Хлапчукі таксама інтуітыѓна сталі заварочваць лісце вакол сцёгнаѓ.
Зрэшты, асабліва апранацца не хацелася - надвор'е гарачае, а небе адразу чатыры свяцілы.
Уладзімір таксама прычыніѓ сорам абматаѓшы вакол сцёгнаѓ ліст. І агледзеѓся. Усё навокал пачало здавацца яшчэ большым, чым раней. А ён зараз мускулісты хлапчук з кароткай і моднай стрыжкай. Уся іх зброя і адзенне і тэхніка зніклі. Не было нават люстэрка.
Але асобнае лісце на дрэвах мела паліраваную паверхню.
Уладзімір і некалькі афіцэраѓ падбеглі каб паглядзець.
І выпусцілі воклічы. Яны сталі хлопчыкамі і выглядалі гадоѓ на дванаццаць адны крыху вышэй за іншыя крыху ніжэй.
Уладзімір таксама глядзеѓ у люстэрка. Сімпатычны, мускулісты, светлавалосы хлопчык. Падобны да Уладзіміра ѓ дзяцінстве, але прыгажэйшы.
Іншыя хлапчукі таксама захаваѓшы індывідуальнасць здабылі ідэальна правільныя рысы асобы, і рэльеф мускулатуры. Стральцова да люстэрка не падыходзіла. Паменшылася ѓ памерах, яна стала раѓці.
Хоць твар у яе было прыгожай дзяѓчынкі, але яе цела страціѓшы пышныя формы, відавочна страціла прывабнасць. Зрэшты, Уладзімір і так абвык сябе трымаць у руках і не думаць падчас вайны аб жанчынах. Цяпер жа ён быѓ у шоку, скінуѓшы трыццаць з лішнім гадоѓ.
Праѓда ѓ целе лёгкасць, прага руху і ѓ галаве жаданне весяліцца.
Дзеці яны звычайна ж увесь час усміхаюцца і вясёлыя калі ѓ іх нічога не баліць.
А вось зараз у цябе дзіцячае цела і дарослая памяць і асоба.
Уладзімір адчуваѓ з аднаго боку страх - яны засталіся без зброі і безабаронныя ѓ невядомым свеце, нават без адзення. А тут можа быць утоены сур'ёзныя і моцныя ворагі. Ды і драпежныя звяры могуць насяляць.
А іншы быѓ захапленне - ён вярнуѓся ѓ дзяцінства і так сябе добра адчувае! І наколькі ѓсё вакол яркае і маляѓнічае, а водары казычуць ноздры.
Уладзімір босы, дзіцячай нагой правёѓ па аранжавай траве і адчуѓ прыемнае казытанне.
Ды тут так добра ѓ такую спякоту без адзення. І такі цуд нібы ён у раі.
Раман Злотнікаѓ падскочыѓ і адзначыѓ:
- Як добра я сябе адчуваю! Столькі ѓва мне энергіі і сілы!
Уладзімір кіѓнуѓ і заѓважыѓ:
- Ды Ромка! Сапраѓды ѓва мне і радасць і трывога! Вось што чакае нас далей?
Юры Петухоѓ упэѓнена адказаѓ:
- Будзем жыць у раі! І гэта выдатна!
Спецназаѓцы, ператварыѓшыся ѓ хлопчыкаѓ, насіліся і смяяліся. Мільгалі голыя, круглыя пятачкі дзяцей. Многія з іх былі зусім голенькім, іншыя з лісця зрабілі насцегнавыя павязкі. Салдаты і афіцэры стаміѓшыся ад суровай дысцыпліны шчыра радаваліся. Шчасце перапаѓняла сэрцы ѓ цудоѓным свеце, калі яны вярнуліся ѓ дзяцінства.
Хлопчыкі зрывалі садавіну і прагна іх калі.
Раман заѓважыѓ:
- Яны могуць па травіцца!
Юры лагічна запярэчыѓ:
- А што лепш памерці з голаду? Мне таксама хочацца есці!
Уладзімір паводле кіѓнуѓ:
- Аналізатар на таксіны знік, так што нам давядзецца рызыкнуць! Не паміраць з голаду.
Анастасія перастала раѓці. Яна сарвала з дрэва пару пялёсткаѓ і паспрабавала зрабіць падабенства сукенкі. Яе валасы сталі амаль белым, і карацей, а босыя ножкі злёгку загарэлыя, так і мільгалі.
Раман заѓважыѓ:
- Мы перасталі памяншацца і затрымаліся ва ѓзросце перадпадлеткавым. Гэта вядома ж і выдатна і не вельмі!
Уладзімір заѓважыѓ з усмешкай:
- Ну, дванаццаць гадоѓ не пяць! І я спадзяюся мы яшчэ падрасцем!
Юрый Петухоѓ, скалячыся падміргнуѓ і заѓважыѓ:
- У мяне такі радасны настрой! Нібы вялікае свята!
Хлопчык-генерал кіѓнуѓ:
- Гуляюць юныя гармоны! Фізічна здаровыя дзеці такія шчаслівыя! Яны ѓвесь час у добрым настроі!
Раман тупнуѓ босы, дзіцячай ножкай і адзначыѓ:
- А тут рай і садавіна такая смачная!
Дзеці са спецназа ѓжо без сарамлівасці елкі, экзотыку. Асцярожна паспрабаваѓ і Раман.
Генерал падумаѓ: ён гэта ці не ён? Памяць была ранейшай, і нават стала яшчэ вастрэйшай і ярчэйшай, і разам з тым гэта быѓ і не зусім ён. У прыватнасці настрой прыѓзняты і хочацца смяяцца. І цела вельмі лёгкае, нібы ѓ сне. І свет стаѓ яшчэ ярчэй чым быѓ. І такое адчуванне, што ты нібы патрапіѓ у рай.