Выбрать главу

Я сціснуў далонямі вушы – пакута.

ЧОРНЫЯ ПТУШКІ

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы

Ў жудасны колер.

Голае поле. Дарога. Калёсы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...

Птушак няволяць —

Гоняць, як хмару, птушыныя лёсы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...

Цьмяна у полі.

Пругкія крылы, як вострыя лёзы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі ўсадзілі ў нябёсы

Крылы.

Даволі!

Ўпалі на глебу чырвоныя сьлёзы...

Вусьцішна ў полі.

НАТОЎП

Натоўп рухаецца па шляху, брукаваным

жывымі чалавечымі галовамі.

На адзіным дрэве

ўскрай бясконцай людской плыні

пугачом

сядзіць вірлавокі дзядзька.

— Хадынка нібыта, Хадынка нібыта... —

бесперапынна мармыча ён.

Ці ён папярэджвае, ці ён пытаецца?

Натоўп моўчкі абмінае дзівака.

Каб неяк прыхаваць пачатак і канец,

масянжовы месяц спрабуе захінуць

залатое сонца. Але сонца паглынае

цемру, і натоўп —

як на далоні. Толькі дзе той пачатак,

дзе той канец? Углядайся да зьнямогі,

а калі стомішся, то шлях, брукаваны

чалавечымі галовамі, здзівіць

бязлюддзем.

ДЫСКУСІЯ

“Я з Вамі не згаджаюся, выкладчы”, -

І яйка курыцу вучыла,

Нягледзячы на розум матчын.

І непісьменны ведаў больш магістра.

Я за траісты

Саюз сумлення, ведаў, апантанасці.

Хапае і ў маіх развагах таннасці.

Затое некалі панурыцца

І слухаць міратворныя сівыя байкі.

А што калі зарэзаная курыца

Нам несла залатыя яйкі?

НА ВЕЧАРЫ ПАЭЗІІ

Анатолю Сысу

О, колькі нас вояў

Мянціць языкамі,

І то калі ў гэтым

Няма небяспекі.

- Ты сам паспрабуй.

...І стаю перад вамі,

І вусны дранцвеюць,

І шэпты, як здзекі.

З чаго распачаць

Мне размову, каб словы

Прытулак знаходзілі –

Ў душах сагрэцца?

Якія узрушаць

Жыццёвыя сховы,

Каб грукала слова

Аб сэрца да сэрца?

Хвіліны маўчання

Даўжэй за гадзіны.

З чаго распачаць?..

Пачынаю з Радзімы.

ДЭЛЕГАТ

Сто тысяч людзей дэлегата

Сем дзён выбіраюць на Сойм.

Сто тысяч пытанняў узнята.

(Багата прыкрыюць крысом.)

Дзве тысячы кандыдатаў

Люд вынес на суд грамады.

З іх кожны прамоўца выдатны

І вораг нішчымнай вады.

З іх кожны грамадзкі руплівец...

А гэты глядзіць немаўлём.

Хто ў позірк паверыў шчымлівы?

Хто праўду заблытаў жыццём?

Я САМ УБЫЧЫЎ

Не пазычай мне сваіх воч,

Я сам убачыў, не дзіця,

Сусветаў бездань — калі ноч,

А калі дзень — мяжу жыцця.

Яшчэ я ўбачыў птушкі след,

Што на шляхах вятроў, аблок,

І як займаецца сусвет,

Дзе панаваў мярцвячы змрок.

І цуды дробныя — наўзбоч,

Не патрабуюць адкрыцця.

Не пазычай мне сваіх воч,

Я сам убачыў, не дзіця.

МЯНТУЗ

У сонных водах рэчкі Гайна

Жыццё віруе разнастайна.

Міфалагічныя істоты

Мянтуз пакінуў без работы.

Як вадзянік, людзей пужае,

Лятае ноччу на кажане.

Сарвецца — плёх — буйныя хвалі

На строме рэчку абганялі.

А рыбакам замест улову