* * *
З табой іду, і мне здалося,
Што я вясёлы маладэён,
I восень на іржавай восі
Ня круціць кола хворых дзён.
А мы калісьці паспыталі
Агню, паводкі і бяды.
I працавалі, і гулялі,
I захапляліся тады.
Налі мне радасную шклянку,
Частуй мяне старым віном!
Люблю я нашу пагулянку,
Як сьпеў,
Як ружы за вакном.
* * *
Гадоў мне ня лічы,
Я не гляджу ў люстэрка.
Я малады ўначы.
Душа — жывая мерка.
Я вымяраю з ёй
Нястрачаныя сілы.
Ці-ж верасень гразёй
Залепіць вобраз мілы?
Вясну я залучыў,
I слова не слабое.
Я чую рытм начы.
Хвалюемся абое.
* * *
Я прыйшоў з далячыні,
Пыл атрос крутых дарог.
Ты мне дзьверы адчыні.
Натаміўся я, зьнямог.
Я вітаю клопат твой
I, ступіўшы на парог,
Бачу з кветкамі пакой,
Сьвежасьпечаны пірог.
Стома ўпрочкі. Я магу
Зноў гарэзіць і гарэць,
Бо на пройдзеным шляху
Сілы страціў менш за трэць.
Для каханай я зьбярог
Чысты жар, пачуцьцяў вір.
Пачастуеш, твой пірог
Падмацуе хатні мір.
* * *
Каханай жанчыне ня сьпіцца.
Няўсьцерп... I гудзе нейкі звон.
На нэрвах зачэпная сьпіца
Спыняе спакойны мой сон.
I мыш за пасьцеляй скрабецца,
Сьвітаньне сівее ў вакне, —
Такое спрасонку здаецца,
Уяўнае мірсьціцца мне.
Гарэзна рука твая гнецца
I мае намер казытаць
Мяне каля самага сэрца,
Каб мог я асілкам паўстаць.
Над любай гарачым асілкам!
На шчасьце агню зьберагчы
Насуперак сумным памылкам
I слабасьцям бурнай начы.
ПЯЛЁСТКІ ВОСЕНI
Зноў павеяла даўнай вясной,
I сухое лісьцё, мне эдалося,
Сыпле цьветам шыпшыны лясной,
Пакрывае пялёсткамі восень.
I я сэрца, як бульбу скрабу,
Ачышчаю ад бруднай лупiны.
Я ламаю з табою табу:
Нашы ў полымі грудзі і сьпіны.
Тое полымя — радасны знак
Адчувальнай былой маладосьці.
Хай галодны смакуе праснак,
А ўлюбёны шукае чагосьці...
Я шукаю. Іду праз бяду
I пяшчотнае слова прыношу,
Каб маглі затаптаць лебяду
I пачуцьцяў сівую парошу.
Гэтак хораша тут на зямлі!
На вятры ў навальніцу акацыяй
Не апалі мы, не адцьвілі, —
Можам горача ў духу трымацца.
* * *
Тады нічога я ня меў.
Былі жаданьні асалодай.
Перад табою я нямеў,
Мой верш варочаўся калодай.
Рыпелі грузныя радкі,
А мне здавалася — сьпявалі...
Грымяць па рэйках цягнікі,
Пад караблямі плешчуць хвалі.
I за гадамі йдуць гады...
Мой звонкі верш мяне гайдае.
Я чую лёгкі рытм хады.
I ты — у вершах — маладая.
* * *
Аб каменьне пабіла калена,
Яно з кашлатаю ранаю.
Ты ляжыш сёньня млява і лена
З нагою забінтаванаю.
Я прыйшоў. Усьмiхаешся часта.
Боль лад усьмешкамі мілымі.
Абдымі мяне! Хай узмашыста
Рукі трапечацца крыламі.
Хай сьляза ля павек набягае, —
Радасьць салоная ў горычы.
Чуеш? Хочацца мне, дарагая,
Жарам рассыпацца горача.
Да мяне ты працягваеш рукі.
Што з табой? Як твая ножанька?
— Ат, нічога. Ніякае мукі...
Трэба зусім асьцярожненька.
* * *
Ты ня ведаеш, модніца-пышніца,
Як у вершах сказаць: я хачу.
Мне мадэрнае нешта ня пішацца,
Хоць яно і мільгае ўваччу.
Гэта-ж сёньня ўсё модай аголена!
Да мяне, як на тэніс, прыйшла.
I таму ў маіх думках расколіна,
I на песьню апала імгла.
Я маўчу. Мае вусны саромяцца.
Ты сьцяблінка ў жывым трысьнягу.
Ці ня тоіцца сіла ў саломінцы?
Ці табе я прызнацца магу?
Вобраз кволы, ды раптам выростае
I гаворыць насьмешліва мне:
— Не саромся, скажы слова простае
Бяз прыкрасаў: хачу! Так ці не?
* * *
Табе здаецца, — я маўчу,
Пачуцьці садам адшасьцелі.
Не, не маўчу. Душой крычу.
Катрынку шчасьця я кручу.
Ільдзінкі таюць уваччу
I іскры ўспыхваюць у целе.
* * *
Танцуе пяро. Я пішу і пішу...
I вобразы граюць і грэюць душу.
I вынік пісаньня, вядома —
Салодкая, добрая стома.
Ад шчасьця сьпяваю і ў шчасьці грашу.
Цябе абдымаю. Бяру — не прашу.
I вынік каханьня, вядома —
Салодкая, добрая стома.
У ДАРОГУ
Завязала ты мне ў хустачку
Аржанога хлеба лустачку.
I чакае ўжо дарога,
На душы ляжыць трывога.
Ці засьвеціць шчасьце ў далечы?
У дарогу выпраўляючы,
Мне кладзеш надзею ў клунак,
А на вусны пацалунак.
НЕ ПРАЙМАЙСЯ
На чужыне туга, як мароз, ахіне, —
Не праймайся, чакай на адлігу.
Прыгадай, мая любая, сёньня мяне,
Талісманам прызнай маю кнігу.
Хай напеўнае слова разьвее тугу
I прагоніць штодзённую стому.
Я сагрэю цябе. Я завочна магу...
На самоту ня жалься нікому.
* * *
Ня трымаюцца сакрэты,
Адплываюць таямніцы.
Я тваім цяплом сагрэты —
Вербалоз пакорны, ніцы.
Я тваім цяплом сагрэты,
З майго сэрца рвецца слова...
Раскрываюцца сакрэты
Там, дзе шчырая размова.