ДЫСКУСІЯ
«Я з Вамі не згаджаюся, выкладчы», —
І яйка курыцу вучыла,
Нягледзячы на розум матчын.
І непісьменны ведаў больш магістра.
Я за траісты
Саюз сумлення, ведаў, апантанасці.
Хапае і ў маіх развагах таннасці.
Затое некалі панурыцца
І слухаць міратворныя сівыя байкі.
А што калі зарэзаная курыца
Нам несла залатыя яйкі?
НА ВЕЧАРЫ ПАЭЗІІ
Анатолю Сысу
О, колькі нас вояў
Мянціць языкамі,
І то калі ў гэтым
Няма небяспекі.
— Ты сам паспрабуй.
…І стаю перад вамі,
І вусны дранцвеюць,
І шэпты, як здзекі.
З чаго распачаць
Мне размову, каб словы
Прытулак знаходзілі —
Ў душах сагрэцца?
Якія узрушаць
Жыццёвыя сховы,
Каб грукала слова
Аб сэрца да сэрца?
Хвіліны маўчання
Даўжэй за гадзіны.
З чаго распачаць?..
Пачынаю з Радзімы.
ДЭЛЕГАТ
Сто тысяч людзей дэлегата
Сем дзён выбіраюць на Сойм.
Сто тысяч пытанняў узнята.
(Багата прыкрыюць крысом.)
Дзве тысячы кандыдатаў
Люд вынес на суд грамады.
З іх кожны прамоўца выдатны
І вораг нішчымнай вады.
З іх кожны грамадзкі руплівец…
А гэты глядзіць немаўлём.
Хто ў позірк паверыў шчымлівы?
Хто праўду заблытаў жыццём?
Я САМ УБЫЧЫЎ
Не пазычай мне сваіх воч,
Я сам убачыў, не дзіця,
Сусветаў бездань — калі ноч,
А калі дзень — мяжу жыцця.
Яшчэ я ўбачыў птушкі след,
Што на шляхах вятроў, аблок,
І як займаецца сусвет,
Дзе панаваў мярцвячы змрок.
І цуды дробныя — наўзбоч,
Не патрабуюць адкрыцця.
Не пазычай мне сваіх воч,
Я сам убачыў, не дзіця.
МЯНТУЗ
У сонных водах рэчкі Гайна
Жыццё віруе разнастайна.
Міфалагічныя істоты
Мянтуз пакінуў без работы.
Як вадзянік, людзей пужае,
Лятае ноччу на кажане.
Сарвецца — плёх — буйныя хвалі
На строме рэчку абганялі.
А рыбакам замест улову
Заблытаў лёскі адмыслова.
Гучней за музыку «Дып папал»
Раўлі гурбою — ну і д’ябал!
ГОСЬЦЯ
Ты ўвайшла нечакана, ікліва.
Я пісаў і нічога не чуў:
Ад гранёнага слова шчаслівы,
І ад роспачы слёзы ўваччу.
Ты ўвайшла і як сябру сказала:
— Добры дзень, кандыдыт на Парнас!
Ты прабач, на хвілінку з вакзала…
Ну як справы? Відаць, ужо ас?!
Прыгадала было здарэнне,
Толькі ў ім я сябе не пазнаў.
— Вось прывезла літроўку варэння,
Гэта вішні, як ты заказаў.
І пайшла, і як воблака знікла,
Нават дзверы не рыпнулі ўслед.
Толькі білі гадзіннікі звыкла
Ды літроўку разглядваў буфет.
Хто яна, таямнічая госьця?
Я не ўспомню, не ўспомню ніяк!
Гэта сон, гэта мне падалося…
Слоік вішняў — пакутлівы знак.
У КАЛГАСЕ
Не лясы тачыце, а косы…
У горадзе іншае лета.
Кіруе студэнтамі босы
Дзед Жычка. Яфрэйтар кабетаў.
Навука сялянскага быту
Даецца, не так, каб адразу…
Ваду ліе з конаўкі Рыта,
Як стромкую рэчку Каўказа.
Дзед Жычка у новай фуражцы
(Са службы вярнуўся Камосін)
На фоне будынкаў фуражных
Заслухаўся спевам калосся.
ПАЭТКА-ДЗЯЎЧЫНА
У таршэра сталёвая лапа.
У таршчэра прыватнае вока.
Невялічкая штучная малпа,
Як анёлак, аблётвае цокаль.
Акуляры, стаміўшыся дужа,
Утаропяцца з гэтай прычыны.
Спадзяюся, цудоўнага мужа
Адшукае паэта-дзяўчына.
НА ПАЛЯВАННІ
Бусел — балотны каморнік —
Мерае багну рупліва.
Шчыльны трыснёг ледзьве горне
Вецер — стары і сварлівы.