Анічога я ня ўтою,
Нават горкія няўдачы.
Згіне згадкаю пустою
Перажыты дзень гарачы.
* * *
Цябе я ведаю
I разумею.
Твой дом наведаю
Нат і ў завею,
I ў дні марозныя,
Калі на шыбах
Вузоры розныя,
А ты як выбух,
Як вобраз песенны,
Як промень сонца...
На сьнежнай дэсані
Ў шкляной балонцы
Кружок праталіны.
I сочыць вока,
Ці я аддалены,
Ці недалёка.
* * *
Ты мне сказала: Добрай ночы!
Зірнула ў вочы і пайшла.
Застаўся лёгкі сьлед жаночы,
Парфумай веяў ля стала.
Ляжу самотна я ў пасьцелі
I не магу ніяк заснуць.
Ці-ж добрай ночы? Мы хацелі
Гарачай ночы. Не забудзь!
* * *
Маладосьць не пустацьветная,
I жаданьні ўсе прыродныя.
Ёсьць і мроя запаветная...
Нам папрок ня кінуць родныя:
Вось, маўляў, кароўка бегае
I нясецца курка ў рэшаце,
Толькі вы аднэй кунегаю
Ў сарамлівай цноце грэшыце.
* * *
У мяне цяпер закон сухі.
А тваё аблічча дарагое
Сьвеціцца з-пад роднае страхі —
I я хмельны, і няма спакою.
З даўных дзён
Глядзіць твой мілы твар.
Памятаю сьветлае спатканьне.
На стале сямейны самавар,
I маё гарачае прызнаньне.
За памылкі, слабасьці, грахі
Пакараны доляю цяжкою.
А не разыходзяцца шляхі —
Гэта-ж поруч я іду з табою.
* * *
Дождж, як цэпам на таку —
На дарозе лужы.
Вецер кружыцца ў садку,
Рве пялёсткі ружы.
У мяне ў руцэ букет
На дажджы зламаны.
А вітаеш ты, як сьлед:
— Дзякуй, мой каханы!
Цьвет пабіты — не бяда.
Толькі прыкра тое,
Што цячэ вакол вада,
Мокрыя абое.
* * *
Сказала мілая мая
З усьмешкай сонца на абліччы:
— Табе я творчая бруя,
Нязгасны жар у зыркім зьнічы.
Людзкія душы мусіш грэць,
I словы выпесьціць у цноце.
Гарэць! Гарэць ды не згарэць,
Як мэтэор у шпаркім лёце.
Я спадарожніца твая.
Сьпяваюць вершы — нашы дзеці.
Ты іхны бацька. Ну, а я —
Ім добрай мачыхай на сьвеце.
* * *
Мне сказалі на вакзале:
— Адыйшоў ужо цягнік.
Жорсткім гужам боль і крык
Маё сэрца завязалі.
Я даўгія рэйкі бачу
I апошні той вагон,
I запараны пэрон,
I ў праводзінах няўдачу.
* * *
Вялiкі ў сьвеце ёсьць закон:
Не пажадай сябровай жонкі.
Сваё канечне ставіць кон —
Ллысьці насупраць, на сажонкі.
Мой дружа, ты ў віры падзей
Згубіў свой дом і вобраз стройны.
Ты жыў бяз пробліску надзей,
Зноў ажаніўся і спакойны.
А жонка першая твая
З далячыні цябе чакала.
Праз дваццаць год ня ты, а я...
Мяне, бяздомнага, спаткала.
I хоць суровы той закон —
Не пажадай сябровай жонкі,-
Але інакш дыктуе кон.
— Маладажоны, вып'ем жжонкі!
* * *
Сьвет багаты, нязьмерна шырокі,
I ў вандроўках ці мала прыгод...
Сорак год я на бачыў сарокі
I ня чуў салаўя трыццаць год.
Кажуць людзі, сарока — зладзейка.
А, магчыма, мне шчасьце нясе.
Нашумела яна, чарадзейка, —
Вераб'і разьлятаюцца ўсе.
Белабокая мне сакатуха
Прыгадала маленства маё.
I з грудзей маіх ціхая скруха
Выцягае сваё вастрыё.
I здалёку зайграла жалейка,
I ўляцела сарока ў вакно.
Ну, а дзе-ж салавей-салавейка?
На чужыне яго ня чутно.
* * *
Шчасьце ў рукі бяры,
Абдымі, ашчапер.
Я — твой сябра стары,
Твой агонь-кавалер.
Я і ў пешчах з табой,
Я і ў спрэчках ціраз.
Ні зацішша, ні бой
Не зьнявечылі нас.
Не завянуць вянкі,
Што ў пачуцьцях зьвілі.
Мы прымаем вякі,
Як настой на хмялі.
* * *
Я цябе пяшчотна лашчу,
Я ў жывой гарачыні.
Бачыш, сыплю жар у прашчу.
Дзьверцы ў космас адчыні!
Запушчу нязгаслы прысак.
I ў скафандры лепшых сноў
Узьнімуся ў плойму рысак,
Кропак, зорак ды ізноў
Апынуся я ў рэальным.
Зорку ў хаце запалі!
Станься пунктам назіральным,
Касманаўт я на зямлі.
* * *
Вечар над хатай гарбатай
Вешаў хусьцё цішыні.
Ты частавала гарбатай
Мяне пры газьнічным агні.
I я чытаў табе кнігі,
Здабытыя з-пад зямлі,
Пра славу забытай Нямігі,
Пра тое, як продкі жылі.
У хаце курэла газьніца,
А нас акрывала сьвятло...
Мінулае шчасьцем сьніцца,
Хоць палыном адцьвіло.
Пасьля неспадзеўнай разлукі
Губляліся нашы лісты.
Табе працягвалі рукі
I суцяшалася ты.
I часта прыходзілі госьці,
I ты частавала іх.
А не ставала чагосьці —
Мабыць, мяне і кніг.
* * *
Я доўга тут стаю
Ля соннай хвойкі гаю, —
Мастацтва пазнаю,
Вучуся, дасягаю.
I за радком радок,
I засьпявалі мары.
Вячорны гарадок
На небе ставяць хмары.