На дзядзінцы ціха, бязлюдна. Ані чалавечка. Быццам нейкае смяротнае царства.
- А дзе ж дом? - агледзеў шафёр і спыніў машыну. Дом некуды знік, бы праваліўся ў скрозьдонне. Сталі азірацца. Не відна нідзе.
- Ці не сюды? - паказаў Гуторскі на заваротку ў парк.
І сапраўды, праехаўшы колькі крокаў, угледзелі зноў белыя муры.
- Не схаваўся! - пажартаваў шафёр.
- Хіба ад нас схаваешся! - адказаў Гуторскі.
Пад'ехалі к дому. Гэта быў пекны будынак. Лёгкі, павеўны і крохкі, быццам дзівосная фарфоравая цацка. І дзіўным здавалася, як магла гэткая кволая рэч захавацца блізка зусім нечапанай у кіпучую гадзіну людскога абурэння!
Каля дома было таксама ціха, нежыццёва. Зусім не відаць было прысутнасці людзей. Потым выбегла аднекуль з-за дома дзяўчынка і ўтаропілася, убачыўшы незнаёмых.
- Купрыянаў у дварэ?
- Ага, пан у дварэ.
- Пан? - насмешліва перапытаў Гуторскі.
- Ага, - не зразумела дзяўчынка. - І пані таксама ў дварэ.
«Во табе, - падумаў Гуторскі. - Быццам у даўнейшы час».
- Куды ўвайсці?
- А во, пазваніце ў парадную.
Гуторскі ўзняўся на ганак і таргануў за званок.
- Хто-то стрэне?
І аднекуль з глыбіні душы зноў узняўся белы, празрысты і кволы вобраз.
Пачуліся за дзвярмі лёгкія крокі. Ляпнуў завал, адчыніліся дзверы.
Гуторскі на момант аслупянеў. Перад ім стаяла дзяўчына...
Ён адразу пазнаў яе, тую самую Ніну, якую знаў дзесяць гадоў таму назад. Не, не тую, бо хіба ж гэта яна? Сталая, спелая красуня, прыгожая, вабная... А тая была белая, трохі ружовая, як пралеска. Ды не, гэта толькі след ад тае, яе працяг. Тае ўжо няма і не будзе, знікла...
І Гуторскі з цікавасцю разглядаў стаяўшую перад ім кабету. Любаваўся яе дзіўным хараством, хараством дзявочага красавання...
- Што вам трэба? - спытала тая прыемным кантральта.
У яе тоне пачулася непрыветнасць і нават пагарда. Яна, відаць, здагадвалася, якога гатунку чалавек стаіць перад ёй.
І Гуторскі схамянуўся. Закіпела ў грудзях варожасць, пачуў перад сабой у абліччы гэтае прыгожае дзяўчыны класавага ворага.
- Мне трэба бачыць пана Купрыянава, - сказаў груба, націскаючы на слова «пан».
- Прашу!
Павярнулася і пайшла ў пакоі. Гуторскі ўслед за ёй.
- Пачакайце тут, я скажу яму.
Гуторскі застаўся адзін.
- Не пазнала... Дый дзе ж пазнаць! Дзесяць гадоў праляцела...
Азірнуў пакой. Відаць, гасціная... Багатая мэбля, пярэстыя, лахматыя дываны, на каміне дзівосныя, дарагія статуэткі.
- Ого! Нішто сабе. Для іх, мусіць, і рэвалюцыі не было. Ну, лепш позна, чымся ніколі. Мы яшчэ тут наладзім рэвалюцыю...
Выйшаў пан. Маленькі, гладкі, угадаваны, як парсючок. Твар досыць прыемны, але хітры: вочы так і ўпіваюцца, быццам хочуць наскрозь працяць...
- Чым магу служыць?
Гаворыць ціхім, ліслівым голасам.
- Я старшыня чразвычайнай камісіі...
- Дужа прыемна. Сядайце!..
«Ну, - падумаў Гуторскі, - не веру, каб было табе дужа прыемна...»
Ён паказаў мандат.
- Каб не было непаразуменняў.
- Ды што вы! Я веру і так.
Але ўсё-такі прачытаў.
- Ну вось... Цяпер будзьце ласкавы адказаць мне на некалькі пытанняў...
- З ахвотай!
- Перш за ўсё: як, на якія сродкі вы жывіцё?
Па твары пана расплылася хваравіта-ліслівая ўсмешка.
- Ды як, таварыш... Зямлю адабралі, пакінулі, як па дэкрэту паложана... Жывёлу таксама... Вяду маленькую гаспадарку.
- Самі працуеце, значыцца?..
- Ну, як вам сказаць... прыходзіцца, вядома... хе-хе...
- Наймітаў дзяржыцё?
- Не, пастаянных не маю... Так, часам хто пасабляе...
- Так... Дом увесь займаеце?
- Увесь. Ды ён і не патрэбен нікому. Установу тут якую змясціць не выпадае, пасяліць таксама няма каго.
«Шэльма ладная! - падумаў Гуторскі. - Ды што з ім доўга гаманіць. Трэба проста ўзяцца».
- А во што, грамадзянін Купрыянаў, вы не ведаеце, дзе цяпер Заруба?
- Заруба? Бандыт? Хто яго ведае! Ходзяць чуткі, што тут каля блізу недзе вандруе. Пасля таго налёту на суседнюю воласць (вы ж, пэўна, ведаеце пра гэты налёт), дык пасля гэтага знік і дасюль не з'яўляецца.
- А больш вы нічога не ведаеце?
- Адкуль жа я магу ведаць!
- Так... вы, значыцца, з ім ніякага дзела не маеце?
- Божа барані... Што вы гэта?..
- Хм... Мне казалі, што вы з ім у блізкім звязку...
- Хе-хе... Вы ведаеце, таварыш, што на нашага брата дужа лёгка ўзвесці ўсякую плётку... І кожны гатоў даць веры, бо наша...
- Ладна. Я ўсё-такі павінен у вас зрабіць вобыск.
- Прашу, прашу!
Гуторскі быў пэўны, што вобыск кончыцца нічым. Яго разбірала злосць. Ён разумеў, што дарма паспяшыў паехаць, што зрабіў гэтым толькі памылку. А чаго паехаў?..