Штэфан Цвайг
Вуліца ў месячным святле
Параход затрымала бура, і ён толькі позна ўвечары кінуў якар у маленькай французскай гавані; начны цягнік у Германію ўжо адышоў, і таму я мусіў правесці цэлы дзень у незнаёмым горадзе. Вечар не абяцаў мне ніякіх забаў, акрамя сумнай музыкі жаночага аркестра дзе-небудзь у прыгараднай рэстарацыі ці нуднай размовы з выпадковымі спадарожнікамі. Нязносным здалося мне чаднае, шызае ад дыму паветра ў невялічкай гатэльнай рэстарацыі, і я ўдвайне адчуў яго смурод, таму што на губах у мяне яшчэ салёным халадком адчуваўся чысты подых мора. Я падаўся таму наўгад па шырокай светлай вуліцы да плошчы, на якой іграў аркестр грамадзянскай гвардыі, а адтуль яшчэ далей, сярод павольнага гайдання тлуму прахожых. Спачатку мне было прыемна бязвольна гайдацца ў хвалях раўнадушнага і правінцыяльна апранутага натоўпу, але неўзабаве ўжо я не мог выносіць блізкасці чужых людзей, іх адрывістага смеху, вачэй, якія спыняліся на мне са здзіўленнем, адчужанасцю ці ўсмешкай, дотыкаў, якія непрыкметна падштурхоўвалі мяне наперад, святла, якое лілося з тысяч малых крыніц, і несупыннага шоргання крокаў. Марское плаванне суправаджалася дастаткова моцным рухам, і ў крыві ў мяне яшчэ брадзіла хісткае пачуццё дурману - усё яшчэ пад нагамі адчуваліся гайданка і зыб, зямля быццам дыхала, а вуліца як бы ўзнімалася ў неба. Галава ў мяне раптам закруцілася ад такога гучнага тлуму, і, каб пазбавіцца ад яго, я звярнуў на вулічку, не паглядзеўшы, як яна завецца, а адтуль - на другую, больш вузкую, дзе паступова сціх бязглузды шум, і пачаў потым бязмэтна блукаць у лабірынце разгалінаваных, нібы жылы, вулічак, усё цямнейшых, чым больш я аддаляўся ад галоўнай плошчы. Вялікія электрычныя дугавыя ліхтары, гэтыя месяцы шырокіх бульвараў, тут не гарэлі, і дзякуючы скупому асвятленню я нарэшце зноў убачыў зоркі і чорнае хмарнае неба.
Я быў, мусіць, недалёка ад гавані, у матроскім квартале, - гэта было чуваць па гнілаватым паху рыбы, па гэтым саладкаватым паху гнілі, які ідзе ад водарасцей, выкінутых на бераг прыбоем, па своеасаблівым, уласцівым затхлым памяшканням чадзе, якім насычаны такія вулічкі, пакуль не прыйдзе моцная бура і добра не выветрыць іх. Мне былі прыемныя паўзмрок і нечаканая адзінота, я запаволіў хаду, аглядваючы вулічку за вулічкай, - і ніводная не была падобная на сваю суседку, адны былі міралюбныя, другія - разгульныя, але ўсе агорнуты цемраю і поўныя глухога шуму галасоў і музыкі, якія так таямніча ліліся з-пад самай глыбіні іх скляпенняў, што амаль нельга было адгадаць, дзе схавана яго крыніца, бо ўсе дамкі былі зачынены і толькі мігацелі чырвоным ці жоўтым агеньчыкам.
Я люблю гэтыя вулічкі ў чужых гарадах, гэты брудны рынак усіх нястрымных пачуццяў, таемнае нагрувашчанне ўсіх спакус для маракоў, якія пасля адзінокіх начэй у чужых і небяспечных морах заходзяць сюды на адну ноч, каб за гадзіну здзейсніць свае доўгачаканыя пажадлівыя мары. Яны мусяць хавацца дзе-небудзь у ніжняй частцы вялікага горада, гэтыя вузенькія вулічкі, бо яны нахабна і надакучліва гавораць пра тое, што за сотнямі масак хаваюць светлыя дамы з бліскучымі вокнамі і прыстойнымі жыхарамі. Музыка заклікальна гучыць тут у цесных пакойчыках, кінематографы сваімі кідкімі афішамі абяцаюць нечуванае хараство, чатырохгранныя ліхтарыкі, знайшоўшы прытулак пад варотамі, падміргваюць запрашальна і недвухсэнсава, праз прачыненыя дзверы мільгае аголенае цела пад пазалочанаю мішурою. З шынкоў чуваць п'яныя галасы і лямант усчаўшых спрэчку гульцоў. Матросы ўхмыляюцца, сустракаючы адзін аднаго, іх звычайна абыякавыя вочы гараць, адчуваючы наперад радасць, бо тут ёсць усё: жанчыны і карты, віно і відовішча, самыя грубыя і самыя рамантычныя прыгоды. Але ўсё гэта нясмела і ўсё ж па-здрадніцку яўна прытаілася за крывадушна зачыненымі аканіцамі, усё схавана ад вачэй, і гэтая ўяўная замкнёнасць хвалюе двайною спакусаю таямніц і даступнасці. Вуліцы гэтыя - такія ж і ў Гамбургу, і ў Каломба, і ў Гаване, яны падобны адна на адну, як падобны раскошныя праспекты вялікіх гарадоў, бо вярхі і нізы жыцця ўсюды маюць аднолькавы вонкавы выгляд. Апошнія вычварныя рэшткі пажадліва-хаатычнага свету, у якім інстынкты яшчэ праяўляюцца груба і нястрымна, цёмныя нетры захапленняў і жаданняў, і гушчар, поўны пажадлівых жывёлін, - вось што такое гэтыя вуліцы не для вярхоў, якія хвалююць тым, што на іх відаць, і спакушаюць тым, што на іх схавана. Аб іх можна марыць.
Такою была і гэтая вулічка, на якой я раптам адчуў сябе ў палоне. Наўгад пайшоў я ўслед за купкай кірасіраў, чые шаблі валачыліся і бразгалі па няроўным бруку. З аднаго шынка іх пазвалі жанчыны; яны засмяяліся і адказалі грубымі жартамі, адзін з іх пастукаў у акно, потым дзесьці пачулася лаянка, яны пайшлі далей, смех гучаў усё глушэй, і хутка я яго перастаў чуць. Зноў на вуліцы стала ціха, некалькі акон цьмяна блішчалі ў няяркім месячным святле. Я стаяў і глыбока ўдыхаў гэтую цішыню, якая здавалася мне дзіўнаю, бо за ёю як быццам звінела штосьці таямнічае, пажадлівае і небяспечнае. Выразна я адчуваў, што гэтая цішыня - падман і што ў імглістым чадзе вуліцы тлее нешта ад гнілі нашага свету. Але я стаяў нерухома і ўслухоўваўся ў пустату. Я болей не адчуваў ні горада, ні вуліцы, ні яе назвы, ні майго імя; я разумеў толькі, што я тут чужы, што я растаў дзівосна ў чымсьці невядомым, што ў мяне няма ні мэты, ні справы, ні сувязі з гэтым цёмным жыццём, і ўсё-такі я адчуваў яго, як кроў у венах. Толькі адно пачуццё валодала мною: нічога тут не робіцца дзеля мяне, і тым не менш усё належыць мне, - тое шчаслівае пачуццё самага глыбокага і самага сапраўднага перажывання, якое дасягаецца ўнутранаю безудзельнасцю і якім, нібы жывою вадою, жывіцца мая істота пры кожным дотыку з невядомым. І раптам, у той час, калі я, прыслухоўваючыся, стаяў сярод пустэльнай вуліцы і быццам чакаў чагосьці, што павінна адбыцца, чагосьці, што вывядзе мяне з гэтай лунацічнай насцярожанасці ў пустаце, да майго слыху данеслася нямецкая песня, яна гучала прыглушана, можа, з-за сцяны, а можа, аднекуль здалёк; жаночы голас спяваў просценькую мелодыю з «Вольнага стралка»: «Цудоўны дзявоцкі вянок», спяваў вельмі дрэнна, але ж гэта была нямецкая мелодыя тут, у чужым кутку свету, і таму неяк асабліва родная. Песня даносілася невядома адкуль, але для мяне гучала як прывітанне, першае пасля доўгай разлукі прывітальнае слова радзімы. Хто гаворыць тут на маёй мове, пытаўся я ў сябе, у чыіх грудзях на гэтай глухой крывой вулічцы ажыў успамін і выклікаў да жыцця гэтую няхітрую песню? Я пайшоў на голас уздоўж цёмных, быццам сонных дамоў з зачыненымі аканіцамі, за якімі па-здрадніцку мігацелі агні, а часам і вабіла рука. Звонку віселі крыклівыя надпісы, яркія афішы, і прытоены шынок абяцаў эль, віскі, піва, але ўсё было зачынена, непрыступна і разам з тым запрашала зайсці. Часам удалечыні былі чуваць крокі, але голас гучаў няспынна, цяпер ён выводзіў прыпеў і ўсё болей і болей набліжаўся. І вось я пазнаў дом, у якім яна спявала. Крыху павагаўшыся, я падышоў да ўнутраных дзвярэй, шчыльна занавешаных белымі гардзінамі, і сагнуўся, каб увайсці. Але ў гэты момант нешта заварушылася раптам у цемры перад уваходам, нейкая фігура, якая прытаілася там, прыціснуўшыся, мабыць, да шыбы, спалохана адскочыла, і я ўбачыў твар, заліты чырвоным святлом ліхтара над галавою і ўсё-такі бледны ад страху, - гэта быў мужчына, які зірнуў на мяне шырока раскрытымі вачамі, і прамармытаў нешта накшталт прабачэння і знік у вулічным змроку. Дзіўным здаўся ён мне. Я паглядзеў яму ўслед. Нешта было яшчэ невыразна відаць у вулічным цені, які ўсё болей хаваў яго. Усярэдзіне па-ранейшаму гучаў голас, нават мацней, як мне здалося, і больш прывабна. Я адчыніў дзверы і хуценька ўвайшоў.