Гэта пазалетась чалавек
Галаву зялёную адсек.
* * *
Я абапёрся лакцямі на падаконьнік,
Зашчаміў галаву ў далоні
I гляджу задуменна ў вакно
На сьвет розуму і пачуцьцяў.
Бачу я тое, што ёсьць
I чаго няма ў рэчаіснасьці.
Вецер з поўдня цёпла дзьме,
Дыхае пяшчотна мне ў твар
I, здаецца, шэпча:
— Ты лятуценьнік... Ты мроіш
Пра залатыя горы дабра і ласкі,
Пра пакінутую бацькаўшчыну,
Пра вясну, што восеньскай парой
Паўстае палымяным каханьнем.
А цi зразумеюць цябе
Чужыя, халодныя?
САНТА КРУЗ
Люблю я край, дэе скрозь вясна,
Дзе ўсё цьвіце, і цьвет нязнаны.
I толькі каліва заганы:
Там не бяроза, не сасна,
А ўсюды пальмы і бананы.
Расьце буялая трава —
Ні мурагу, ні канюшыны,
Сярод кустоў няма крушыны.
Затое постаць хараства
На ўзмор'і сонечнай лагчыны!
Той край заўсёды малады, —
З цяплом, бяз цеснай целагрэйкі.
Пад звон цыкадаў гоман нейкі,
Адно сьпяваюць не дразды,
Не салаўі, а канарэйкі.
Сярод людзей, людзкой бяды
Жывуць і радасьць, і надзеі:
Усіх вясна ласкава грэе.
Той край спрадвеку малады,
Ніхто ў ім, мабыць, не старэе.
НЕ ЧАРУЙ МЯНЕ, ШВАЙЦАРЫЯ
Не чаруй мяне, Швайцарыя!
Не расчулены тым зманам.
У душы маёй аварыя,
Я ў настроі паламанам.
I сумую ў падарожжы я,
Абыякавы да краю.
Дрэвы з выгляду прыгожыя —
Тую штучнасьць сузіраю.
Лес, як панскі шпiц, падстрыжаны.
Едзеш — роўныя прасекі.
Ні карчагі, ні камлыжыны,
Ні крывой сасны-калекі.
I старой ня бачу хаткі я.
Проста домікі, як лялькі!
А дарогі чыста гладкія,
Як паверхня морскай галькі.
Мне нявесела дарогаю,
Край прычэсаны ня вабіць.
I ў багацьці ёсьць убогае,
Супярэчлівае, мабыць.
* * *
Прыносяць дні расьцьвітаньня
I верасень і кастрычнік!
Я стаўлю ня знак пытаньня,
А клічнік, вялізны клічнік.
Я хмельны ў верасьні словам,
Мне восень паэмы піша.
Ізноў я гучаньнем новым
Пачаў заціскаць зацішша.
Ці гукі на голай галіне?
Ці дубу спрачацца з сасною?
Ён лісьце і ўзімку ня скіне,
I будзе, як я, з вясною.
* * *
Маляваныя малінавыя вусны,
Цыгарэта з доўгім муштуком...
Вобраз той — вульгарны і распусны —
Ў памяць заціраецца цішком.
Ён з чужых краёў — не з Беларусі,
Дымам ахінаецца густым.
А няўжо-ж паддаўся я спакусе,
Кабарэтным выбрыкам пустым?
А няўжо-ж прыемна захапляцца
Характэрным, змрочным хараством?
Лепш адпачываць у роднай хатцы
Успамінам і далёкім сном.
* * *
Я чакаю сёньня зноў
Шмат лістоў чародных
Ад знаёмых і сяброў,
Ад цябе і родных.
Паказаўся паштальён,
А мяне мінае.
Мне здалёк ківае ён:
— Я для вас ня маю.
Мабыць іншым паштавік
Радасьці прыносіць.
За суседнім домам зьнік
Ветлы лістаносец.
Сумна, горка... Дзень пусты.
Мне ніхто ня піша —
Ні знаёмыя, ні ты...
Жудасная ціша.
* * *
Герань. Гучыць гіронія:
Мяшчанства на вакне!
Ці-ж гэтак я настроены,
Каб толькі ружы мне?
О, не! Мне і пэтунія
Ўсе радасьці нясе.
Яна цьвіце красуняю,
I мой паклон красе.
I з клюмбы браткі сьціплыя,
Настуркі і ляўкой
Замілаваньнем выплылі
Ў мой чулы неспакой.
I роднаю старонкаю
Душа мая жыве.
Валошкі там з рамонкамі
I сьлёзы на траве.
ПАМЯТКА
Было дайно... Як быццам,
Я на сяле з бацькамі.
Такое не забыцца,
А прыгадаць радкамі,
Прыгожымі радкамі
Лірычнае паэмы.
Папера пад рукамі
Хавае голас немы.
I мне маленства сьніцца
Далёкае, былое.
Бляшаная дайніца,
Цяпло ад сырадою.
Вось памятка сьвятая,
Яна ў маім багацьці:
...У хлеўчыку сьвітае.
Карову доіць маці.
Грукоча дно дайніцы.
Шуміць струмень малочны,
Як вецер на званіцы,
Як ручаёк праточны.
Плыве той шум у сенцы
I ў ложак мой сядае.
Прамень зары на сьценцы,
I сьценка ўся рудая,
Здаецца, залатая
Ад княжага убраньня.
У хату залятае
Вясёлы гоман раньня,
Змагаецца бясконца
З дакучным хатнім сумам.
Прачнулася і сонца,
Абуджанае шумам.
З-пад коўдры лёгкай хмары
Яно ўжо выглядае.
На счырванелым твары
Ляжыць смуга сівая.
А мітусьня жывая!
Лёт галубоў з падстрэшша,
I певень тут сьпявае,
I наш сабака брэша,
Авечак сустракае
Знарочыта сурова.
На выгане рыкае
Адсталая карова.
I журавель з вядзерцам
Рыпіць і цяжка стогне.
Я горача ўсім сэрцам
Прымаю згадку сёньня.
I сьніцца мне дайніца,
Цяпло ад сырадою,
I хочацца напіцца...
Ды ўсё цяпер чужое.
Цяпер ня ў роднай хаце,
Няма і тых удояў,
Няма руплівай маці...
Я толькі боль падвоіў.
МРОЯ-БЕЛАСЬНЕЖКА
У кожнай істоты свой лёс вартавы,
I зьявы прыроды — вузор адамашкі:
Зялёнае каліўца кволай травы
Нясе неспакой мітусьлівай мурашкi.