Яна перавярнулася на другі бок i нібыта нават задрамала. Ва ўсялякім разе, калі падхапілася, краёк неба ружавеў у акне. Там паднімалася сонца. Штосьці снілася... I ці спала яна ўвогуле? Усё роўна як нехта тут быў. Так рэальна адчувала нечую прысутнасць. Не, напэўна сон. Пачала ўспамінаць: «Я некуды збіралася ехаць на сваім «рэно», на нейкую дачу... Некага чакала... Потым гэты нехта з'явіўся. Антон? Не-не... Божа мой, ды гэта быў Ігар... Ігар Халадневіч. Да чаго б гэта ён? Ніколі не бачыла яго ў сне. Колькі ж гэта гадоў мінула? Васемнаццаць? Ды не, усе дваццаць два! Ён нешта казаў... Ага-а... Пытаўся, дзе можна мяне пабачыць. Я спачатку запрасіла ў госці, да сябе, а потым перадумала i прызначыла яму спатканне ў Доме мастацтваў. Хм-м... Цікава». Пад рукою штосьці зашамацела. Ага-а, Антонава запіска. Скамечыла, шпурнула на падлогу. Пазяхнула. У прынцыпе, сны яе не надта цікавілі. Утульней уладкавалася на падушцы: «О, ды я, здаецца, засынаю...» A калі зноў расплюшчыла вочы, зразумела, што спала яна доўга. Так i ёсць, гадзіннік паказваў за дзесяць раніцы. Складвала канапу, апраналася, варыла каву. У майстэрню, дзе звычайна праводзіла дні, ехаць не хацелася. Падумала, што трэба пазваніць знаёмаму фатографу, папрасіць, каб зрабіў слайды некалькіх яе карцін. Села да тэлефона... I раптам мільганула: «Ігар Халадневіч...» Перад ёю нібыта пракруціўся ўвесь яе досвітны сон. Дзіўна, жывём у адным горадзе, a ніколі не давялося сустрэцца. У метро, у тралейбусе, на рынку, ды мала дзе яшчэ? Калісьці ў ix нічога не атрымалася, але ж перад гэтым было шмат пяшчоты, доўгага салодкага замірання перад кожным спатканнем. Ды i якія спатканні! Яны бачыліся штодня. А потым куды што i падзелася. Бы правалілася памяць... Цяпер вось гэты нечаканы сон, як запозненае рэха. Не, сапраўды, як гэта яна нічога не ведае пра Ігара? А хто б мог ведаць? Вадзік Пяткевіч? Яны, здаецца, сябравалі. Але ж ад некага яна чула, што Пяткевіча ўжо няма. Рак. Хто ж ёй сказаў пра гэта? Галя... Галя Манёнак. Некалькі гадоў таму назад выпадкова сустрэліся на выстаўцы, дзе Віка выстаўляла ажно пяць сваіх палотнаў. Абмяняліся тэлефонамі. Галя можа штосьці ведаць i пра Халадневіча. Узяла запісную кніжку, пагартала старонкі... Ну, вось жа гэты нумар... Пачала яго набіраць.
— Мне Манёнак Галю. Галка, ты? Здагадайся... Ды ніякая не Зоя, a Вікторыя Падабед. Ну, дзякуй Богу, успомніла! Ды так, званю па адной маленькай справе. Ты што-небудзь ведаеш пра Халадневіча? Ён? Табе званіў гадзіну таму назад? Цікавіўся маім адрасам?!.
Потым Віка доўга сядзела ў крэсле. Думала. Няўжо ён не ведае, што я, як i калісьці, жыву ў бацькоўскай кватэры? Што ж, вельмі прыкра, што i ў яго не склалася жыццё. Праўда, што тычыцца яе, дык яна асабліва i не імкнулася да гэтага. Ёй не хапала часу на нешта вельмі асабістае. Кароткія, часовыя захапленні i такія ж кароткія расчараванні, тое, што называецца пакутамі жаночага сэрца. Бог з імі, з гэтымі расчараваннямі. Хопіць i пра Халадневіча. Яна хутка набрала нумар знаёмага фатографа. Глуха. Трэба было званіць раней. Ну, а што ў нас у халадзільніку? I яна пайшла на кухню, дзе пераканалася, што ёй трэба ісці па прадукты. Што там з надвор'ем? Зірнула ў акно. Сонечна, значыцца, цёпла. На нейкі момант затрымалася ля люстэрка ў пярэднім пакоі, прыпудрыла яшчэ даволі свежы твар. Яна належала да таго тыпу жанчын, якіх узрост толькі прыхарошвае, паступова надаючы твару тую выразнасць, за якою хаваецца шмат таямніц. Праўда, сама Віка так не лічыла. Прычасала кароткія каштанавыя валасы i выйшла на лесвічную пляцоўку, дзе нямала здзівілася, заўважыўшы чалавека, які сядзеў на лесвічных сходах ля яе дзвярэй. «А гэта яшчэ хто?» — падумала.