*
Вагаецца кладка —
угадвае:
гэта ты?!.
*
Смага-магніт:
вярбіны
хіляцца да ракі.
*
Ведае мэту:
камета
свідруе ноч.
*
Юрта на ўсіх
і на кожнага:
сонца
атабарылася на зямлі.
*
Услалася сцежка
саломаю:
смела
кладзіся, дождж!..
*
У полі імжа:
разгарнуўся
кветкай на быльніку
матылёк.
*
Якая вялікая!..
Чараціна
вагае цень.
*
Цягнік аддаляецца:
ростань
займела голас,
аблічча — далечыня.
*
З саломінаю:
нясу
ў руцэ падарунак ветру.
*
У заўтра:
зярняты
збіраюцца ў каласы.
*
Вагаецца вецце
за вокнамі і адтуль
тлумачыць,
што тут утульна.
*
Выкопваецца:
пазіраюць
на бульбіны гусакі
і гусі звысоку.
*
Воплескі даланёю
адною:
лунае
кляновы ліст над зямлёй.
*
Згасае прастора:
з учора
свецяцца галасы.
*
Арэнаю ноч:
сірэна
узломвае немату.
*
Сонца згарае —
пара:
вымаўляе
гара малітву.
*
Лета забралі
і адляцелі:
нудзьгуюць
без ластавак правады.
*
Начныя сядзібы:
дрэвы
чытаюць чыесьці сны.
*
Лепш позна, чым не...
Натую
літары пад ліхтаром.
*
«Не трэба мне гэткай
увагі!..» —
Ўцякае
ад ветру ліст.
*
Глеба і неба:
хмары
паклаліся на раллю.
*
Восень:
глыбее
позірк у азяра.
*
Парадкуюцца:
бяруць
вечар вароны
нанач.
*
Складае карціну?
Скідае
у возера клён лісты.
*
Хоча суцешыць
з тым, што настала?!.
У далікатных
дотыках дождж.
*
Туман:
наваколле
уцягваецца ў нішто.
*
Падае лісце:
жаль
свеціцца воблікамі
жывымі.
*
Стракочуць сарокі:
дзеляць
кароткі дзень.
*
Хто тут?!.
Кладуцца на дол ціхмяна
чыесьці сляды —
лісты.
*
Хай будзе, як ёсць?!.
Развяла
яблыня рукі:
восень.
*
Вечар журлівіцца:
жураўлі
ляцяць у чырвоныя далячыні.
*
Блукае па пожні
засмучаны дождж —
спазніўся?!.
*
Спадае лісцё:
адымае
ясень імя сваё
ад сябе.
*
Цёмная плынь:
спыніўся
з кілімамі залатымі
на двух берагах
лістапад.
*
Ні там і ні тут:
нітуе
наўколле дождж.
*
Эліта:
лістота
ляціць — застаецца
налета лес.
*
Шукаюць, што знікла?!.
Блукаюць
па вуліцах скразнякі.
*
Хочацца ў пару?!.
Ў тумане
нудзяцца венікі
і спадар.
*
У шэрані:
увабраўся
у княскія строі хмыз.
*
Пакінуты —
лістапад
просіцца ў кляштар.
*
Змяркаецца.
Рэцытуюць
гусі ў двары
псалмы.