«Нелегалаў» ужо не было ў гасцёўні. Вольга адчула, што ёй нясцерпна хочацца піць, нібыта выпекла ўсё ў ёй гарачае хваляванне, але кока-кола засталася ў рукзаку, які яна пакінула пад сцяною, каля груда бітай цэглы. Аблізвала перасохлыя губы i не адрывала вачэй ад маці: бедная, бедная мая мама! А бацька ўжо вяртаўся з другога паверха, ягоныя хуткія крокі чуліся на лесвіцы, потым на кухні i на верандзе. Пстрыкалі замкі чамадана. Але вось ён увайшоў у пакой:
— Дзе мае новыя туфлі?
— Відаць, у шафе, у спальні.- адказала маці. Яна ўсё яшчэ трымалася за Валеру. I бацька пайшоу у спальню, якая была туг жа, на першым паверсе, побач з гасцёўняй.
— Пятровіч, а-а Пятровіч? — Валера адвёў матчыну руку, i маці ўхапілася за спінку крэсла, а Валера зазірнуў у спальню.— Я тут... наконт праводкі зайшоў. Іванаўна кажа, што электрычнасць вам трэба на другі паверх правесці.
— Гэта ўжо толькі яе клопат,— адгукнуўся бацька. I, калі выйшаў ca спальні, сказаў, ужо звяртаючыся да маці: — Ты тут што хочаш, тое i рабі! Прасіў жа цябе, казаў... Не хадзі ні ў які радзільны дом! Якое дзіця табе трэба?! Куды ні паткнуся, толькі i чую пра нейкае ўсынаўленне! Не паслухала... Волькі табе мала... Дык жыві ты як хочаш!
I маці бы прачнулася:
— Віця... Дык ты ж нічога ніколі не казаў супраць... Ты ўспомні... Mне i думалася... Я ж не магу нарадзіць, ты ведаеш... Давай спакойна... Ага-а... Я ж цябе сабрала... Я ж думала, ты ў Польшчу з Любаю зноў паедзеш... Ты ж казаў...
— Люба не будзе больш са мною нікуды ездзіць,— бацька сціснуў пад пахай каробку з туфлямі, ажно затрашчаў кардон.— Люба цяжарная...— падхапіў з канапы пінжак, выйшаў i яшчэ раз зазірнуў у гасцёўню,— У Чашнікі сам па Вольку паеду. Праз два тыдні прывязу яе!
I не прыехаў... Hi праз два тыдні, ні пазней. Ужо У сярэдзіне жніўня ў іхнім пасёлку Лясное пачалося адсяленне, i ў Чашнікі прыехала адна маці. А Лясное стала часткай зоны.
...З двара яшчэ чуўся гул бацькавай машыны. Валера дастаў з-пад стала пляшку «Сталічнай».
— Цяпер бы самы раз узяць чарку,— сказаў ён. Падумаў i паставіў «Сталічную» назад пад стол.— Не, вашай чапаць ужо не буду. Дома вып'ю... Дык мне ісці, Іванаўна?
— Я буду думаць, Валера, наконт праводкі,— адказала маці. Яна так i стаяла, трымаючыся за крэсла, i ўвесь яе выгляд казаў што яна ў сваіх думках дзесьці далека адсюль. Валера зразумеў што яму трэба ісці:
— Накажаце на цэнтральную, калі надумаеце...
Маці адразу, як толькі ён выйшаў з гасцёўні, апусцілася на крэсла, галава яе ўпала на стол, на складзеныя рукі, i валасы рассыпаліся на непрыбраныя талеркі. Але яна не плакала, толькі вырваліся надрыўныя словы:
— I дзе ж ты там... У тых Чашніках, мая дачушка-а?! Чаму ж цябе цяпер няма са мною? Дочачка мая, дочачка...
Вольга ўся напялася, гатовая закрычаць: «Я тут, ма-а. Ты ж ведаеш, што я тут... Побач! I пакутаваць табе не трэба, ма-а! Гэта ўсё даўно мінулася, даўно ўсё прайшло!.. Ма-а, ты ж ведаеш, што ўжо i бацькі даўно няма. Бацьку забілі нейкія бандзюгі ў дзевяноста чацвёртым годзе недалёка ад мяжы з Польшчаю, Табе пра гэта пісала стрыечная, а ты мне не сказала, ма-а. Не сказала! I Любы таксама няма. Люба ў дзевяноста шостым паехала прадаваць мяса ў Расею, у Варонеж, ма-а... I не вярнулася. Прапала, знікла Люба, i ніхто не ведае, што з ёю здарылася. Застаўся толькі іхні сын, ма-а, васьмігадовы Віцька. I Любіны сваякі ўладкавалі яго ў нейкі сірочы інтэрнат. Але я знайду Віцьку, ма-а... Віцька мне брат... Ён мой брат, ма-а!»
Вольга не стрымала сябе, кінулася да маці i... абняла пустату. I сама ўжо ўпала на тое старэнькае крэсла, галаву апусціла на стол, брудны, запылены, i рукі адчулі халодны фарфор нейкіх чарапкоў...
Вольга рыдала. А потым штосьці зазвінела, i яна падняла галаву. Ля серванта, выціраючы ручніком талерку, стаяла маці. I стол перад Вольгаю ўжо быў засланы знаёмым абрусам у дробную клетачку, а на верандзе хтосьці тупацеў...
— Чуеце, вы дома, Іванаўна? — у гасцёўню зазірнуў Валера,— Прасілі, каб зайшоў?! Мне перадалі... Я i не марудзіў.
— Прасіла, прасіла, Валера,— адгукнулася маці,— Ведала, што адразу прыйдзеш, таму i вячэру строю...
I Вольга зразумела, што гэтая вячэра пачынаецца спачатку. Бясконцая вячэра... Як сказала маці: «Другі космас, а хто з жывых ведае, што робіцца ў космасе?» — i Вольга дадала ад сябе.— У гэтай зоне, кранутай атамам.
Валера прайшоў да серванта. Маці паставіла талерку на стол. Вольга паднялася... Яна ўжо была сведкаю гэтай вячэры. Азірнулася, затрымала позірк на матчынай постаці i пайшла да дзвярэй, але ў парозе спынілася, прытулілася шчакою да вушака. Гэта было развітанне з родным домам. Назаўсёды.