Жывіца сасны, матылёвы пылок,
Чмяліныя соты, чабор, чамярыца.
Ураньні раса, разганяючы змрок,
Сваёй чысьцінёй пачынае іскрыцца.
Я ў кроплі расы бачу радасны цуд:
I сонца, і краскі, і любай усьмешку.
Я чую пачуцьцяў жывы перагуд —
Палётную мрою, маю беласьнежку.
Яна ў маім целе, крыві і касьці
Гарачай завеяй гуляць не пакіне...
А ў сьвет шугане — спадзяюся знайсьці
На вуснах і ў кнігах у роднай краіне.
КІЗІЛАВЫ КІЁК
Выйшаў з хаты раніцай
Да сонца я на ўсход.
Песьня пачынаецца.
I ладзяць карагод
Палявая красачка,
Вясёлы матылёк...
Палачка-стукалачка,
Кізілавы кіёк.
......................
......................
Апаўдня прываблены
Багацьцем у садку.
Я стаю ля яблыны,
З кійком падняў руку.
Я зьбіваю яблычка,
Духмяны сок пацёк...
Палачка-стукалачка,
Кізілавы кіёк.
......................
......................
Вось ужо, каханая,
Мой вечар у садку.
Песьня адсьпяваная.
I старасьць пад руку.
Старасьць-заміналачка,
Заніжаны паёк...
Палачка-стукалачка,
Кізілавы кіёк.
......................
......................
Цемрай ноч разгорнецца,
Як чорны парасон.
Зьнікне боль, бяссоньніца,
Паўстане вечны сон.
Прах. Ані кавалачка...
Закінецца ў пясок
Палачка-стукалачка,
Кізілавы кіёк.
СОН
Мяне трывожыў дзіўны сон:
На полі бура, навальніца...
Я за раскрыты парасон
Пасьпеў аберуч учапіцца,
Каб вецер-злодзей не забраў.
А ён ірваў, шукаў ахвяры,
I з рыкам дзікага зубра
Мой парасон панёс за хмары.
Узмах вятровага крыла,
I раптам хмараў сьлед загінуў.
Прасторай сiняй павяла
Дарога ў родную краіну.
I я высока на вятры
Ляцеў пад сонечным зіхценьнем.
Трьшаўся моцна, і згары
Сачыў за ўласным сваім ценем.
Мой цень ужо над Вільняй плыў.
Вунь Слуцак, Менск перад вачыма.
I хваляваньні і парыў —
Суняцца духу немагчыма...
I я прачнуўся.
ПАДСЛУХАНАЕ
Адгулялі мы ночы,
Адсьвяціліся вочы.
Ды яшчэ наастатку
Ці скажу: Пачакай!
Так, у тыя хвіліны
Ты быў дужа няўпынны,
Выбачай, як ад статку
Адагнаны бугай.
А пад старасьць такое
Хваляваньне цяжкое:
Я хацела-б даступна
Пасваволіць з табой.
Але ты ўжо ня гэткі —
Госьць марудны і рэдкі.
Купідон непадкупны
Абвяшчае адбой.
Гэтак кажа старая
I маркотна ўздыхае.
А ў старога з бязладзьдзя
Мабыць кісла ў душы.
Ну, навошта я вухам
Гэту споведзь падслухаў
У запушчаным садзе
У вячорнай цішы.
САД У СЬНЕЗЕ
Па дрэвах лезе
Вясновы цьвет.
— Мой сад у сьнезе, —
Сказаў паэт.
Хай вецер хлёсткі
Гуляў, дурэў, —
Цьвілі пялёсткі
Ў галінах дрэў.
Яскрава-бела
Вакол было,
Ды холад сьмела
Сагнаў цяпло.
I ўжо сівая
Імжа лягла,
I выплывае
Паўцень з вугла.
I на начлезе
Няма суцех.
А сад у сьнезе...
Сапраўдны сьнег!
КАЛЯДНАЕ
У калядную ноч, у марозную ноч
На ялінцы праменяцца сьвечкі.
I людзкія нягоды атарай наўзбоч,
Як пудлівыя ў полі авечкі.
Нарастае за вокнамі сьнегу сумёт,
Замятаецца чорнае ўчора...
Тае воск. Пахне смолка і пернікаў мёд,
I губляюцца час і прастора.
Ані гора, ні прыкрасьцяў, ані згрызот.
Нашы сэрцы — на вецьцях зялёных.
Перад намі шырокі паўстаў гарызонт
Адчуваньняў і мрой акрылённых.
I сьвяточны настрой у густой цяплыні,
I мароз на падворку сьпявае.
У калядную ноч, у сьвятой цішыні
Зоркай сьвеціцца вера жывая.
ЗА МЯЖОЙ
Дзесьці там, за граніцай,
За далёкай мяжой,
Давялося зрадніцца
Беларусу з чужой.
Ажаніцца, зрадніцца
З немкай немай, глухой.
Абы толькі спадніца
I ня ў хаце пустой.
Ажно доля з ухмылкай:
Ці-ж любоў? Пачуцьцё?
Непапраўнай памылкай
Адцьвітае жыцьцё.
I балюча і горка,
Зноў самотным жывеш.
I ня тая гаворка,
I на звычаях плеш.
I ня тыя ўжо кветкі,
I чужая сям'я,
I ня ведаюць дзеткі
Беларускага «я».
Той дарма наракае
На няветлівы лёс,
Хто сваімі рукамі
Ў хату долю прынёс.
Вераб'ю ня сініца,
I ня чыж салаўю.
Захацеў ажаніцца —
Паглядай на сваю,
З даўных дзён дарагую,
Што з палескай журбой
У дарогу даўгую
Пойдзе разам з табой.
ПАРАСЬЦЬ
Я палку-крывульку з лазы змайстраваў
I з ёй шпацырую па полі.
Пакорна схіляецца долу трава
I шастаньнем просіць патолі.
Стаптаны рамонак і зьбіты чабор...
Такая-ж і доля людзкая!
Як быццам-бы гусьляў жывы перабор
У сэрцы маім узьнікае.
Ужо незаўважаны ўецца вянок
Расквечаных слоў і пачуцьцяў...
На поплаве ткнуў я лазовы клінок,
На багне ваду скаламуціў.
Я палку пакінуў. Хай тычкай тырчыць!
А думкі на іншай дарозе.
Прачулае слова маё не маўчыць,
I ветрам пяе ў вербалозе.
...Я памяць, як сьвечку, набожна цяплю.
На момант забытая старасьць.
Крывулька пусьціла карэньне ў зямлю,
Насустрач жыцьцю гоніць парасьць.
КАПРЫЗНАЕ ЖАДАНЬНЕ
Ёсьць краіны, дзе бяз візы
Ня пушчаюць, хоць памры...
Часам цягнуць нас капрызы
I ў Шанхай, і ў Канакры.