Я сціснуў далонямі вушы – пакута.
ЧОРНЫЯ ПТУШКІ
Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы
Ў жудасны колер.
Голае поле. Дарога. Калёсы.
Вецер у коле.
Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...
Птушак няволяць —
Гоняць, як хмару, птушыныя лёсы.
Вецер у коле.
Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...
Цьмяна у полі.
Пругкія крылы, як вострыя лёзы.
Вецер у коле.
Чорныя птушкі ўсадзілі ў нябёсы
Крылы.
Даволі!
Ўпалі на глебу чырвоныя сьлёзы...
Вусьцішна ў полі.
НАТОЎП
Натоўп рухаецца па шляху, брукаваным
жывымі чалавечымі галовамі.
На адзіным дрэве
ўскрай бясконцай людской плыні
пугачом
сядзіць вірлавокі дзядзька.
— Хадынка нібыта, Хадынка нібыта... —
бесперапынна мармыча ён.
Ці ён папярэджвае, ці ён пытаецца?
Натоўп моўчкі абмінае дзівака.
Каб неяк прыхаваць пачатак і канец,
масянжовы месяц спрабуе захінуць
залатое сонца. Але сонца паглынае
цемру, і натоўп —
як на далоні. Толькі дзе той пачатак,
дзе той канец? Углядайся да зьнямогі,
а калі стомішся, то шлях, брукаваны
чалавечымі галовамі, здзівіць
бязлюддзем.
ДЫСКУСІЯ
“Я з Вамі не згаджаюся, выкладчы”, -
І яйка курыцу вучыла,
Нягледзячы на розум матчын.
І непісьменны ведаў больш магістра.
Я за траісты
Саюз сумлення, ведаў, апантанасці.
Хапае і ў маіх развагах таннасці.
Затое некалі панурыцца
І слухаць міратворныя сівыя байкі.
А што калі зарэзаная курыца
Нам несла залатыя яйкі?
НА ВЕЧАРЫ ПАЭЗІІ
Анатолю Сысу
О, колькі нас вояў
Мянціць языкамі,
І то калі ў гэтым
Няма небяспекі.
- Ты сам паспрабуй.
...І стаю перад вамі,
І вусны дранцвеюць,
І шэпты, як здзекі.
З чаго распачаць
Мне размову, каб словы
Прытулак знаходзілі –
Ў душах сагрэцца?
Якія узрушаць
Жыццёвыя сховы,
Каб грукала слова
Аб сэрца да сэрца?
Хвіліны маўчання
Даўжэй за гадзіны.
З чаго распачаць?..
Пачынаю з Радзімы.
ДЭЛЕГАТ
Сто тысяч людзей дэлегата
Сем дзён выбіраюць на Сойм.
Сто тысяч пытанняў узнята.
(Багата прыкрыюць крысом.)
Дзве тысячы кандыдатаў
Люд вынес на суд грамады.
З іх кожны прамоўца выдатны
І вораг нішчымнай вады.
З іх кожны грамадзкі руплівец...
А гэты глядзіць немаўлём.
Хто ў позірк паверыў шчымлівы?
Хто праўду заблытаў жыццём?
Я САМ УБЫЧЫЎ
Не пазычай мне сваіх воч,
Я сам убачыў, не дзіця,
Сусветаў бездань — калі ноч,
А калі дзень — мяжу жыцця.
Яшчэ я ўбачыў птушкі след,
Што на шляхах вятроў, аблок,
І як займаецца сусвет,
Дзе панаваў мярцвячы змрок.
І цуды дробныя — наўзбоч,
Не патрабуюць адкрыцця.
Не пазычай мне сваіх воч,
Я сам убачыў, не дзіця.
МЯНТУЗ
У сонных водах рэчкі Гайна
Жыццё віруе разнастайна.
Міфалагічныя істоты
Мянтуз пакінуў без работы.
Як вадзянік, людзей пужае,
Лятае ноччу на кажане.
Сарвецца — плёх — буйныя хвалі
На строме рэчку абганялі.
А рыбакам замест улову