝentilaj kavaliroj bravaj, kaj nobeloj fieraj, kun blusango, kaj kun ormanteloj,
Lin preskaŭ-nudan, sur la kruc' sangantan vidis kaj pri la stulta kondamnito moke ridis!
Kaj Krist' humile kaj sen plendi pri la fato, la teron rigardadis plue, kun kompato.
Saĝuloj, kiuj sanktajn librojn tre admiris, rigardis Lin kaj tuj senvorte preteriris.
Artistoj, histrionoj, poetar' kun kantoj, virinoj junaj, riĉaj, aroj da ĝuantoj,
Kaj ankaŭ kiuj eĉ en Lia nom' militojn, malsaton dissemadis kaj mallumajn mitojn,
Terurojn, plorojn, fratmortigon sen dueloj, ŝakaloj, lupoj, tigroj sub kristan-manteloj:
Rigardis Kriston krucumitan sur la monto kaj multobliĝis mulitmurdojn sen ekhonto.
La Majstro sen makul', sen plendi pro la fato, la teron rigardadis plue, kun kompato.
La stranga karavano en la nun-epoko haltadas apud tiu kruc', en sama loko.
Sed la antikvaj reĝoj, iam tre fieraj, hodiaŭ estas almozuloj nur mizeraj;
La nobelar' iama, homoj bravaj, riĉaj hodiaŭ estas nur parioj malfeliĉaj.
Nun ili vidas sur la monto Kalvario l' oferon sanktan, doloregan de Mesio,