* * *
Ня хоча сэрца сурагату,
Каханьню жыць і ня сівець.
Ідзем з табою мы ня ў хату,
А да адрыны пад павець,
Дзе цені сьцеле адвячорак,
Дзе пахне сенам ды імглой...
Які наш ціхі панадворак!
А што з табой? I што са мной?
У нас інтымная гаворка...
Зацішак гэты ў самы раз.
На небе радасная зорка
Міргае нам, пільнуе нас.
* * *
Мяне прыгадала, ці не?
Ня ведаю. Час пагарэлы.
I вочы ласкава — ня мне —
Пушчаюць амуравы стрэлы.
Сьпяваеш ты песьні свае
Ня мне, а таму, у якога
Душа ўсё табе аддае
I разам з табою дарога.
А можа цябе і няма
I ў смутку я мроям пярэчу?
Хвалююся, мабыць, дарма,
Пазнаўшы з мінулым сустрэчу.
МАЁЙ ВЫБРАНЬНІЦЫ
Званоў ня звоніць медзь
Глухому і бязбожнаму.
Даецца разумець
Паэзію ня кожнаму.
Глядзяць, як на тавар!
Скажы, хіба я падаю?
Твой сьветлы ветлы твар
З уцешнаю спагадаю.
Маўклівы твой пагляд
Гарыць маёй пакутаю.
Дазволь, цябе да пят
Я ў хутру слоў ахутаю.
I будзеш ты ў цяпле,
Ізноў мне лёгка станецца.
I верш мой на стале
Табе, мая выбраньніца.
У ЯГАДНІКУ
Шчабечуць весела сініцы...
З табой мы ў ягады пайшлі.
На сонцы ў чырвані суніцы,
Чарніцы ў дымцы на зямлі.
Мы гэтых ягад ня зьбіралі,
У нас ласунак быў ня той:
Нізалі слодычы каралі
Ў зялёнай парасьці густой.
Я чараўнік, ты чараўніца
Ў таемнай казачнай гульні.
Твой чаравік таптаў чарніцы,
Прасіла сэрца цяплыні.
Праменьне дня ў жывой сьпіралі
Трымала нас, траву, кусты.
Мы ў лесе ягад ня зьбіралі.
Нам усьміхаўся кош пусты.
ВОЧЫ КАХАНАЙ
Мяне сябры пыталіся калісьці:
— Якія вочы ў тваёй каханай?
Ці шэрыя, блакiтныя, ці карыя?
Ці як рудое восеньскае лісьце?
Я часта на тых роспытах губляўся
I адкаэаць сябрам ня мог ніколі.
Перабіраў у памяці ўсе колеры,
Дарэмна іх шукаў, і прызнаваўся:
— Ня ведаю. А разам згодна марым...
Ці пад брывамі сьціплыя валошкі?
Ці бэз пэрсыдзкі высыпаны трошкі?
Ці гэткі колер, уласьцiвы хмарам?
А можа ў поцемках, бы ў садзе вішні
Яны блішчаць вясёлымі жучкамі?
А мо ляжаць зялёнымі вянкамі
I я гляджу, гляджу на іх, няўсьцішны.
Усім цікаўным проста я адказваў:
— Вы ня пытайцеся, якія ў яе вочы.
Ня ведаю. Маўчу... Стаю наўзбоччы.
Таемным колерам ня знойдзеш назваў!
Я думаю: мастак ня мае хварбаў,
Каб маляваць той позірк на палотнах.
Пясьняр ня можа выбраць слоў пяшчотных
Для тэй-жа мэты з паэтычных скарбаў.
Як доўга я пакутваў у здагадках!
Якія вочы... у маёй... каханай?..
Мо гэта і было ў той час заганай
I першым крыкам сэрца ў ціхіх згадках.
Няўжо забыўся я? Аслабла памяць,
Яе вятры на ростанях ссушылі.
Мне больш яскравым стаўся вобраз мілы,
А важных дробязяў ня мог уцяміць.
Ажно цяпер пад старасьць, і далёка
Закінуты ад родных, на чужыне,
Я разгадаў на добрым успаміне:
Каханай вочы не ў таемным змроку.
Яны ў сьвятле. У позірку гарачым
Стаяць лясы, азёры, сенажаці.
Каханай вочы ў кветкавым багацьці,
У іх цьвіценьне бацькаўшчыны бачым.
НА РАЯЛІ
Як у люстры, на раялі
Маладыя — я і ты.
Мы — абняўшыся — стаялі,
Разглядаючы лісты.
Незнаёмыя нам ноты:
Над гачком старчма гачок.
Можа нейкія факстроты,
А магчыма, крыжачок.
Мо пра зорачку Вэнэру?
Пра дажынкі на палёх?
Мы ўзьнялі высока веру
I любоў сваю ўдваёх.
I прыселі — без навукі —
За раяль. Абы зайграць.
I пайшлі няўмела рукі
Гукі з клявішаў зьбіраць.
Назьбіралі на раялі...
А суседзі за сьцяной
Нам у вольнасьцях спрыялі,
Віншавалі з навіной.
ВЕНIК
Я з бярозы зрэзаў вецьце,
Венікі вяжу.
Я бяру бярозу ў цьвеце,
Волю даў нажу.
Нож няўтомна рэжа, рэжа.
Шастаюць лісткі...
З вецьцем выйду на ўзьбярэжжа
Ціхае ракі,
Дзе схілілася ракіта,
Гнуткая лаза
Ды раса, як-бы праліта
Радасьці сьляза.
Там я дубчыкам лазовым
Сьвежы май зьвяжу,
I да любай добрым словам
Перайду мяжу.
Ёй скажу: — Вазьмі мой венік,
Жарам шугане!
Я і ў лазьні лятуценьнік,
Пахвашчы мяне.
* * *
Цябе чакаю... Нейкі зьвіх
Ад сэрца чую да пляча,
Бо стук абцасікаў тваіх
I шчоўк нэрвовага ключа.
Ты на парозе. I той час
Сьвятлом заліўся мой пакой.
Разварушыла радасьць нас.
I ты з гаворкаю такой:
— Жартуй, кружыся і дурэй!
Хай вяжа нас цясьней абруч.
Ты даў мне ключык ад дзьвярэй,
Цяпер мне дай ад сэрца ключ.
* * *
З табой я маю шпацыр
На лугавым загоне.
Сваю душу ты ў панцыр
Не ахінай сягоньня.