‘Er zijn al eerder enkele vluchtelingen door dit dorp getrokken,’ zei Brin, toen de laatste dorpeling vertrokken was. Hij leunde achterover in zijn stoel en bestudeerde hen. ‘Maar nog nooit zo’n vreemd drietal als jullie. Een Domaanse. Een Tyreense?’ Siuan knikte kort af. Zij en Leane kwamen overeind, waarbij de laatste, de slanke vrouw met de koperkleurige huid, voorzichtig over haar knieën wreef. Siuan stond gewoon op. Min slaagde er met trillende benen in hun voorbeeld te volgen. ‘En jij, Serenla.’ Nog eens glimlachte hij vluchtig vanwege de naam. ‘Ergens uit het westen van Andor, tenzij ik me in je uitspraak vergis.’
‘Baerion,’ mompelde ze en beet te laat op haar tong. Iemand zou kunnen weten dat Min uit Baerion kwam.
‘Ik heb niets vernomen over de oorzaak waardoor mensen in het westen op de vlucht moeten slaan,’ zei hij op vragende toon. Toen ze bleef zwijgen, drong hij niet verder aan. ‘Nadat jullie je schulden hebben afbetaald, zijn jullie welkom om bij mij in dienst te blijven. Het leven kan hard zijn voor mensen die huis en haard verloren hebben, en zelfs het bed van een dienstmeisje is beter dan slapen onder struik gewas.’
‘Dank u, heer,’ zei Leane fluwelig, en ze maakte zo’n sierlijke kniebuiging dat het zelfs in haar grove rijkleren een danspas leek. Min deed haar met loodzware benen na; ze vertrouwde haar knieën niet. Siuan bleef gewoon staan, staarde Brin aan en zei helemaal niets. ‘Het is jammer dat jullie metgezel de paarden heeft meegenomen. Vier paarden zouden de schuld al behoorlijk verkleind hebben.’
‘Hij is een vreemdeling en een schurk,’ zei Leane met een stem die veel geschikter was voor iets intiems. ‘Zelf sta ik veel liever onder uw bescherming, mijn heer.’
Brin bekeek haar – welwillend, dacht Min – maar zei alleen: in mijn landhuis zijn jullie tenminste op veilige afstand van de Nems.’ Daar viel niets op te zeggen. Min nam aan dat het schrobben van Brins vloeren weinig zou verschillen van het schrobben in Nems boerderij. Hoe kom ik hier uit? Licht, hoe?
Het bleef stil, op het getrommel van Brins vingers op de tafel na. Bij een ander zou Min aannemen dat hij om woorden verlegen zat, maar ze dacht niet dat deze man ooit uit zijn evenwicht was. Het was waarschijnlijker dat hij ontstemd was omdat alleen Leane geneigd scheen enige dankbaarheid te tonen; ze nam aan dat hun straf vanuit zijn gezichtspunt veel zwaarder had kunnen uitvallen. Misschien hadden Leanes opgewonden blikken en fluwelen stem op een of andere manier gewerkt, maar Min had veel liever gezien dat de vrouw zichzelf gebleven was. Aan je polsen op het dorpsplein te worden opgehangen was beter dan dit.
Eindelijk kwam Caralin in zichzelf grommend terug. Ze bracht verslag uit aan Brin en klonk geïrriteerd. ‘Het zal dagen kosten om eerlijke antwoorden uit die Nems te trekken, heer Garet. Als ik hem zijn zin geef, krijgt Admer vijf nieuwe schuren en vijftig koeien. Ik geloof wel dat er een beurs was, maar het is maar de vraag wat er in zat...’ Ze schudde haar hoofd en zuchtte, ik zal er uiteindelijk wel achter komen. Joni is bereid om deze meisjes naar het landhuis te brengen, als u klaar met hen bent.’
‘Neem ze mee, Caralin,’ zei Brin, terwijl hij opstond. ‘Als je ze weggestuurd hebt, kom dan naar de steenbakkerij. Daar ga ik nu heen.’ Hij klonk weer vermoeid. ‘Tad Haren zegt dat hij meer water nodig heeft voor zijn stenen, en het Licht mag weten waar ik dat voor hem vandaan moet halen.’ Hij schreed de gelagkamer uit alsof hij de drie vrouwen, die zojuist gezworen hadden hem te zullen dienen, volkomen was vergeten.
Joni bleek de omvangrijke, kalende man te zijn die hen uit de schuur had opgehaald, en die hen nu voor de herberg opwachtte naast een kar op hoge wielen waarover een zeildoeken kap was aangebracht. Een mager, bruin paard stond voor de kar. Er hingen nog wat dorpelingen rond om hen. te zien vertrekken, maar de meesten leken weer naar huis te zijn gegaan om aan de hitte te ontkomen. Garet Brin was al aan het eind van de stoffige straat.
‘Joni zal jullie veilig naar het landhuis brengen,’ zei Caralin. ‘Doe wat je gezegd wordt en jullie zullen het leven niet moeilijk vinden.’ Ze keek hen nog even bedachtzaam aan, met donkere ogen die bijna zo hard waren als die van Siuan. Toen knikte ze tegen zichzelf, alsof ze tevreden was, en haastte zich achter Brin aan. Joni hield aan de achterkant het zeil open, maar hielp hen niet toen ze op de kar klommen en een plaatsje op de vloer zochten. Er was slechts een handvol stro om op te zitten, en de zware huif hield de hitte vast. Hij sprak geen woord. De wagen schommelde toen hij op de bok klom, die door het zeildoek aan het gezicht onttrokken werd. Min hoorde hem tegen het paard klakken en de wagen hotste naar voren. De wielen kraakten een beetje wanneer ze door een kuil reden.
Het zeil aan de achterkant liet een spleet open die net groot genoeg was voor Min om het dorp achter hen kleiner te zien worden, om ten slotte te verdwijnen. Het uitzicht bood hun beurtelings uitgestrekte bosjes en omheinde akkers. Ze was te verbijsterd om iets te zeggen. Siuans grootse doel zou weldra eindigen in het schuren van potten en het schrobben van vloeren. Ze had de vrouw nooit moeten helpen, nooit bij haar moeten blijven. Ze had bij de eerste de beste gelegenheid naar Tyr moeten rijden.
‘Nou,’ zei Leane opeens, ‘dat is niet slecht afgelopen.’ Ze had haar gewone, ferme stem weer, maar haar woorden klonken heel gloedvol – van opwinding! – en haar wangen waren felrood. ‘Het had beter gekund, maar de praktijk zal het leren.’ Haar zacht gelach klonk bijna giechelend. ‘Ik heb nooit beseft hoeveel plezier je erdoor kan hebben. Toen ik zowaar zijn pols voelde bonzen...’ Even hield ze haar hand zoals ze hem op Brins pols gelegd had. ‘Ik geloof niet dat ik me ooit zo levend gevoeld heb, zo bewust van dit alles. Tante Resara placht te zeggen dat mannen een betere jacht bieden dan de valkerij, maar tot vandaag had ik dat nooit begrepen.’ Min hield zich vast vanwege het schokken van de wagen en keek haar in opperste verbazing aan. ‘Je bent gek geworden,’ zei ze ten slotte. ‘Hoeveel jaar hebben we gezworen? Twee? Vijf? Ik neem aan dat je hoopt dat Garet Brin je al die tijd op zijn knie laat wippen! Nou, ik hoop dat hij je over de knie legt! Elke dag!’ De verbijstering op Leanes gezicht verbeterde Mins humeur niet. Verwachtte zij dat Min het net zo kalm zou opnemen als zij dat leek te doen? Maar eigenlijk was Min niet kwaad op Leane. Ze draaide zich om en keek Siuan woedend aan. ‘En jij! Als jij besluit om het op te geven, doe je het ook goed. Je hebt jezelf gewoon als een lam naar de slachtbank laten leiden. Waarom heb je dié eed gekozen? Licht, waarom?’
‘Omdat het de enige eed was,’ zei Siuan, ‘die me de zekerheid gaf dat hij niemand de opdracht zou geven ons dag en nacht te bewaken, landhuis of niet.’ Ze lag half uitgestrekt op de ruwe planken van de kar en zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Kennelijk was Leane het met haar eens.
‘Je bent van plan om de eed te breken,’ zei Min na een poosje. Het kwam eruit als een geschokt gefluister, maar desondanks keek ze bezorgd naar het zeildoek tussen hen en Joni. Ze dacht niet dat hij het gehoord had.
‘Ik ben vastbesloten al het noodzakelijke te doen,’ zei Siuan vastberaden en even zacht. ‘Als ik er over twee of drie dagen zeker van ben dat ze ons niet meer echt in de gaten houden, vertrekken we. Ik vrees dat we paarden moeten stelen, aangezien die van ons weg zijn. Brin zal wel een mooie stoeterij hebben. Dat zal me spijten.’ En Leane keek haar als een kat met room op haar snorharen onverstoord aan. Ze moest het vanaf het begin geweten hebben en had daarom niet geaarzeld de eed af te leggen.
‘Spijt dat je paarden moet stelen?’ zei Min hees. ‘Je bent van plan om een eed te breken waaraan iedereen, behalve een Duistervriend, zich zou houden, en het spijt je dat je paarden moet stelen? Ik geloof jullie niet. Ik kén jullie niet.’
‘Wou je echt blijven om pannen te schuren?’ vroeg Leane even zacht, ‘terwijl Rhand rondzwerft met jouw hart in zijn hand?’ Min zweeg woedend. Die vrouwen hadden nooit mogen merken dat ze van Rhand Altor hield. Ze had het zichzelf niet eens willen bekennen. Een man die nauwelijks wist of ze in leven was. Zo’n man. Wat hij was, leek veel minder belangrijk dan het feit dat hij haar amper zag staan, maar het was allemaal met elkaar verbonden. Ze wil de zeggen dat ze zich aan haar eed zou houden, dat ze Rhand zou vergeten tijdens de jaren die het haar zou kosten om haar schuld in te lossen. Maar ze kon de woorden niet uit haar keel krijgen. Bloedvuur! Als ik hem nooit ontmoet had, zou ik nu niet in de moeilijk heden zitten!