— Хадзі да мяне...
I яна пайшла. I ніхто з ix ужо дакладна не мог сказаць, як доўга цягнуўся астатак дня, якім быў вечар,— усё склалася ў душную летнюю ноч, з засмяглымі губамі, гарачым дыханнем i абрыўкамі бессэнсоўных слоў, якія спляталіся ў адно-адзінае: яны разам.
Дзесьці пад раніцу ён папрасіў:
— Можна, я застануся ў цябе на некалькі дзён?
— Толькі пасля таго, як я адасплюся.
Але ёй не спалася... Ужо чулася яго роўнае дыханне i абуджаны ранак стукаўся ў вокны, а яна ўсё спрабавала разабрацца ў сваіх пачуццях. Што для яе цяпер гэты чалавек, які так не падыходзіў да нечага эпізадычнага. З Антонам было ўсё іначай. Яна загадзя ведала, што гэта толькі момант. A тут працяг... рамана, якога не было. Дзесьці далека-далека, што засталося незваротна ў гадах, быў пралог, прэлюдыя, і вось цяпер працяг... Ён яе мужчына, i яна баіцца сваей логікі. Пачуцці лагічных раскладаў не ведаюць. Але якая логіка? Прыйшоў нехта, каго шмат гадоў таму назад яна выкрасліла ca сваёй памяці, i яна так лёгка дазволіла яму стаць блізкім. Як i чым ён жыў усе гэтыя гады? А, урэшце, навошта ёй пра гэта ведаць. Таго не было, што было без яе. I гэта ісціна. Яна здзівілася, калі пачула, што ў другім пакоі звоніць тэлефон. Для некага распачаўся дзень... I, напэўна, дажджлівы. За вокнамі — шэрасць. Ускочыла, прайшла да тэлефона, зняла трубку... Спачатку падумалася, што мог званіць Антон, але гэта была сястра. Сказала, што ўчора прыязджала ў Мінск, хацела забраць нейкія рэчы з хімчысткі, але спазнілася. I цяпер хацела б, каб гэтыя рэчы забрала яна, Віка. Заходзіла да яе, але не застала дома, таму ўкінула квіток у паштовую скрынку...
Гэта ж трэба, не пачула, як званіла ў дзверы сястра! Пра што гаворка, вядома, яна забяжыць у хімчысгку. Дарэчы, учора яна не даставала пошты...
— Віка!
— Прачнуўся ад званка? — Яна на хаду накідвала на плечы халацік,— Нейкія просьбы ў сястры... На хвілінку выйду, забяру пошту...
I, калі вярнулася, затрымалася на кухні. Паклала на халадзільнік квіток, разгарнула «Вячэрнюю газету». Прабегла позіркам па аб'явах...
— Віка, ты дзе?
— У магазін давядзецца ісці табе,— адгукнулася яна,— а не, дык памрэм тут з голаду. Як цікава! — з разгорнутай газетай пайшла да яго. Ён ужо складваў канапу. Яна працягвала: — Слухай, можа, які твой сваяк? Яшчэ спадчыну атрымаеш. Агенцтва «Навін» паведамляе: «Ля берагоў Аўстраліі разбілася яхта мільянера Ігара Халадневіча. Цела нябожчыка апазнаецца. Расшукваюцца спадчыннікі»...
— Дай газету!
Яна падумала, што з ім здарыўся нейкі ўдар.
— Mo i сапраўды твой сваяк?
— Ці можа такое быць?! Віка... У Аўстралію павінен быў ляцець я... У аўстралійскім нацыянальным банку быў адкрыты рахунак на маё імя... Але я пачаў расшукваць цябе. Значыцца, гэта ён... Я ж тут... з табою! — адшпурнуў газету.— Дзе-небудзь паблізу ёсць стаянка таксі? Мне тэрмінова трэба ехаць!
— Куды, Халадневіч?
— Да сябе. Што сталася з маімі лазернымі распрацоўкамі? Ён мог забраць іх з сабой! — і Ігар Апанасавіч кінуўся ў пярэдні пакой, схапіў плашч...
— Чакай,— яго нервовасць перадалася ёй.— У мяне ж машына, я адвязу цябе!
I праз якіх паўгадзіны яны ўжо былі ў кватэры Ігара Апанасавіча. З таго вечара тут нічога не змянілася, нават акно было прыадчынена. Вецер варушыў шторку. Дзве зялёныя папкі ляжалі на стале. Адна з ix была разгорнутая, i некалькі аркушаў паперы вытыркалася з яе. На верхнім, на палях, буйнымі літарамі было напісана: «Ты памыліўся тут! Зрабі правільны разлік!»
— Няўжо?.. Наконт гэтага месца ў мяне не было ніякіх сумненняў.
Ігар Апанасавіч сеў за стол... Схапіў аловак. Слупкі лічбаў імкліва клаліся на аркуш. Нарэшце падняўся з крэсла:
— Неверагодна!.. Віка... Магчыма, ён д'ябал, але ўсё сыходзіцца... Мой лазерны промень перавышае хуткасць святла. Я абверг тэорыю Эйнштэйна! Наша цывілізацыя ступіць на новы шлях развіцця. Віка...— ён сціснуў яе ў абдымках.— Ты разумееш, што гэта такое!
Праз пяць гадоў акадэмік Ігар Апанасавіч Халадневіч у варшаўскім гатэлі «Орбіс» нецярпліва пазіраў на гадзіннік. Праз гадзіну ён павінен рабіць даклад на міжнародным сімпозіуме, але была дамоўленасць з Вікай. Яна павінна была званіць яму ў гэты час, каб сказаць, калі зможа прыехаць да яго ў Варшаву. Тэлефон маўчаў. Час між тым бег, i Ігар Апанасавіч вырашыў, што ў перапынку, адразу пасля свайго даклада, ён паспрабуе дазваніцца дамоў сам.
Калі выходзіў з гатэля, да яго падышоў парцье:
— Пан Халадневіч?
— Ён самы...
— Толькі што вам была тэлеграма Мы думалі, што вы выйшлі раней. Спытайцеся ў пана дырэктара...
Праз некалькі хвілін Ігар Апанасавіч ужо разгортваў тэлеграму. Літары паплылі перад вачыма: «Тэрмінова вылятай. Віка трапіла ў аўтамабільную катастрофу».