— Вася! — чуецца за акном жаночы голас,— Ва-ася!
— А-а, спадарыня Сенечкава! Вы таксама выйшлі?! У вас таксама безграшоўе? Спазніліся, шаноўная... Доўга спіцё! Я ўжо тут усё пазбіраў!
— Цяпер ва ўсіх безграшоўе, Вася. Але я не збіраю бутэлек, я шукаю свайго Сенечку. Уяўляеш, Вася, ён не начаваў сёння дома. Сеню даймаюць сны. Жахлівыя сны, Вася! Ты памятаеш, у нас быў цюцька... Такі рудзенькі, калмаценькі... Мы i звалі яго Рудзік. А Сенечка вяртаецца з працы стомлены-стомлены i галодны, Вася. Заўжды галодны. I я пакідаю яму ў халадзільніку сасіску. I вось тую сасіску, Вася, дзеці скармілі Рудзіку. Сеня, вядома, раззлаваўся, Сеня быў вельмі стомлены... I ён вывез Рудзіка за горад... Выпусціў з машыны i паехаў... А Рудзік бег за нашым «Масквічом», бег, бег... А потым раптам з-за павароткі выкаціў вялізны «МАЗ», Вася. Сенечка ўсё гэта бачыў у бакавое люстэрка... I адвярнуўся. A калі зноў паглядзеў, Рудзіка ўжо не было, Вася. Была рудзенькая плямка на асфальце. Вася, цяпер усё гэта Сенечка штоночы бачыць у сваіх снах... Але гэта, Вася, ужо не Рудзік бяжыць за нашым «Масквічом», гэта бяжыць сам Сенечка ў выглядзе Рудзіка... I ён бачыць той «МАЗ» i ведае, што вось зараз, зараз i здарыцца тое... I застанецца толькі рудзенькая плямка... I Сенечка падхопліваецца, i ён увесь дрыжыць, Вася, i абліваецца потам. Я схіляюся да яго, я пытаюся: «Сенечка, Сеня, што здарылася?!» I ён мне адказвае: «Га-аў! Га-аў!» Гэта так страшна, Вася-я, так страшна, калі ты пытается, што здарылася, i табе адказваюць: «Га-аў!»
— Во-о даюць! — ускрыквае Вася.— Бля-я... Толькі зірніце! Вунь з таго акна, з сёмага паверха, пятая пляшка ўжо вылятае! Ну i народ! От-т д-дае ! От-т жлукціць! Відно, добра сядзяць хлопцы!
— Ва-ася, ты мяне паслухай, Вася! Я ведаю... ты ж закадзіраваны. Усе ведаюць... У цябе ёсць паперка. Ты i мне паказваў: на ўсё жыццё! Дык скажы мне, Вася, ці можна закадзіравацца ад сноў?
Мне гэта чуць нецікава. Мне толькі вельмі шкада Рудзіка, i я ўстаю з ложка. Мімаходзь азіраю сябе ў люстэрку. І як гэта Спілберг вызначыў што на мне акурат турэцкі выраб? Самая што ні ёсць звычайная кашуля! «Чаму вас не арыштавалі? Няўжо вас не спыніў ніводзін паліцэйскі?!» — чамусьці ўспомніліся ягоныя словы. Вось яна, расхваленая амерыканская дэмакратыя! Але чаго толькі не прысніцца! Вунь сусед Сенечка пасля сваіх сноў гаворыць: «Га-аў!» Зараз пайду, зраблю ранішнюю каву, а пасля пачну будзіць сваіх сямейнікаў. I калі нарэшце ўсе разыдуцца, можна будзе сесці за пісьмовы стол. Хоць ахвоты ніякай, амаль высільваю з сябе чарговае апавяданне «Сямейны спектакль Сякеркаў». Вядома, што ні сям'я, то свой спектакль, але бы хтосьці падкінуў мне сюжэт i зноў жа гэтыя «С» у назве... Ну, Спілберг, Спілберг!..
Але тою раніцай сесці за пісьмовы стол мне не давялося. Было шмат неабавязковых тэлефонных званкоў. Гэта выводзіла з сябе i раздражняла. Заставалася адно: адключыць тэлефон, што ўжо рабіла неаднойчы. Але тады пачнуць з'яўляцца думкі: а раптам штосьці пільнае, выключна неадкладнае, ды i свае ж хатнія... У любы момант можа патэлефанаваць муж: «Ты не забылася, што ў мяне канчаюцца цыгарэты?» Альбо: «А ці ёсць у нас там гарбата?» I трэба бегчы па цыгарэты i па гарбату... I які ўжо пісьмовы стол! Хочаш мець сямейны камфорт, дык сама яго i арганізоўвай. Вось i зноў хтосьці звоніць...
— Але-е-е...
— Ра-а?! Ты-ы?! Ра-а, гэта сапраўды ты?! Што ж адбываецца, Pa?— Таня ажно захліпаецца ад узбуджанасці,— Стыў здымаў рознае, але ў жыцці, Pa, яму давялося пабачыць штосьці такое ўпершыню! Ра-а, Стыў не ведае, што i думаць! I мы з Эрыкам таксама! Стыў кажа, ты знікла... Стаяла перад ім i знікла, бы растала... Я адразу ператэлефанавала Стыву, i ён гэта ўсё расказаў... Ён аглушаны! Ён у вялікім здзіўленні! Уражаны надзвычай! Ра-а, дык што ж гэта? Як ты магла за такі кароткі тэрмін апынуцца дома?! Ты ж была ў Стыва ў Лос-Анджэлесе... Мы размаўлялі...
— Ага-а, была... Але, даруй, адкуль ты ведаеш пра гэты мой сон? — пытаюся я i сама міжволі пачынаю хвалявацца, спрабуючы ўнікнуць у ейныя словы, у тое, што яна мне туг наказала.
— Ра-а, які сон? Не заблытвай усё да канца. Ты была у Стыва, i за гэтым штосьці хаваецца... Уявіць немагчыма, але гэта ўсё праўда, Ра-а! Я ледзь стаю на нагах, мяне ўсю калоціць. Эрык дае мне нейкія кроплі.
— Таня, супакойся... Мы з табой маглі бачыць аднолькавы сон. Мы ж сваякі... У сваякоў гэткае бывае.
— Глупства! Я, дзякуй Богу, яшчэ пры сваім розуме... Я не звар'яцела, Ра-а. Стыў сказаў, што ты нават пакінула ў яго нейкія свае газеты. Што там надрукаваны твае апавяданні, i ён не ведае, што з імі рабіць цяпер?!
I тут я не вытрывала, нервовае напружанне лопнула. Я проста ўзарвалася: