* * *
Алесю Гаруну
Паэт з такімі сумнымі вачыма,
Аб чым ты мусіў гаварыць?
Куды нас мусіў клікаць ты? —
У край любові, дабрыні? —
Магчыма.
Паэт з такімі сумнымі вачыма,
Што аб любові ведаў ты?
Дзе дабрыня, дзе бруд людзкі
Ты сэрцам адчуваў сваім? —
Магчыма.
Паэт з такімі сумнымі вачыма,
Як здолеў папярэдзіць з нематы,
Што пустазелле на любоў
Няздатна?
Я чую спеў твой, як і ты
Заўсёды чуў святы матыў, —
Дакладна!