Хлопцы й на сваіх палонных забыліся. Акружылі ўпоцемку барацьбітоў і рознымі воклікамі падбадрывалі Матроса:
- Так яго! Во-во-во! Ай добра! Цісні, цісні!..
Хоць і не ведалі добра, хто каго ў тую часіну ціснуў...
Але Матроса не трэба было падбадрываць. Ён увайшоў у азарт, разышоўся ваўсю. Яшчэ колькі хвілінак, і ён ужо пабедна соп, лежачы на абяссіленым ворагу.
- Дайце чым звязаць сцерву!
Яму вобмацкам падалі дзягу.
- Ага... Во табе... Паляжы, галубок!.. Досыць табе ўжо арудваць... Фу! - узняўся ён з зямлі. - Ну як, хлопцы?..
- Ляжаць.
- Усе?
- Да аднаго.
- Хто страляў?
- Я...
- Ты, Грышка?
- Я.
- Навошта?
- Не мог саўладаць... здаравенны... ледзь мяне не прыбраў...
- Прыстрэліў?
- Так точна.
- Хоць і кепска, але - маладзец!..
- Ну, во што, хлопцы! - загаварыў ён вясёла-ўрачыстым і разам жартаўлівым голасам. - Спраўна папрацавалі... Банду Зарубы можна лічыць знішчанай... Яшчэ адзін, можна сказаць, крок да... да... Ну, адным словам, няхай жыве Савецкая ўлада і Чырвоная Армія! Ура!..
- Урра! - рыканулі, як адна, дваццаць глотак.
- Уа! - адказаў водгукам цёмны парк.
А Матрос разышоўся. Нібы і сапраўды мітынг замысліў наладзіць сярод ночы ў гэтым незвычайным месцы.
- Слова даецца нашаму паважанаму кіраўніку і таварышу Паўлу Мікалаевічу Гуторскаму...
Гуторскі ніяк не чакаў гэтага. Ён засмяяўся. Яму дзіўным здалося гаварыць тут у цемры, сярод гэтага маўклівага, панурага парку, над ляжачымі, скручанымі бандытамі...
А хлопцы запляскалі ў ладкі:
- Просім, просім!..
- Толькі не больш аднае мінуткі. Час дораг! - дадаў Матрос.
- Яшчэ менш... Многа гаварыць не выпадае... Дзякую вам, таварышы, шчыра дзякую як ад сябе, так і ад імя нашай Вялікай Рэвалюцыі!..
- Ну, а цяпер памацаем у палацы... Грышка, ідзі грукай, адчыняй, а вы, хлопцы, бярэце сваіх палонных...
Дзверы былі незаваленыя. У пакоях цёмна. Агні ўсе затушаны. Гуторскі з двума армейцамі, трымаючы ў руках нарыхтаванае аружжа, увайшлі ў дом, а рэшта засталіся на дварэ. Тож дзеля ўсякага выпадку прыгатавалі аружжа.
У першым пакоі Гуторскі знайшоў лямпу. Запаліў яе і пасунуўся далей. Усюды было пуста, бязлюдна. У сталоўцы знаходзілася на стале непрыбраная пасуда, пляшкі, паследкі вячэры.
«Дзе ж паны? Няўжо паўцякалі з спалоху?» - падумаў Гуторскі.
Урэшце яны знайшліся.
У самым дальнім пакоі, у спальні, цьмяна свяціла лампадка. На ложку ляжала пані і вохала, а над ёй схілілася Ніна. Воддаль сядзеў пан. Пры святле ўнесенай лямпы Гуторскі разгледзеў яго твар. Ён выяўляў такі адчай, такую недалужнасць, такую пакорнасць, што Гуторскі міжвольна скрывіўся ад агіды: быццам пабітая скаціна...
- Вы арыштаваны! - сказаў ён няшчырым грэблівым голасам.
Пані яшчэ мацней застагнала. Ніна ўзялася яе сунімаць. Твар Ніны быў збялелы, але спакойны. Апавіты смуткам, ён выдаваў яшчэ прыгажэйшым.
І міжвольна, на паругу розуму, у сэрцы Гуторскага шавяльнуўся глыбокі, шчыры жаль да яе. Каб не даць волі гэтаму пачуццю, ён барзджэй выйшаў з пакоя, пакінуўшы ля пана аднаго армейца.
Выйшаў на ганак.
- Можна! Заходзьце! Усё спакойна...
Першы ўпёрся з сваім палонным Матрос.
- Ану-тка, паглядзім, які ён стаў... Даўно ўжо не бачыліся.
І раптам ён пасыпаўся плоймай самай буйнай, самай злоснай лаянкі.
- Што? Чаго? - кінуліся да яго ўвайшоўшыя армейцы.
- Не ён!.. Памыліўся!..
Той, з кім з такім запалам змагаўся Матрос, быў зусім не Заруба.
І сярод рэшты бандытаў не было атамана... Тут толькі схапянуліся, што ўсяго дзевяць злавілі, а павінна быць дзесяць.
Гуторскі ўспомніў, як ён хацеў быў затрымаць Матроса, і пашкадаваў, чаму не зрабіў гэта на хвілінку раней. Заруба, відаць, чагось забавіўся ў палацы і потым, пабачыўшы, што справа кепская, даў драла...
6
Гуторскі ніяк не мог забыцца на Ніну. Ні на часіну не схадзіла яна з думак. Ён злаваўся, кляў і сябе, і яе, і ўсё чыста на свеце - і ўсё роўна не мог пазбыцца назойлівага ўспамінку.
Перад вачмі ўвесь час лунаў яе вобраз, смутны, прыгожы, такі, якою бачыў яе апошні раз. Турбаваў, не даваў спакою...
Ён чакаў яе. Знаў, што прыйдзе. Захоча бацькі даведацца, а без яго дазволу не пусцяць.
І яна прыйшла. Як толькі паляпала ў дзверы, ён дагадаўся, пачуў, што яна...
- Увайдзіце!
Увайшла. Уся ў чорным. Як ідзе ёй чорная сукенка, якімі мяккімі, кволымі складкамі аблягае яе прыгожую постаць!
А хараство!.. Здаецца, яшчэ больш папрыгажэла.
- Сядайце!..
- Дзякую... Я да вас па справе...
- Ведаю. Чым магу быць карысны?