У ардынатарскую ўвайшлі Чумакоў, Жуковіч і Бабіцкая. Чумакоў прайшоў за свой стол, Жуковіч і Бабіцкая з абярэмкам гісторый хваробы селі на канапе: з панядзелка Бабіцкая ішла ў адпачынак і передавала Варвары Сямёнаўне сваіх хворых.
— Бывае...— Малышаў нервова пасмыкаў матузкі на сваім пакамечаным халаце. Вечна ў яго халат быў — быццам цяляты пажавалі, апране ў панядзелак чысценькі, накрахмалены, аж блішчыць, а ўжо ў сераду — ну што тая ануча. Усе толькі дзівіліся, як яму гэта ўдаецца.— Але ж ты цягнуў яго за вушы з таго свету зусім не таму, што ён паабяцаў табе памагчы з кватэрай. А каб не абяцаў? Каб у вас пра кватэру нават гаворкі не было? Ты што, не бегаў бы да яго ў суботу, у нядзелю? Пакінуў бы чалавека з перытанітам і паехаў грэць пуза на поўдзень? Няпраўда, нікуды ты б не паехаў, нават каб замест гэтага дзеяча ў цябе ляжала непісьменная вясковая бабуля. Бо ты не свістун, а ўрач. Такая наша доля, і гаварыць тут няма пра што. Самі выбіралі, ніхто не навязваў. А што ў людзей кароткая памяць, дык гэта ж адвеку. Усё забываем: і добрае, і дрэннае. Людская ўдзячнасць — што сонейка позняй восенню: бліснула і няма, схавалася за хмары. Аднак, Надзейка, будзь чалавекам, пашукай яго тэлефон. Брыдка, разумею, ды што ж ты зробіш, такі выпадак... Як па мне, дык век яе не было б, той ікры, я без яе, лічы, жыццё пражыў — і нічога, не ўмарнеў, вунь які таўстун, а тут — хоць ты нарадзі, а падай. Таму што якое ж гэта вяселле, калі на сталах няма ікры? На ўвесь свет зганьбяць. Памры, толькі каб было не горш, чым у людзей. А людзі ж недзе ўсё гэта дастаюць. Нейкі дзіўны час настаў, вось што я вам, калегі, скажу: нідзе нічога няма, але ўсё можна дастаць. Абы знайшоўся знаёмы дырэктар магазіна, склада, базы…
— Знялі б лепей рэстаран — і ніякіх турбот,— соладка пацягнуўся Жэня Тарасаў і адштурхнуў на край стала сшытак з нейкімі сваімі запісамі.— У рэстаранах пакуль усё ёсць, што душа пажадае. А яшчэ — музыка, прастора, абслугоўванне… Ну хто цяпер гуляе вяселлі дома, Анатоль Сяргеевіч? Гэта ж нейкі анахранізм!
— А колькі тая прастора каштуе, ты ведаеш? — Малышаў пачырванеў, быццам у яго ўся кроў прыліла да твару, і пакрыўджана засоп.— Жэнечка, здаецца, ты мяне з некім пераблытаў. Я не нарыхтоўшчык спажывецкай кааперацыі і не загадчык секцыі імпартнай мэблі. Не шабашнік-маляр і не халтуршчык-аўтамеханік. Я не прымаю пустыя бутэлькі і не рамантую каляровыя тэлевізары. Як гаварыў Аркадзій Райкін, я да «паважаных людзей» не належу. Я сціплы савецкі ўрач і ні грошай, ні каштоўных падарункаў ад сваіх хворых або іх родзічаў, як сёй-той у нас, не вымагаю. Праўда, зрэдку, гады ў рады, мне перападае пляшка каньяку, дык я — не тое што некаторыя! — прынцыпова не нясу гэту пляшку дадому, а рэалізую пасля работы з калегамі, бо яна пячэ мне рукі. Ну, а калі ўлічыць, што я, пры маёй сямейцы, не кожны дзень маю рубель, каб паабедаць у нашай інстытуцкай забягалаўцы, і таму бяру з дому бутэрброды, гаварыць са мной пра вяселле ў рэстаране, прабач, проста амаральна.
Жэня, які не чакаў ад звычайна дабрадушнага і рахманага Анатоля Сяргеевіча такой водпаведзі, разгубіўся.
— Даруйце, калега,— прамармытаў ён,— я не думаў вас пакрыўдзіць. Я сапраўды сказаў глупства, даруйце мне, калі ласка.
— Ды кіньце вы! — Каламійцава знайшла сярод паперак у шуфлядзе свайго стала лісток з патрэбным тэлефонам, набрала нумар.— Іван Іванавіч? Ой, як удала! Добры дзень, гэта доктар Каламійцава вас турбуе. Як здароўе Антаніны Андрэеўны? Цудоўна, вельмі рада. Калі ў нас з ёю чарговая сустрэча? У канцы месяца? Вось і добра, няхай прыязджае. Іван Іванавіч, у мяне да вас далікатная справа. Мой калега доктар Малышаў выдае замуж дачку. Ну, самі разумееце… Так, так… Сёння ў сем гадзін вечара? Зразумела. Ён зойдзе, абавязкова. Не, не, дзякуй, асабіста мне нічога не патрэбна. («Дурніца,— падумала яна.— Папрасі апельсінаў для Марынкі!») Вельмі вам удзячна, але мне сапраўды нічога не трэба. Ну, будзьце здаровы, прывітанне жонцы.
Каламійцава паклала трубку і выцерла хустачкай спацелую далонь.
— Усё чулі? Вось так… Бярыце сумкі і грошы, паабяцаў атаварыць па першай катэгорыі. Дарэчы, Анатоль Сяргеевіч, можа, вам пазычыць рублёў дзвесце? У мяне якраз ёсць лішнія. Хоць на год, хоць на два…
— Дзякуй, Надзейка, не трэба,— удзячна ўсміхнуўся Малышаў. Ён ужо быццам забыўся пра недарэчныя словы Жэні Тарасава і павесялеў.— Цяпер, лічы, усе пытанні вырашаны. Можа, ты з мужам да нас у суботу зазірнеш? Ну, глядзі, а то прыходзьце, будзем рады. А да твайго Івана Іванавіча я Любку з зяцем выпраўлю. Што ні гавары, а ўсё ж такі не да твару мне з сумкамі па заўмагах цягацца.