І плады растуць на дрэвах. Тыпу груш, ананасаѓ, какосаѓ, дынь, бананаѓ і іншага.
І водары вакол такія салодкія і прыемныя...
Палкоѓнік Петухоѓ паѓтараѓ:
- Гэта рай!
Палкоѓнік Раман Злотнікаѓ запярэчыѓ:
- Не судзі аб фантане, пакуль пап'еш з яго вады!
Генерал Жукоѓскі кіѓнуѓ:
- Так! Верталёт мне! Паглядзім на гэты Эдэм зверху!
Капітан Стральцова скамандавала:
- Верталёт генералу!
Некалькі секунд доѓжылася паѓза, а затым былі воклічы:
- Маторы заглухлі. Машыны селі!
Генерал Жукоѓскі свіснуѓ:
- Вось гэта рай!
Жанчына гадоѓ трыццаці Стральцова заѓважыла:
- У раі не павінна быць зброі!
Палкоѓнік Петухоѓ кіѓнуѓ:
- Мы ѓліплі! Добра яшчэ, што сувязь працуе....
Генерал кіѓнуѓ. І звярнуѓ увагі што шчацінне на твары Петухова кудысьці знікла.
І што проста на вачах сталі разгладжвацца маршчыны.
А ѓ палкоѓніка Злотнікаѓ пачаѓ бляднець і памяншацца шнар на твары.
Ды і сівыя валасы Рамана цямнелі проста на вачах.
Анастасія Стральцова, гэта таксама заѓважыла, піскнуѓшы:
- Ого! У раі маладзеюць!
Анастасіі самой гадоѓ за сорак, але на выгляд не больш за трыццаць. І яна вельмі камплексуе з нагоды сваёй знешнасці. Ёй здаецца што яна занадта ѓжо тоѓстая, то прышчык на твары, то маршчынка. Хаця Анастасія хутчэй мускулістая, чым тоѓстая. Стройны яна не здаецца, але прэс у яе плітачкамі. Анастасія светла-рудай масці, даволі прыгожая. Вось зараз яна раскрыла смартфон і ѓключыла галаграму. Вось яе твар буйным планам. Ледзь прыкметныя маршчынкі спелай жанчыны, з мужным падбародкам і са шрамам які амаль сцёрты, але на святла прыкметны на твары.
Цяпер праѓда малюсенькія сетачкі ѓ вачэй разгладжваюцца, і відаць шнар і без таго амаль сцёрты касметолагамі знікае. І сам твар пачынае мяняцца.
Фізіяномія спелай жанчыны, акругляецца, і станавіцца юным, свежым, міленькім тварыкам дзяѓчыны. Ды так Анастасія яшчэ прыгажэйшая... І ѓ яе звужаюцца не ѓ меру, не па-жаночаму шырокія плечы.
Юры Петухоѓ нечакана выклікнуѓ:
- Вось чорт...
Уладзімір зірнуѓ на яго. Які вісеѓ на жываце аѓтамат нібы ледзяша стаѓ бляднець і раставаць. Твар у Юрыя таксама стаѓ нашмат маладзейшы, амаль як у падлетка. І ѓ сваю чаргу сталі звужацца масіѓныя плечы.
Генерал свіснуѓ:
- Мы маладзеем?
Анастасія прачырыкала:
- Гэта цудоѓна!
Юры Петухоѓ прароѓ:
- Зброя знікае!
Сапраѓды аѓтамат канчаткова збялеѓ і знік. Адначасова нібы ільдзінкі сталі раставаць і танкі. Што выглядала гратэскава, не ѓсё відаць было, але...
Анастасія прачырыкала:
- Колькі можна - складзеце зброю,
Паглядзіце на жыццё - яно лепшае!
Юры Петухоѓ крыкнуѓ, замахнуѓшыся:
- Ты што дурніца? Мы становімся безабароннымі!
Уладзімір заѓважыѓ:
- Спецназаѓцы ѓмеюць біцца...
Раман Злотнікаѓ якому было ѓжо за пяцьдзесят, але ён імкліва маладзеѓ, піскнуѓ:
- Трэба сабраць усіх байцоѓ і трымаць іх разам!
У гэты момант зброя канчаткова знікла. І самі салдаты сталі змяншацца. Адначасова на пачатку бляднець і знікаць адзенне і боты, а таксама шлемы.
Стральцова забуркавала:
- Ой што вы! Я так не хачу!
Юры Петухоѓ, які ѓжо выглядаѓ гадоѓ на чатырнаццаць зароѓ:
- Гэта нешта накшталт чысцілішча!
Раман Злотнікаѓ адзначыѓ:
- Ды ѓсе мы быццам бы як дзеці...
Уладзімір Жукоѓскі праспяваѓ:
-Не трэба толькі панікі,
Мы віцязі не ватоѓцы!
Вось вопратка канчаткова на іх знікла... Воіны ператварыліся ѓ хлопчыкаѓ гадоѓ дванаццаці, а Стральцова стаѓ дзяѓчынкай. Згараючы ад сораму яна тут жа захуталася ѓ вялікі аранжавы лісток.