— Вы толькі прагаласуйце, бабка. І войт, і я, як дэпутат, мы ўжо давядзем справу да канца. Скажацца Васільку, або Чуме, адрамантуюць. І так дындаюць наўкол бару, пальцам за палец не зачапіўшы. Да зімы і следа не застанецца.
— Э, там. Усе толькі абяцаюць, ды абяцаюць. А чакаць зноў гадоў пяць давядзецца, — буркнула бабка і, знеахвочаная недасканаласцямі гэтага свету і ягоных жыхароў, адкрыла кніжку і вярнулася да няскончанай вандроўкі. А яны прыселі каля бабкі, на лаве, прыткнёнай да стала на ўсю яго даўжыню. У аглушальнай цішыні гаманіў гадзіннік. І калі даўжэйшая стрэлка выструнілася на зважай, над цыферблатам адчыніліся маленькія дзверцы і адпусцілі на свет зязюлю, мабыць, не малодшую за гаспадыню гэтай хаты. І зязюля кукала і кукала, у бясконцасць. Госці, падцягваючы рукавы балоневых куртак, згінаючы ў лакцях рукі, раз пораз зіркалі крадком на гадзіннікі.
У звычайныя дні ніхто тут не сочыць за ходам часу.
У доўгай ерархіі важных і важнейшых спраў час займае ці не апошняе месца. Гэта ж свой, мясцовы час. Увязаны як сабака на ланцугу, кружыць па невялікай акрузе мясцовага далягляду, часам нават знікае з поля зроку, але адвячоркам заўсёды вяртаецца. I падкуліўшы хвост, пабрэхвае знаёмым голасам, і лашчыцца аб нагавічыны, засунутыя ў халявы гумафільцаў. Аднак і ў гэтым самым спакойным закавулку свету бываюць дні асаблівыя. Да-лёка, на лініі далягляду прачыняюцца нябачныя дзверы, і ў шчыльную, стабільную пространь прарываецца подых няўпэўненасці і хвалявання. Нешта заўжды прысутнае можа сысці і ніколі не вярнуцца.
Зязюля замоўкла, вярнулася ў сваю клетку. Бабка Маруся гартанула кніжку і патрапіла пад першыя кроплі дажджу, прадракаючыя вялікі патоп. Ной тым часам справіўся з загрузкай жывога інвентару і якраз паставіў крок на свой хітры каўчэг, калі раптам пачуў голас бабкі Марусі: “А пра курачкі ты не забыў?” Ной спыніўся, абвёў позіркам даўгі на трыста і шырокі на пяцьдзесят локцяў борт і адкрытай далоняй ляснуўся па галаве: “Маеце рацыю, бабка! На смерць забыўся. От, склероз стары. Яшчэ момант — і пазбавіў бы чалавецтва такіх прысмакаў, як яечня на скварках і печаная на ражне курачка”.
— Ну бачыш, — усміхнулася бабка. — Ганяй за чубаткай.
— Што кажаце, бабка? — Сальцісон схіліўся і праз плячо зазірнуў у кніжку, але бабка махнула толькі рукой, нібыта адбіваючыся ад назойлівай мухі:
— Ціха сядзі, калі хочаш яшчэ паабедаць булёнчыкам на кураціне.
Сальцісон зірнуў на Чокуна, Чокун — на Сальцісона.
— I што робім?
— Пачакаем. Пачытае і памякчэе. Праз пятнаццаць хвілін свет не праваліцца, — пазяхнуў Колька. Склаў далоні на грудзях, выгодна выцягнуў ногі, зноў пазяхнуў. У гэты момант ён быў як палярнік, што няўхільна набліжаецца да міфічнага полюса. Ужо бачыць у далечыні мэту вандроўкі, ноздры ўжо ловяць пах перамогі, ужо ўпэўнены ў поспеху. I тады спыняецца, раскладае апошняе вогнішча, каб спапяліліся ў жывым агні усе сумневы і дрэнныя моманты вандроўкі, усе ахвяры i нягоды. З вогнішча выходзіць цяпло, лашчыць ступні, плечы, а промні маюць упэўненасць і чуллівасць жаночых далоняў, што замінаюць цеста на святочныя пернікі і макоўцы.
Часам, закрываючы вейкі, адчыняем дзверы ў мінуўшчыну — прызабытую, але ж не мёртвую, бо мінулае бывае, як трава, што ніколі не памірае. I хопіць зварушыць з месца камень, каб зноў паднялася да сонца.
Добры анёл сну яшчэ раз крануў вейкі Чокуна, Колька мацней заціснуў вочы і ўсміхнуўся праз сон. Галава схілілася на плячо, утулілася ў гладзь балоневай курткі. I Колька яшчэ мацней пачуў цяпло, што выходзіць з вогнішча памяці. I яшчэ пачуў, як паміж шчакой і курткай упіхаецца жаночая далонь. Спачатку вялікі, пасля ўказальны палец. Увайшлі і знерухомелі. А Колька расплыўся ў поўнай усмешцы. Успрымаючы ўсмешку, як дазвол і заахвочанне, да двух першых, спраўна далучыліся тры апошнія пальцы. I цяпер цэлая далонь гладзіла непаголеную шчоку. Спрабаваў мацней перакуліць галаву і вуснамі дакрануцца да жаночай далоні. Але не атрымалася. Замест пацалунку вусны азваліся пахрапваннем. Мяккім, тонкім і цёплым, як варкаванне голуба, што спакушае распятую ў палёце галубку. На такі сігнал левая далонь жанчыны прызямлілася на правае мужчынскае плячо, і Колька, не расплюшчваючы вачэй, раптам зразумеў, што яго заносяць у танец. I ён плыве ў танцы. Уздымаецца на пальцы, ападае на левую ступню, у той момант кончык правага чаравіка, на адзін міг, кароткі, як палёт матыля, дакранаецца да падлогі з мармуровай крошкі. I Колька перасыпаецца з такта ў такт, як пясочны гадзіннік перасыпае пясок з аднае хвіліны ў другую, збягаючы ад мінулага ў будучае.