У фондзе яе ветліва сустрэла маладзенькая сакратарка i тут жа прапанавала, ледзь не глытаючы словы:
— Вы сядайце... Вам цяжка стаяць. A Марыі Канстанцінаўны няма. Ды хіба ж вы не ведаеце?! Ёй званіў ваш муж з Лондана. Наколькі я зразумела, ён прыязджае. Ну, сядайце ж!
Сакратарка, відавочна, сумавала i не супраць была паразмаўляць з дачкою начальніцы, але Ніна заспяшалася. Алег! Якія могуць быць размовы, калі Алег вяртаецца! Хутка развіталася з сакратаркай, выйшла з фонду i тут жа злавіла таксі... Гэтым днём да свайго начнога кашмару яна больш не вярталася.
Усе думкі былі скіраваныя да Алега. У яе быў шчаслівы шлюб, у што, дарэчы, асабліва ніхто не верыў. Яны пажаніліся праз тры месяцы пасля знаёмства, i зусім маладзенькі кірпаносенькі хлопчык, які да гэтага часу мае выгляд падлетка, аказаўся не толькі добрым мужам, але яшчэ i выдатным вучоным. Ягоныя навуковыя працы друкаваліся па ўсім свеце, i гэта была не першая замежная камандзіроўка. Але ўсе тыя разы камандзіроўкі тычыліся нейкіх пэўных ягоных доследаў, а тут... «Штосьці звязана з космасам,— збіраючыся ў Лондан, сказаў Алег,— Нічога пэўнага я не ведаю. Ну, a калі запрасілі, трэба ехаць!» З-за свайго далікатнага становішча яна не змагла яго правесці, дык, можа, рызыкнуць цяпер i разам з Аркадзем паехаць у аэрапорт? З такою думкай яна i ўвайшла ў кватэру. Да яе адразу кінулася радасная маці
— Ніначка, мне пазваніў Алег...
— Ма-а, я ўжо ўсё ведаю. Заходзіла ў твой фонд. Дзе Аркадзь?
— На фірме... Алег прылятае а трэцяй гадзіне ночы. Аркадзь не будзе заязджаць дадому. Затрымаецца ў офісе, а потым адтуль i паедзе па Алега.
— Значыцца, уся ноч у чаканні тут... дома?! — здавалася, яе расчараванню няма канца.
— Чаму ўся ноч у чаканні? — запярэчыла бабуля Вера.— Ты пойдзеш спаць, Ніначка. Мы тут будзем завіхацца, нешта ладзіць, каб было што выставіць на стол...
— Адразу i накрыем, як толькі з'явяцца Алег з Аркадзем,— энергічна прапанавала Марыя Канстанцінаўна.— Колькі б гадзін ні было, хай самы досвітак! Не так часта зяць вяртаецца з Лондана!
— Вось тады i цябе пабудзім,— бабуля дапамагла Ніне сцягнуць з ног боцікі.— Стамілася, бедная?
— Угу-у...
I калі зайшла ў свой пакой, павяла позіркам з кутка ў куток, зразумела, што i ёй трэба будзе трошкі папрацаваць. Потым былі тэлефонныя званкі... Званіла Каця, якая шукала добрага адваката, каб спагнаць аліменты з Валеркі, які, як высветлілася, нідзе не працаваў, жыў за кошт сваёй бізнесменкі. Пазваніў i Аркадзь з аэрапорта, сказаў што, дзякуй Богу, Алегаў рэйс не затрымліваецца. Маці ледзь не гадзіну прагаварыла па тэлефоне з суседкай, кватэру якой на мінулым тыдні абакралі, i цяпер суседка засцерагала, маўляў тое, што зяць пабыў у Лондане, вельмі добра, але ж i не з пустымі рукамі ён адтуль вернецца, каб хто не навёў?! У яе цяпер ёсць знаёмыя хлопцы, якія за трыста даляраў могуць паставіць жалезныя дзверы. Потым Ніна чула, як гэтыя самыя «жалезныя дзверы» маці шумна абмяркоўвала з бабуляй. I павярнула ўсё на свой лад.
— Умацуемся, дык ужо абавязкова абкрадуць! Адразу хтось вырашыць: калі жалезныя дзверы паставілі, значыцца, ёсць што красці!
Ніна пазяхала ў ложку. Яе нібыта ўсё гэта i не тычылася. Ну, час такі... Ну, боўтаюцца людзі ў нейкай сваёй прорве, i калі засяроджвацца на гэтым, дык навошта тады i жыць?! Яна прасіла Алежку, каб прывёз ёй Шэкспіра ў арыгінале, a маці пра нейкія жалезныя дзверы! Апошняе, што яшчэ не патанула ў сне, быў надпіс на сцяне, які зрабіў Алег чырвоным фламастар: «Сёння я ўпершыню даведаўся пра цябе, Максім. Цалую, тата!»