‘Een van je speelpopjes?’ zei plots een vrouw achter hem toen de deur met het beeldhouwwerk achter het tweetal dichtviel. ‘Vind je nu dat soort kleding leuk?’
Hij graaide naar saidin, vulde zich met de Ene Kracht en de smet op de mannelijke helft van de Ware Bron kaatste terug van de beschermende banden en eden, de banden met iets wat hij kende als een grotere kracht dan het Licht, groter zelfs dan de Schepper. Midden in het vertrek was een poort verschenen boven een rood- en-goudkleurig tapijt, een opening naar een andere plaats. Vlak voor de poort verdween, zag hij heel kort een vertrek dat behangen was met sneeuwwitte zijden muurkleden, waarna een vrouw in zijn kamer verscheen, in wit gekleed en met een gordel van gevlochten zilver werk. De kleine kriebeling op zijn huid als een vage kilte was het enige dat hem vertelde dat ze had geleid. Ze was lang en slank, en even mooi als hij knap was; haar donkere ogen waren als bodemloze poelen, haar haar was getooid met zilveren sterren en maansikkels en viel in volmaakte golvingen tot op haar schouders. De meeste mannen zouden bij haar aanblik een droge mond van begeerte krijgen. ‘Waarom besluip je me zo, Lanfir?’ vroeg hij op ruwe toon. Hij liet de Kracht niet los, maar bereidde liever enkele onaangename verrassingen, voor het geval hij die nodig mocht hebben. ‘Als je me wilt spreken, stuur je maar een boodschapper en dan besluit ik zelf waar en wanneer. En óf ik dat wel wil.’
Lanfir glimlachte haar lieve verraderlijke glimlach. ‘Je bent altijd al een zwijn geweest, Rahvin, maar zelden een dwaas. Die vrouw is een Aes Sedai. Stel je voor dat ze haar missen? Stuur je ook herauten uit om te verkondigen waar je bent?’
‘Geleiden?’ spotte hij. ‘Ze is zo zwak dat ze zonder oppasser niet eens naar buiten zou mogen. Ze noemen amper onderwezen kinderen al Aes Sedai, wanneer de helft van hun kennis bestaat uit handigheidjes die ze zichzelf hebben geleerd en de andere helft maar nauwelijks de oppervlakte krast.’
‘Zou je ook zo laatdunkend doen als die domme kinderen een kring vandertien om je heen vormen?’ De koele spot in haar stem stak hem, maar hij liet dat niet merken.
‘Ik neem mijn voorzorgsmaatregelen, Lanfir. Ze is niet mijn “speelpopje”, zoals jij haar belieft te noemen, maar de verspiedster van de Toren hier. Op deze manier vermeldt ze in het verslag precies wat ik wil, en ze doet dat maar al te graag. De vrouwen die de Uitverkorenen in de Toren dienen, hebben me meteen verteld waar ik haar kon vinden.’ De dag naderde dat de wereld de naam Verzaker zou vergeten en voor de Uitverkorenen zou neerknielen. Dat was beloofd, al zo lang geleden. ‘Waarom ben je hier, Lanfir? Toch zeker niet om een weerloze vrouw te verdedigen?’
Ze haalde slechts haar schouders op. ‘Je mag, wat mij betreft, net zo lang met je poppetjes spelen als je wilt. Je bent niet erg gastvrij, Rahvin, dus neem me niet kwalijk dat ik...’ Op het tafeltje naast Rahvins bed verrees opeens een zilveren schenkkan die kantelde en donkerrode wijn in een met goud beslagen roemer goot. Toen de kan weer stond, zweefde de roemer naar Lanfirs hand. Natuurlijk voelde hij slechts een lichte prikkeling, zag niet dat er stromen werden geweven en dat vond hij vervelend. Dat zij op haar beurt ook niets van zijn weefsel opving, herstelde het evenwicht niet voldoen de.
‘Waarom?’ wilde hij opnieuw weten.
Ze nam bedaard een slokje voor ze iets zei. ‘Aangezien je mij en de anderen vermijdt, komen enkele Uitverkorenen hierheen. Ik ben als eerste gekomen, zodat je weet dat het geen aanval is.’
‘Anderen? Is dit een van jouw plannetjes? Ik heb geen enkele behoefte aan de plannen van iemand anders.’ Opeens lachte hij, een laag en vol geluid. ‘Het is dus geen aanval, hè? Maar jij hebt nooit echt van een openlijke aanval gehouden, nietwaar? Niet zo erg als Moghedien misschien, maar je gaf altijd de voorkeur aan een aanval van opzij of van achteren. Ik zal je ditmaal vertrouwen, lang genoeg om naar je te luisteren. Zolang als ik je kan zien.’ Wie Lanfir achter zich vertrouwde, verdiende het mes dat hij weldra in zijn rug zou krijgen. Niet dat ze echt vertrouwd kon worden, ook niet als je haar in het oog hield. Op z’n best waren haar kuren wisselvallig. ‘Wie worden er nog meer op het feestje verwacht?’ Ditmaal kreeg hij de waarschuwing ruimschoots op tijd – de daad van een man – toen een tweede poort zich opende, waardoor marmeren balustrades van ruime balkons zichtbaar werden en meeuwen die krijsend rondzwierden in een wolkeloze blauwe lucht. Ten slotte verscheen er een man die door de poort stapte, waarna deze zich achter hem sloot.
Sammael was een gedrongen, stevige man en leek groter dan hij in werkelijkheid was. Hij liep snel en ferm, zijn manier van doen was kortaf. Met zijn blauwe ogen, goudblonde haren en keurig vierkant geknipte baard zou hij misschien meer dan gemiddeld knap kunnen worden genoemd, als er geen litteken dwars over zijn gezicht had gelopen, alsof iemand een roodgloeiende pook over zijn gelaat had g trokken, van de haarrand tot zijn kaak. Hij had de wond, die zo lang geleden was toegebracht, meteen kunnen laten verdwijnen, maar hij verkoos dat niet te doen.
Omdat hij even stevig met saidin verbonden was als Rahvin – hij was zo dichtbij dat Rahvin het vaag kon voelen – nam Sammael hem behoedzaam op. ‘Ik had hulpvaardige dienstertjes en dansmeisjes verwacht, Rahvin. Heb je na al die jaren eindelijk genoeg van je sport gekregen?’ Lanfir zat te gniffelen achter haar roemer wijn. ‘Had iemand het over sport?’
Rahvin had niet eens gemerkt dat een derde poort was geopend, waarachter een grote kamer zichtbaar was, vol fonteinen en geribbelde zuilen, bijna naakte acrobaten en dienaren die even schaars gekleed waren. Vreemd genoeg zat er een magere oude man in een verkreukelde jas sombertjes tussen de spelers. Twee bedienden in vliesdunne lapjes die niets voorstelden. Een krachtig gebouwde man met een goudgedreven dienblad en een prachtige, weelderige vrouw die voorzichtig wijn uit een geslepen kristallen karaf schonk in een bijpassende bokaal. Ze volgden de nieuw aangekomene voordat de poort in het niets verdween.
In elk ander gezelschap zonder Lanfir zou Graendal een indrukwekkend knappe vrouw worden genoemd, rijp en wellustig. Haar gewaad van groene zijde was laag uitgesneden. Een robijn ter grootte van een kippenei lag tussen haar borsten genesteld en een diadeem met nog meer robijnen tooide haar lange, zonnekleurige haren. Naast Lanfir was ze gewoon mollig en mooi. Of die onvermijdelijke ver gelijking haar bezighield, was aan haar geamuseerde glimlach niet te merken.
Gouden armbanden rinkelden toen ze met haar beringde vingers achter zich wuifde. Het dienstmeisje liet het glas snel in haar hand glijden met net zo’n kruiperige glimlach als de man. Graendal lette er niet op. ‘Zo,’ zei ze opgewekt. ‘Bijna de helft van de levende Uitverkorenen op één plek bij elkaar. En niemand probeert iemand te doden. Wie zou dat vóór de terugkeer van de Grote Heer van het Duister hebben verwacht? Ishamael voorkwam een tijdlang tenminste nog dat we elkaar naar de keel vlogen, maar zoiets...’
‘Spreek je altijd zo onverbloemd in aanwezigheid van bedienden?’ zei Sammael met een grimas.
Graendal knipperde met haar ogen en wierp een blik op het tweetal achter haar alsof ze hen had vergeten. ‘Ze zullen niets ongepasts ver tellen. Ze aanbidden me. Is dat niet zo?’ De twee vielen op hun knieën en hun vurige liefde voor haar stroomde bijna uit hen. Het was echt: ze hielden van haar. Op dit moment. Even later fronste ze licht en de bedienden verstarden, hun monden nog half open. ‘Zij gaan wel door. Maar ze bezorgen je zo toch geen last meer, hè?’ Rahvin schudde het hoofd en vroeg zich af wie het waren of wat ze waren geweest. Graendals bedienden moesten niet alleen uiterlijk mooi zijn, maar ook macht hebben of aanzien genieten. Een vroegere heer als lijfknecht, een vrouwe om haar bad te vullen, dat was Graendals smaak. Dat ze zichzelf hiermee verwende, was hem om het even, maar ze was wel spilziek. Dit paar had nut kunnen hebben als ze op de juiste manier waren behandeld, maar Graendals wilsdwang stond weinig meer dan louter versiering toe. De vrouw was niet echt verfijnd.