Ты хлапчук? А можа быць у раі ѓсё і павінны быць дзецьмі?
Помніцца Ісус казаѓ, што вы павінны быць як дзеці, каб успадкаваць царства нябеснае.
Уладзімір калі садавіна, дзівячыся наколькі прыемны ѓ іх густ. І да якой ступені яны экзатычныя і цудоѓныя. І гэта ѓ цэлым настолькі атрымлівалася выдатна.
Наста таксама прыступіла да ежы. Яна была ѓ сукенцы з пялёсткам, нагадвай Дзюймовачку.
Успомнілася Уладзіміру і казка пра двух дзяцей у свеце насякомых. Там яны таксама былі сярод вялікіх кветак. Але тут хоць казуркі мірныя.
Ды гэта выглядае раем і Эдэмам.
Палкоѓнік Ромка спытаѓ генерала Воѓку:
- Тут так цудоѓна!
Хлопчык-генерал заѓважыѓ:
- Можа, быць усё і не так ужо добра...
Уладзімір узгадаѓ адзін раман, дзе злачынцаѓ адпраѓлялі ѓ свет, у якім у паветры быѓ распылены наркотык і людзі ѓпадалі ѓ эйфарыю. Гэта з аднаго боку гуманна, але з другога.
А можа, і гэта рай для злачынцаѓ? Усё ж ён Уладзімір забіваѓ людзей, і нават катаваѓ. Пару разоѓ здаралася прымушаѓ да кахання жанчын. Быѓ выпадак, калі ён асабіста хлопчыку гадоѓ трынаццаці злёгку падсмажыѓ голыя пяткі паяльнай лямпай, каб здабыць інфармацыю. Праѓда ён гэта рабіѓ акуратна што б не пакалечыць.
Але хлопчык усё роѓна нема гарлапаніѓ. Хаця ѓ канчатковым выніку прагаварыѓся.
Так што ѓ Уладзіміра лычык у гармату.
Як і ѓ многіх іншых. Тут спецпрызн ужо меѓ баявы досвед, і пачаткоѓцаѓ што не нюхалі пораху трохі.
Хоць раз пекла такое прыгожае?
Уладзімір пажыраѓ садавіну. Дзеці-спецназаѓцы кідаліся адно ѓ аднаго скуркамі і рагаталі. Ды несалідна гэта, нібы і сапраѓды запалі ѓ дзяцінства.
Хлапчук-генерал прароѓ, звонкім голасам:
- Смірна - рукі па швах!
Дзеці-спецназаѓцы машынальна замерлі. Але толькі на пару секунд, а потым зноѓ кінуліся бегаць і смяяцца.
Відаць каманда дадзеная дзіцячым голасам, і напаѓголым хлапчуком іх не ѓразіла!
Уладзімір буркнуѓ:
- Я ваш камандзір і генерал!
Анастасія заѓважыла:
- У цябе няма пагонаѓ! Ды і наогул у гэтым свеце, ты такое ж дзіця, як і ѓсё!
Уладзімір з уздыхам адказаѓ:
- Падобна на тое! Але павінен быць нехта старэйшы!
Юры Петухоѓ прапанаваѓ:
- Давайце збяром каманду і выберам сабе атамана!
Анастасія выказалася:
- А можа, лепш каралеву! Тут тры тысячы хлопчыкаѓ, і толькі адна дзяѓчынка!
А значыць яна і павінна стаць каралевай!
Уладзімір з сумневам паківаѓ галавой:
- Мужчына павінен іх трымаць у руках!
Раман паціснуѓ плячыма і заѓважыѓ:
- А можа, лепш наогул без камандзіра! Будзем жыць як дзікуны ці Рабінзоны. У гэтым раі!
Анастасія кіѓнула:
- Ды гэта было б крута!
Юры прапанаваѓ:
- Давайце можа быць у футбол пагуляем?
Уладзімір пакруціѓ галавой:
- Няма ѓ нас мяча!
Дзяѓчынка заѓважыла:
- Можна са лупіны зрабіць!
Хлапчукі-спецпрызнаѓцы змагаліся на руках, і гулялі ѓ лавіткі. Гэтак жа ѓжо некаторыя спрабавалі развесці агонь трэннем і вывастрыць дубінкі.
Раман заѓважыѓ, усміхаючыся:
- Можа гусеніцу засмажым і паямо мяснога?
Уладзімір гулліва праспяваѓ:
- Усё лічаць і ѓзімку і вясною,
Нязменнае меню маё мясное!
Анастасія хіхікнула і адзначыла:
- З нас так дзяцінства і прэ!
Юры кіѓнуѓ:
- Быццё вызначае прытомнасць!
Уладзімір стукнуѓ кулаком па дрэве і рыкнуѓ:
- Хопіць! Давайце хлопцы без лішняга глупства! Я ваш камандзір! І анархія не дапушчальная!
Юры і Раман хорам адказалі:
- Забудзься кім ты быѓ! Тут мы ѓсё роѓныя!
Анастасія кіѓнула і дадала:
- А гусеніцу паспрабуем, і разам з ёй коніка.
. РАЗДЗЕЛ Љ 2.